Vroeg in de ochtend als ik er eindelijk voor ga zitten, komen de gedachten, zonder woorden.
In stilte, in de drukte die is blijven liggen. Alles dat moet, dat ik wegdrukte, omdat er ruimte was, een beetje, maar nu moet het gebeuren.
In slierten en slordige flarden gonst de wereld om mijn hoofd.
Gisteren belde mijn mooie denkende vriendin, twee keer, en liet dwingende berichten achter. Ze moet het voelen, in de stilte die er hing.
Maar ik antwoordde niet. Ik had de kracht niet. En vandaag zou ik huilen. Gisteren heb ik de wereld buiten geduwd, afspraken afgezegd, waanzin van de dag er uit. Toen trok ik mijn eigen gekte binnen, geen ruimte, ik ben in shock, al dat bloeden, volledig uitgeput. Geen reserves meer. En ik voel de paniek.
Toen heb ik adem gehaald, heel diep. Toen kwam het overlevingsinstinct met al haar vitale kracht. En ik heb het gezegd zo zachtjes als ik kon, zo wil ik het niet. Het is niet voor mij. Ik moet er te veel moeite voor doen, om het leuk te vinden. Ik ben niet goed in kleine beetjes, ik wil alles.
Kleine beetjes alles, dat wel, maar in godsnaam alles. Alles dat er is, alles dat je geeft en alles dat ik ontvangen kan.
En het voelt deze ochtend werkelijk als een shocktoestand, als ik haar een briefje schrijf, ik ben oké, maar kan niet praten.
Ik zou haar kunnen bellen, mijn mooie denkende vriendin, maar ik heb de kracht niet. Wat kan ik vertellen? Ik weet niet waar ik besta, waar ik ben, hoe het verder moet.
Ik zou gaan huilen. Want weet je, er is iets mis, een diepe wond onder mijn huid. Ik verlang er naar om het haar te vertellen, wat ik zei, wat ik deed, en alles wat ik dacht, toen het me genoeg was, toen ik vond dat er grenzen zijn en dat je die soms met hand en tand moet verdedigen, omdat het alles van jezelf is.
Daarin ligt mijn pijn, dat falen, dat ik koos voor dat andere – verstandige, zoals jij het noemde – omdat er geen kracht meer was voor iets mooiers.
Ik wil zo graag haar gedachten horen, maar ik kan de woorden nog niet vinden, om de verhalen te vangen, alles dat ik haar kan vertellen.
Amsterdam,
Jezzebel
Art: Anselm Kiefer
De ochtend is de goede tijd voor ‘neutrale gedachten’.
"de stilte die er hing" Stilte, noem jij dit stilte? Nou, met zo’n stilte maak je me wakker uit mijn winterslaap, dame.
Angst is merkwaardig, maar van harte aanbevolen.
Liefs, Sjaal.
Jongens, er komt nog meer.
Er zit me nog veel meer dwars vandaag.
Dat is voor later.
@Landheha, winteslaap op zo’n lauw warme dag, die treurige tranen huilt?
@Sjaal, heel merkwaardig, maar angst maakt soms ook dapper.
Dank voor je woorden.
In stilte gelezen, en stilletjes blijven zitten in afwachting van wat nog komen zal…
Angst heeft ook zijn zachte kanten….
Ah dame, je bent vruchtbaar vandaag, verhalen en schilderijen, heerlijk voedsel voor ogen en hart:)