Vertel eens, hoe is het voor jou? Voor mij de eerste dag, en nacht, van deze week dat ik niet hoef te werken, of wel werken, hard werken, maar geen dubbele baan, van ‘s ochtends half zes tot één uur ‘s nachts, flink je hersens gebruiken, al je aandacht en heel je hart.
En het blog, ook dat doe ik zo goed als ik kan, omdat ik het leuk vind. En met datzelfde temperament verdedig ik ook mijn huis, hand en tand, op alle fronten tegelijk.
Dat gaat me vandaag niet in de koude doordweekte kleren zitten.
Ik ben moe, werkelijk moe.
Even in het kort, maandag een nieuwe baan, en er stonden deze week ook nog twee belangrijke interviews uit, dat wist alles en iedereen, maar ik moest het ook nog even doen, al die toestanden, al die aandacht en al die passie, met al mijn liefde, zo goed als het gaat.
Want weet je, er is volgende maand niemand die mijn tranen droogt, als ik het niet red, als ik ergens mijn aandacht laat glippen omdat een ander er harder om schreeuwt.
Nieuwe baan, op die eerste dag van de week, meteen op locatie, interviewtje knallen, kansjes op gouden vingertoppen, misschien wel honderd, alles en iedereen aan wie ik denk.
Dinsdag, dag van het verhaal, dat van hem. Dag dat hij naakt is, in heel zijn prachtig gecalviniseerde lijf. En hij doet me denken aan iemand anders, en nog een ander trouwens. Mannen die zichzelf in een keurslijf jagen, omdat ze de liefde niet verdragen. Mannen die bang zijn voor de vlammen van hun hart, en ook vrouwen trouwens, soms is het klappertanden en bibberen
Verder ook nog even verhaal van de band op papier planten. Hele verhaal, alles en elk woord, die van hem te mooi om er slordig mee om te springen, heel mijn hart er in. Brandjes blussen, vuurtje doven, lekker bang zijn, ga maar ergens anders spelen, if you can’t stand the heat of the kitchen, kloppend hart van het huis.
Zwervers omringen me.
Woensdag, metro plat, vuur er in geslagen, en die godvergeten tunnel onderwater gelopen, de wereld drijfnat aan mijn voeten, zoals ik het toen zei, al eerder die dag. In een hurry taxi gedeeld met nog twee anderen, zij die naar Parijs moest en hij die naar Den Haag ging om recht te spreken, ik zweer het je, zoiets verzin je niet.
Op Centraal dreigen ze ook de treinen er uit te gooien. Van Naarden-Bussum tot aan Hilversum Noord is het morsdood, en ik heb maar een half dagje, ik kan het niet maken om dan ook nog eens te laat te komen, die ochtend.
Ik regel een alternatief, tot het moment dat die treinen dan toch weer doen waarvoor ze gemaakt zijn en ook ik verder ga. Precies op tijd, nog even met al mijn aandacht, die nieuwe baan. Gewoon doorzetten. En ik moet er om lachen, wat een toestanden!
Veel te snel al weer rennen, terug naar de stad, daar nog een interview. Zij die niet langer in haar lichaam wenst te wonen vroeg er om.
Ik had er geen zin in moet ik je eerlijk zeggen. Ik werd gek van die PR-dame die maar bleef drammen over de fabrikant en zijn pillen.
En ik begon te dreigen, als dit commerciële bullshit is, dan doe ik niet mee, ik schrijf de verhalen van mijn hart en daar doe jij het maar mee. En als het je niet bevalt dan ga je maar een dealtje met een ander sluiten.
Maar toen zij om wie het ging kwam, toen smolt ik. Zo open, zo eerlijk. Ze is er nog lang niet, ze weet het, ze gaf het me, toen we het er open en vrij over hadden. Daar ga ik zeker wel een mooi verhaal van maken. Maar niet zoals Mevrouw Promotie denkt, en niet diezelfde avond, het is voor later. Eerst nog even het andere verhaal schrijven, van dat interview.
Hij die het mij gaf omdat hij het niet langer kwijt kan, zijn prachtige verhaal, toen zij stierf. Hij die voor de liefde koos, vlak er na.
Tot diep in de nacht ga ik door, het is de eerste dag deze week dat ik het niet red om er ook nog een blog op te zetten, net even te veel, deadline volgende ochtend acht uur.
