SCHAAMTE

 
In de middag praten we toch. Ze is blij met me. Maar ik weet niet langer wie ik ben. Ik ben mezelf kwijt, veroordeeld tot de waarheid van een ander. Ze zegt dat het universum van me houdt. Hoe heb ik het voor elkaar gekregen? Op mijn leeftijd, helemaal niet gemakkelijk om nog werk te vinden. "Schijfjes citroen, met schil," zegt ze, "bitter, en peterselie, zoals op de seiderschotel."
Zoute tranen op verschroeide aarde. Danny Ziper krijgt de hele community over zich heen.
"Soms lijkt het alsof hij het fijn vindt," zegt ze, mijn mooie denkende vriendin. "Het hoort er bij."
Ik weet het, ik probeer het moedig te dragen. Maar ik wil haar woorden en daar heeft ze het lef nog niet voor.
Ze durft niet, de eerste, zij die vertelt over de leugens waar ze mee opgroeide. Maar misschien komt het nog. Ik ken haar. Mijn mooie denkende vriendin, op een dag zal ze weten hoe ze het moet zeggen, alles dat ze met me wil delen. Zoals ik me aan haar geef, naakt met blote blaren.

Maar haar aandacht verslapt. Er is iets belangrijks dat ze kwijt wil, met al haar kracht.
Een link, die ik moet zien, over dat verdrietige moment in mei, toen ze op de barricaden stond. Ze is te zien op dat filmpje in een zwart wit gestreept shirt, ergens op vier minuten en een beetje, haar lange blonde haren in een staart. Ze was er bij. Toen de bulldozers door de abrikozen groeven, voor het riool van Efrata, illegaal settlement, vruchten van vele generaties, bloedend voor de stront van hier en nu.
Omdat bruggen slaan centjes kost, omdat natuurlijk gebied magisch klinkt en de schoot van een Arabier niet telt.
Gegeven met kracht. Ana bekoach. Op die muziek.

"Schilder je nog," vraagt ze dwars door haar pogingen heen om me de link te sturen. "Dat zal wel niet. Je hebt vast geen tijd."
Maar ik schilder ook nog, ik vertel het haar. Vruchten van mijn schoot, er staat een nieuwe op de ezel, nog niet af, slordig in elkaar geprutst, op het laatst, toen ogen oordeelden, nog voordat de foetus geboren was. Toen durfde ik niet meer zo goed. Maar ik zal haar kneden, met al mijn liefde, als de aarde vlamt van zoute tranen, als abrikozen, nog niet volgroeid, de bodem bedekken. 

Gegeven met kracht op de dag dat we afscheid namen. Toen het te veel werd, en de schaamte een gezicht kreeg. Bloedende wond van onze schoot. Jij zoals ik, als er tranen zijn. Als je wordt opgehangen aan de liefde, als ademen moeilijk valt, als de liefde kopje ondergaat, als een nieuwe week begint, nieuwe kansen, al het oude, alles dat was, al lang voorbij, tranen en littekens, dat is wat er overblijft, totdat ook dat verdwenen is met de tand van tijd.
Als bloedende abrikozen, als tranen, of kogels – dat is hetzelfde – over de aarde rollen.

Amsterdam
Jezzebel

Own art, submitted, 1 en 2