JEZZEBEL!

Nog even en dit blog zal niet meer leven, aan stukken gescheurd. Een jaar lang heb ik gesproken, de woorden van mijn hart, ditjes en datjes van mijn bestaan. Dingen en zaken, zoals de wereld draait, op de heupen van een buikdanseres.
Ik heb veel geleerd en veel gezien. En er is één ding wat me het meest bang maakt, de lynching mob, zij die nog een rekening te vereffenen hebben, zij die zelf niet zo heel erg groots of sterk zijn, zij werpen, zoals altijd zonder zonden, niet gehinderd door hart of geweten, de eerste steen.
Het was winter toen ik bij de kiosk sigaretten haalde en het zag, de beelden van absolute waanzin, handen die zich laven aan nemen, nemen van leven, mensen die zich verliezen als er een weerloos slachtoffer aan stukken te rijten valt. Hij, zoals jij, zoals ik, zoals wij zijn, nietig in ons verlangen er iets moois van te maken.
En kom bij mij niet klagen, dit of dat, jij bent niet anders, mijn bloed aan je handen.
Ook in de organisatie kwam ik je tegen, zij die het meest geplaagd worden, zij vinden het heerlijk, om te steken, nog even wroeten, in wonden wijd open. Lekker wreed, rekening vereffend, de geur van bloed onder je nagels, al dat verlangen waar je niet bij kunt.

Ik ben hier een blog begonnen omdat ik je wilde vertellen over de woorden van mijn hart. Plek waar ik voor koos, onder een pseudoniem, omdat ik vrijuit wilde spreken, zoals het me voor de lippen kwam.
Met honderden kwam je me vertellen hoe het anders moest, elke dag had je weer iets te vereffenen, strijder van je gelijk, op mijn blog ging je over lijken. Stuk voor stuk, bloedend voor de bijl. Geen serieuze blogger die niet uitschoot, nog even uithaalde, als het bloedt, dan moet het stromen.
Je verlangen naar veilig, naar heilig, naar schoon en fris, geen gedoe, bloedrood voor je ogen, verblinde visie, je wilde niet weten, niet horen, niet luisteren. En ik ging door met vertellen.
Nu op mijn laatste adem, zij die mij het dierbaarst zijn, zij steken dolken met kartels, lange messen, slijpen, slijpen, niet kapseizen.
Nog niet zo lang geleden dat ik sprak, over een andere plek. Ik ben eens gaan rondkijken, de kracht van zij die durven, die kunnen, die gedreven zijn, die zich niet laten verblinden, niet verslinden, geen lynchende meute, maar zij die hardop zelf durven denken.
Er zijn er barweinig over.
Op een dag zal ik kiezen. Dan heb ik je uitgekozen.
Uitverkoren onder de stervelingen, ga dat maar waar maken!

Van de gaskamer tot aan de eeuwige jachtvelden dat je me wenste, smeekte om er eindelijk mee op te houden, de woorden van mijn hart.
Hier heb ik ze neergezet, met al mijn liefde, een jaar lang.

Eerdaags ga ik verder.

Amsterdam,
Jezzebel

‘Queen, beauty, traitor, symbol of evil. Down through the ages her name became a synonym for deceit and treachery.
Jezzebel!
Brazen, voluptuous, wanton, lascivious. Could any man resist her wild beauty, her lush body?
Lust, pleasure, lies – all these she employed to feed her insatiable greed, her burning ambition. She was loyal to no man, would betray any land, believed in no God.
And thus He cried through the Prophet:
"THE DOGS SHALL EAT JEZZEBEL BY THE WALLS OF JERICHO!" ‘

Frank G. Slaughter

Art: Robert Longo, In memory of Gretchen