Wat ga je doen?

Met mijn warrige hoofd ga ik in de verkeerde trein zitten. Te vroeg deze ochtend. En de nachten te kort, zoals al dat rommelen veel te lang. Ik loop ongeveer het perron op dat ik moet hebben. En ik heb geluk, een rustige trein staat klaar, zakelijk internationaal sfeertje. Ik kijk vluchtig op het bord. Den Haag en iets dat eindigt met een S, dat zal wel goed zijn. CS, of zo, maar dat is helaas HS, bovendien is de wagon waar ik instap bloedrood. Niet normaal, schijnt. Weet ik veel, in Israël zijn alle treinen rood, het is niet alarmerend voor me.
Maar dat weet hij natuurlijk, zonder dat hij het ziet, op het nippertje stommel ik onderweg naar Brussel er weer uit. Ik moet aan de andere kant zijn.

En ook de volumeknop van de mobiel kan ik niet helemaal vinden. Ik kan hem niet horen, met die oren die hij gisteren nog nat kuste, toen ik trilde, mijn hele lichaam.
Een hoop gedoe. Eindelijk zit ik in de goede trein, onderweg naar Scheveningen. De eerste keer sinds ik thuis ben, een heel half jaar terug naar zee, man ik heb zo’n heimwee, waar is die godvergeten zon?

En ik vraag: "Wat ga je doen, vandaag?"
"Nou," zegt hij: "Zal ik je eens jaloers maken?"
Dat lijkt me lekker. Met mijn domme, wazige hoofd, zijn dat de woorden die ik gebruik.
En hij zegt: "Ik doe lunch, die en die."
Dat wist hij al, een dag of drie, of zo, dat is zo, maar daar wilde hij het niet over hebben. Nou ja, niet verborgen houden, hij zegt het nu toch, lekker nonchalant.
Vuile leugenaar!

Toevallig mijn vraag. Lucky shot, omdat hij leuk is en ik er mijn best voor doe.
Die hufter heeft een afspraak met een ander, zo maar, dat leek hem leuk, en omdat ik niet zijn vrouw ben, maar slechts zij die er bij bengelt, vond hij, dacht hij, onderhandelen met mij, dat is wat veel.
 
Amsterdam,
Jezzebel

Foto: S.T. Houvenin