Zomer thuis

Gisteren regende het zo hard dat het grondwater door de gootsteen terugkwam.
Ik rende door die keiharde druppels. Zag je hoe donker het werd?
Neusdruppels, pillen, poeders en goede voornemens, oplappers en inslikkers, ik heb lucht nodig. Albert Heijn heeft ze in de vitrine, zag ik laatst. Gelukkig, want de apotheek haalde ik niet. Oh man, er moet nog zoveel. Rekeningen, afspraken, facturen, eisers en ontvangers.
Zomer in mijn nieuwe huis, mijn nieuwe land, altneuland, eindelijk thuis. Ik heb een baan, contacten en connecties, het zaakje op de rit, en nu is het op. Doodziek, venijnig griepje, eindelijk gevloerd. Drijfnat terug naar huis, bibberend met tanden die klapperen, blaas ik gaten in papierenzakdoekjes. Maar geen rust voor bed. Er moet nog zoveel.
Haar lichaam weet het. Die geheime plek, zoals Grossman zei, plek die heilig is en van jezelf, die je aan niemand dient uit te leveren, geen minnaar en geen kind, die plek is rauw.

"Het universum houdt van je," zegt ze zacht, mijn mooie denkende vriendin. Het maakt haar erg blij. En ik weet dat ze gelijk heeft, tuurlijk, ik heb geluk gehad. Echt erg veel. Alles dat ik deed en alles dat ik naliet.
Maar het voelt zo ongelooflijk eenzaam. De prijs ongrijpbaar hoog. Al mijn energie en al mijn kracht heb ik er aan uitgeleverd. Zachtjes oud worden het ideaal waar ik me aan klampte, met al mijn moed. En weet je, het gaat me lukken. Maar nu is het op, mijn lichaam in shock.
Zoals mijn gedachten.

Zo eenzaam soms, al dat willen, al dat dromen, al die kracht, al dat doorzetten, sta op, ga verder, kom op, niet vallen, niet knakken, niet huilen, niet stoppen, niet opgeven, niet zeuren, kappen!
Vlijmscherpe messen door mijn lichaam, volkomen leeg.
Straks weer anders, alles anders.
Ga nu maar slapen, de woorden waarmee ik mezelf troost, als de wereld aan me knaagt en tijd haar tanden in me zet.

Amsterdam,
Jezzebel

Foto: J. Simon