Honingkoek

Ik ben vroeg wakker deze nacht, tegen vieren. En ik weet dat het zaterdag is, ik kan doorslapen, maar ik sta op om te spoken.
Mijn hoofd vol, beelden en gedachten, gesprekken half afgebroken, in mijn hoofd gaan ze verder.
‘Zeg, kan ik woensdag en donderdag vrij krijgen,’ zou ik hem makkelijk willen vragen, lekker losjes. Maar ik weet niet zeker of ik het durf. Ik voel me als een moslima van vroeger. Vroeger bestond dat woord toch niet? Turks of Marokkaans meisje zou ik zeggen. Maar ik weet al lang niet meer hoe dat verder is gegaan in een taal waar ik dertien jaar lang de cultuur niet van volgde.
Woensdag en donderdag, Joods Nieuwjaar. Ik zou dat met mijn ouders willen vieren, denk ik diep in een gespookte nacht. Misschien kan ik woensdag en donderdag vrij nemen en boodschappen doen, samen met mijn moeder koken, zoals we dat heel, heel vroeger deden. Als we kletsten en deelden en om onze sores lachten.
Kippensoep, tzimmes, en iets moois te braden, zal ik honingkoek bakken? Zullen we het écht doen, zoals ik het daar zo vaak ontvluchtte?
Misschien vinden ze het leuk, mijn ouders en ik, die het opnieuw moeten leren, dat we familie zijn.
Maar ik durfde het niet te vragen. Vanmiddag, toen zij die van zoete koekjes houdt me liet verstijven. Kil van binnen, toen ze zei dat er best goede zitten, hoor, tussen de verkeerden.

Thuis,
Jezzebel