Ik sta om half zes op, nog even kijken naar dat verhaal dat ik gisteren met heel mijn hart afrondde, maar op het laatst niet meer scherp zag. Dat was voor deze ochtend, toen ik er nog eens goed naar keek, scheerde en fileerde en het de wereld in zond.
Pas aan het einde van deze dag hoor ik dat het goed is aangekomen. Want niet veel later moet ik zorgen op tijd bij afslag RAI aan te komen, we hebben nog een locatie te onderzoeken, in Hoenderloo of all places. Bij de RAI zou ze me oppikken, precies om negen uur, die strenge jongens, zeg maar rustig zwaargewichten, zij die van tuchtigen en tweede kansjes houden, die hadden ons niet meer dan uur gegeven.
Maar de metro valt alweer stil.
Ik ben razend, wat is dit voor een krankzinnig land? Is het voor het eerst of zo, dat het regent?
Eén metro rijdt uiteindelijk toch, we gaan er allemaal in, als ratten in de val.
En weet je, voor iemand die net uit Israël komt, is dat best een opgave. Dit waren de plekken die ik meed. Als het zo druk was, stapte ik uit. Ik ben geen held. Rot maar op, dood gaan kan altijd nog. Maar vandaag was ik dus Nederlander en bleef zo goed mogelijk staan. Op eindeloos lange benen, vrat ik me er als een paling doorheen, al die op elkaar geprakte lichamen, naast mij stond een man bij wie het zweet uitbrak.
Ik zag het, de paniek in zijn ogen. En ik wist dat als hij zou trippen, dat we geen kant op konden, wij met ons allen. En toen ook die godvergeten wagon ergens midden in dit donkere landschap bleef hangen en zich niet verroerde, de ventilatoren uitvielen, toen probeerde ik een zakdoekje uit mijn tas te wurmen. Dat heb ik hem gegeven, toen ging het beter. Betovering verbroken, als je zweet dan moet je het drogen.
Terug op de redactie probeer ik nog wat te regelen, maar af en toe kan ik mijn vermoeidheid niet meer verbijten, ik ga wel drie keer naar de kantine op zoek naar iets zoets, en ik houd niet van chocolade. Plakjes cake of koek, net te gortig.
Ik wil een zak drop of zo, waarom is er geen gewone automaat? Maar dat doen ze daar niet, het gaat anders, veel vriendelijker, mensen die de dingen en de zaken met hun hart doen, ik ben zo ongelooflijk blij daar terecht te zijn gekomen. Het is leuk om daar te lachen en te giechelen, mensen die hun best doen, voor die ander en elkaar, zoals voor zichzelf.
Daar houd ik van.
Maar nu is het op, aan het einde van alweer een krankzinnig lange dag, voor mij nog steeds, einde van de week. In het land van mijn hart is het op donderdag voorbij, en ik moet nog even verder. Eigenlijk zou ik dat andere interview van tape op papier moeten zetten en een blog schrijven, of zo.
Ik heb er de kracht niet meer voor.
En jij, hoe was jouw dag?
Amsterdam,
Jezzebel
Foto’s: Eigen werk.
Thanks for asking.. ehm.. en &^%$# dag:)
Mijn dag was er een van afscheid. laatste schooldag van mijn lieve zoon. De laatste keer op dat plein staan wachten, samen met mijn lief. De hele week heeft hij er niet over gehad, niet over wíllen hebben. Nu komt hij die deur uit…en huilt, húilt dikke tranen van verdriet. Van besef. Van nooit meer deze school, nooit meer deze vriendjes. Wij slikken..ik stop snel mijn fototoestel in mijn zak en vang mijn kleine man op in mijn armen. Snikkend klein mannetje. mensen omringen ons. Handen worden geschud, zoenen worden uitgedeeld, beste wensen uitgesproken. Ik probeer foto’s te maken…toch nog. Van het prachtige afscheidsboek dat de klas heeft gemaakt met oh zo lieve woorden en aandoenlijke foto’s en tekeningen. Zó lief, zó ontroerend.
Later, op de bank, met bier, wijn en limonade, lacht hij alweer. We bekijken samen het boek, praten over vriendjes en logeren. En nog weer later zwaai ik hem uit als hij uit eten gaat met zijn vriendinnetje. Zijn ‘liefje’ zoals hij haar noemt.
