Tranen

Midden in een wankele nacht. Als hij me aan het huilen maakt.
Verhaal dat hij niet wil horen. Ik vertel het toch.
Zo goed als. En dat is niet zo heel erg goed.
Verhaal dat pijn doet. Dat moeilijk is en werkelijk raakt.
Ik probeer het een paar keer. Zoals gisteren, zijn gezicht vertrekt.
Hij wil niet horen, niet luisteren. Te dichtbij.
Wel belangrijk. En hij belooft er zijn best voor te doen.
Doorvragen. Maar doorvragen niet het juiste woord.
Beschuldigen. Nagelen in onmacht, met grote woede.
"Er klopt niets van je verhaal," zegt hij vals. "Daarom!"
Dat klopt. Flarden in de mist, dichterbij kom ik niet.
En zijn handen niet zo heel erg veilig. Zoals zijn belang.
Misschien is hij geschrokken. Alles dat gebeurde.
Ook zijn verhaal niet zuiver. Zijn motieven niet anders.
Heersen en overheersen.
Toen, hij mij de angst op het lijf joeg.
Doorbijten, totdat het bloedt. Totdat het kapot is en niet meer bestaat.
Toen ik probeerde, veel later, er het beste van te maken.
Dat is wat hij niet trekt. Ik had, dit en dat, politie, aanklagen, sta op, beschuldig.
Maar het moeilijkste van het hele verhaal. Er valt niets te beschuldigen.
Ook ik ben schuldig. Zoals hij, die het mij probeert in te wrijven.
Als mijn stem allang verstikt. Tranen uit de beerput.

Amsterdam
Jezzebel

Foto: Mij Onbekend