In de middag praten we toch. Ze is blij met me. Maar ik weet niet langer wie ik ben. Ik ben mezelf kwijt, veroordeeld tot de waarheid van een ander. Ze zegt dat het universum van me houdt. Hoe heb ik het voor elkaar gekregen? Op mijn leeftijd, helemaal niet gemakkelijk om nog werk te vinden. "Schijfjes citroen, met schil," zegt ze, "bitter, en peterselie, zoals op de seiderschotel."
Zoute tranen op verschroeide aarde. Danny Ziper krijgt de hele community over zich heen.
"Soms lijkt het alsof hij het fijn vindt," zegt ze, mijn mooie denkende vriendin. "Het hoort er bij."
Ik weet het, ik probeer het moedig te dragen. Maar ik wil haar woorden en daar heeft ze het lef nog niet voor.
Ze durft niet, de eerste, zij die vertelt over de leugens waar ze mee opgroeide. Maar misschien komt het nog. Ik ken haar. Mijn mooie denkende vriendin, op een dag zal ze weten hoe ze het moet zeggen, alles dat ze met me wil delen. Zoals ik me aan haar geef, naakt met blote blaren.
Maar haar aandacht verslapt. Er is iets belangrijks dat ze kwijt wil, met al haar kracht.
Een link, die ik moet zien, over dat verdrietige moment in mei, toen ze op de barricaden stond. Ze is te zien op dat filmpje in een zwart wit gestreept shirt, ergens op vier minuten en een beetje, haar lange blonde haren in een staart. Ze was er bij. Toen de bulldozers door de abrikozen groeven, voor het riool van Efrata, illegaal settlement, vruchten van vele generaties, bloedend voor de stront van hier en nu.
Omdat bruggen slaan centjes kost, omdat natuurlijk gebied magisch klinkt en de schoot van een Arabier niet telt.
Gegeven met kracht. Ana bekoach. Op die muziek.
"Schilder je nog," vraagt ze dwars door haar pogingen heen om me de link te sturen. "Dat zal wel niet. Je hebt vast geen tijd."
Maar ik schilder ook nog, ik vertel het haar. Vruchten van mijn schoot, er staat een nieuwe op de ezel, nog niet af, slordig in elkaar geprutst, op het laatst, toen ogen oordeelden, nog voordat de foetus geboren was. Toen durfde ik niet meer zo goed. Maar ik zal haar kneden, met al mijn liefde, als de aarde vlamt van zoute tranen, als abrikozen, nog niet volgroeid, de bodem bedekken.
Gegeven met kracht op de dag dat we afscheid namen. Toen het te veel werd, en de schaamte een gezicht kreeg. Bloedende wond van onze schoot. Jij zoals ik, als er tranen zijn. Als je wordt opgehangen aan de liefde, als ademen moeilijk valt, als de liefde kopje ondergaat, als een nieuwe week begint, nieuwe kansen, al het oude, alles dat was, al lang voorbij, tranen en littekens, dat is wat er overblijft, totdat ook dat verdwenen is met de tand van tijd.
Als bloedende abrikozen, als tranen, of kogels – dat is hetzelfde – over de aarde rollen.
Amsterdam
Jezzebel
Own art, submitted, 1 en 2
Het is zondag, nieuwe week, nieuwe vruchten , in alle kleuren..
Wat zou liefde nu doen?
Mooi dat bovenste schilderij (in aanmaak nog?)
all in all…
je schildert
ik zie het
het is de pijn
zei Nietzsche niet in "Also sprach Zarathustra":
..de man is een touw dat het dier en de superman verbind..een touw over een afgrond..
en
…wat groots is in de man is dat hij een brug is en niet een doel…
en de vrouw mag hem bestrijden…
:))
jeglove
Reactie is geredigeerd
Ademloos!Dank je Jezz voor jouw moed om dit te laten zien en ja, ik zag háár ook! Wat een gaaf mens!
Je werk is prachtig, indringend en mooi van kleur!
Durf is niet haar probleem, weet dat.
Durf heeft ze wel.
Goedemorgen,
Dank voor de reacties, dat deze week goed mag zijn, moge zij zoet zijn.
@Morgaine, de huilende man heeft geen boomgaard meer, een illegale nederzetting heeft toiletvoorzieningen gekregen.
Facts on the ground, het is zo triest.
@Annet, ik heb geen antwoorden. Ik kan je er alleen over vertellen, en soms laten zien.
@Mary, ja, je zag het goed, het bovenste slechts het eerste stadium van wat uiteindelijk het werk (2) Submitted werd.
@Jeg, ik moest giechelen om de woorden en de vrouw mag hem bestrijden.
Dank voor je woorden Jeg, hoe gemakkelijk de mens vergeet.
@Gingy, mooi is ze he? Ik mis haar heel erg. Alles dat we deelden, ze is zo ver weg, maar nog steeds zo dichtbij. Van de week pakte ik haar woorden er bij, die ze op de laatste avond dat ik er was voor me in een prachtig boek heeft geplakt, De Portfolio’s van Kibboets Cabri.
Hoe waar haar woorden. Misschien vertel ik er nog eens over.
@Landheha, ik heb alle vertrouwen in haar. Zij is de moedigste vrouw die ik ken.
Fijne dag iedereen, tot later.
En ik zou nog iets willen vragen. Klik alsjeblieft op de link. Het is belangrijk voor me.
Mooie kunst!!!
Groeten, Henk
YES SHAME….ik zag het filmpje.mijn hart deed pijn…
the seed ye sow..another reaps..
the wealth ye find.. another keeps..
the robe ye weave..another wears..
the arms ye forge..another bears..
het is vreselijk hoe machteloos je kunt voelen over alle onrecht in deze fucking world….
Dank Henk,
@Jeg, wat ben ik blij dat je me dit nog even komt vertellen. Ik ook, ik moest huilen toen ik het zag. Dit is verschrikkelijk!
Dank voor je woorden Jeg.
Reactie is geredigeerd
Die andere keer, dat zij en ik het over deze muziek en over kracht hadden, was toen we beiden het bestaan van dit filmpje niet wisten.
Hoewel ik er geen moment aan twijfel dat zij er achter zit, dat deze muziek gebruikt is achter deze verschrikkelijke beelden.
Ana Bekoach (ana be choach, zoals letterlijk te horen is) is een van de meest heilige gebeden in het Jodendom. In alle zeven regels wordt de naam van God gebruikt, de naam die verboden is om uit te spreken.
Ik heb er http://www.volkskrantblog.nl/bericht/137360 mijn woorden van gemaakt, van dat heilige gebed.
Nu ken ik de beelden.
Bloedende aarde.
Vruchten van een lege schoot.
Als onrijpe abrikozen.
Land van mijn hart.
Daar wordt verkracht!
Reactie is geredigeerd
Ik had niet goed gelezen. Ik las wel, maar zag de link niet. Eigen pijn zat voor mijn ogen en ik zag het niet. Sorry Jezz, ik heb het nu wel gezien.
Thanks Lieverd.
Dank voor je moeite.
Het doet me zo ongelooflijk pijn.