Dat was mijn dag, Jezzebel
Wauw…voorzichtig…van teveel stress…te vaak en te lang achterelkaar kun je nare ziektes van krijgen…take it easy…de boog kan niet altijd gespannen staan en is het soms tijd om prioriteiten te stellen….dat bloggen is soms een heksen ketel…niet het schrijven…maar het lokroepen…relax….relax; ))))
ach en asdale……ik was ontroerd van je verhaal over je zoontje…ja…ja…afscheid nemen doet pijn….die dan uiten…het een plek geven en weer verder gaan met nieuwe invalswegen…jij en je zoon zijn geluksvogels elkaar te hebben; ))))
hoe was het hier…..lekker geslapen, wakker, kus kus, man weg naar werk, krantje ontbijtje, homework, de wijzers rennen, ik ren mee…later even lekker kontakt met lief en dan op naar de schijnwerpers…om half 3 moet ik er zijn…de wethouder, commissie zus en zo, bureau huppeldepup en nog wat mij onbekende gasten staan me op te wachten, bloemen zie ik en fotografen…ai en daar moet ik dus midden in…niets voor mij, maar ja, ik heb die wedstrijd gewonnen, dus wat doe je dan…
veel blabla, smile en klik klik..veel te veel klikklik en veel te dicht bij….en dan natuurlijk een klein interviewtje en weer zie ik hoe mensen veranderen als ze horen waar ik mee bezig bent.. de sfeer verandert plotsklaps in een culturele happening en dan wordt het voor mij ook wel leuk….na een uurtje of zo sta ik weer op straat met mooie bloemen, de prijs en nog wat dingetjes….en ik ren alweer…boodschappen, naar huis, verstopte goot leeg halen, klein kinderstoeltje van vroeger teruggevonden in huis moeder, schoonmaken….
even door de tuin lopen en peer eten… naar binnen dorst, drinken….
en de klok zegt alweer 6..dus hopla de keuken is…..
zo genoeg??? het houdt nooit op die dagen…
het was een leuke dag…
ik ben bekaf…
morgen maar weer verder…
slaap maar lekker Jezzebelief.
jegkys.
I forget something: Juli Dans…moet ik daar niet bij zijn? Yes… dat wordt dan misschien thee drinken eventjes ergens tussendoor…
Mijn dag was minder hectisch maar even vermoeiend.Maar waarom ik reageer: op foto twee ken ik maar liefst twee mensen!!Dat vond ik toch wel ff wat.
groetjes
rené
Good Morning 🙂
@Morgaine, vertel eens? Soms heb je van die dagen, vandaag misschien beter?
@Asdale, oi, afscheidnemen van je vriendjes, de eerste in je leven, ja dat is zwaar. Wat heb je dat mooi opgeschreven!
Dankjewel, dat je het deelde, fijn is dat, als je je verhaal kwijt kunt. Aan elkaar.
@Isis, Lieve Isis, vanavond, deze avond als Shabat valt, dan ga ik lummelen, gewoon een beetje voor me uitstaren, even niets.
Ik heb er zo’n zin in!
Dank voor je lieve woorden.
@Jeg, Mazal Tov!!! Vertel, vertel, wat heb je gewonnen? Ik ben zo blij voor je! Maar al die toestanden die er bij horen, oeh, ja, dat kan ik me voorstellen, daar word je doodmoe van.
Wat leuk dat je die stoeltjes terug vond!
Wat aten jullie gisteren? 🙂
@Jeg, Yes!!! Daar moet je bij zijn, en met dat kopje thee doe ik mee!
@Victor, laat me raden, je kent die oude man die ik er op betrapte, nog niet zo lang geleden, in mijn raam te wateren en die blonde in het zwart, die soms een klein accentje roze draagt, kleur van het meisje dat ze ook is. 🙂
Vertel eens René, wat zat er in jouw dag?
Dag Liefies, vandaag nog even verder, dan is het straks gemakkelijker, later en zo, och, hoe ik er naar verlang.
Dag Jezz, wat een hectiek beschrijf je! Die dagen waarin je rennend door het leven gaat alsmaar verder moet. Je beschrijving van die opkomende paniek in de metro vond ik bijzonder. De reacties hierboven geven wel aan dat veel bloggers het apedruk hebben. Ik wens jullie allemaal en Jezz vooral ( zij is de gastvrouw hier) een genoeglijke dag met zon in het hart.liefs, Yolande
Ik word er giechelend zo blij van!
Thanks, mooie pracht vriendin.
🙂
Mooi Druk Jezz!
Dag lieve Jezzebel,
En ik denk dat ik het druk heb! Zullen we gezamenlijk even stilstaan?
ja en dan is het alweer vrijdagmiddag….
wat ik heb gewonnen…héél erg….een studioreportage…en dat hoeft voor mij niet..ik ben genoeg gefotografeerd, gefilmd getekend en wat al niet meer…ik ga een deal maken en ruilen voor een digitale camera…
de hele happening gisteren was uiteraard één grote promotiestunt en toen ze mij zagen wisten ze ook meteen dat uit te buiten… blébléble’hh…nou ja vooruit maar..
de bloemen waren heel mooi trouwens, alles in het geel en daar hou ik van…
wat wij aten? padangrijst met gebakken quorn gemarineerd in ketjap manis, met champignons, paprika, ananas, gebakken eieren, een zootje kruiden,doperwtjes die hele kleine, en geraspte komkommer in azijn met rietsuiker en grof gemalen rode, witte en zwarte peperkorrels…en elk een halve gele zoete meloen…alles vers en alles zelfgemaakt…
ik ben "allergisch" voor alles wat uit blik, pot en kant en klaar verpakking komt.echt vreselijk vind ik dat..liever een paar minuten langer in de keuken en deze maaltijd was snel klaar, het langst duurt de rijst…
maar lekker en gezond..
en vandaag heb ik het helemaal niet druk, tenminste ik heb mezelf vrijaf van alles gegeven…ik doe alleen leuke dingen of gewoon helemaal niets…
en ik heb ook een pot met allerheerlijkste dropjes voor me staan…ik ben absoluut geen snoeperd, hou niet van zoetigheid, maar soms vind ik drop even lekker…eventjes maar…
nou ik ga weer…
er is iets anders dat mijn aandacht opeist :))
@Yolander..dank en eensgelijks
jegkys til alle..
Oi, mijn dag, Jezz? Vooral van teleurstelling om onbegrip voor broodnodige verandering. Maar verder gaat alles goed en zijn gangetje. En blij dat jij een baan hebt!!
je hebt capaciteiten en een plein. Hartstocht en zelfkennis. en je gaat het maken, heb er nooit aan getwijfeld.
Lieverds,
Het lukte me werkelijk niet eerder. Nog een interview uit te schrijven en dan later weer echt verhalen, dit weekend nog niet rusten en ook geen lauweren, verder en door.
Gaat ie:
@Scram, noem dat maar mooi 🙂
@Daan, lekker vind ik dat met jou!
En weet je, daar ga ik vanavond een wijntje op inschenken, even denken, even kijken, man er is veel gebeurd.
In november vorig jaar, toen ik woedend mijn baan opzegde, toen was het voorbij, alles dat ik wist en alles dat ik kende, nieuw leven nu eindelijk begonnen. Man, ik ben moe, maar wat ben ik blij.
En weet je, dit even in het algemeen, weet je dat het blog mijn beste manier was om werkelijk op mijn voeten te landen? Na dertien jaar zijn er niet veel vrienden over. En nu heb ik nieuwe leren kennen, werkelijk bijna niemand nog ontmoet, ik heb er nog geen ruimte voor, maar wat ben ik blij, al die stemmen, die er steeds zijn, die me helpen, en weer een beetje verder steunen.
Thanks Lieverds, allemaal. Dankjewel VK-blog.
@Jeg, oehhh, slim vind ik dat van je, lazer op met die studio, lekker een eigen cameraatje, veel leuker.
En weet je, ik heb dat ook, soms is het lekker, een dropje, beetje suiker, nog even zuigen, net genoeg energie om alles weer even verder te tillen, echt lekker is dat, soms.
🙂
Thanks, lieve vriendin.
@Solvejg, oi, dat moet zeker zwaar zijn. Ik kan me dat zo goed voorstellen. Het is niet leuk om mensen teleur te moeten stellen en dat jij dan ook nog een soort kop van jut bent, lastig, maar weet je Sol, het is zoals jij al zei ‘broodnodig’ en weet je ook? Het maakt me blij dat je zo moedig bent. Heel veel respect heb ik voor jou.
@Zev, dank voor je woorden, ik heb een plein, nog even, zolang ik het vol houd, elke dag moet ik het waarmaken.
Hartstocht plenty, de rest weet ik werkelijk niet, ik doe mijn best, fijn dat je in me gelooft.
Dag Lieverds, straks weer verder hoor, nu weer even terug, naar mezelf.