Je liegt

Ik heb je de tekening van mijn meest geheime landschap gegeven, mijn ziel.
Niemand heeft die tekening gezien, alleen aan jou stuurde ik haar.
En je zag de opening, exclusively yours, sky high, je vroeg om een interview en zelfs dat gaf ik je.
Maar je was niet van plan het open en eerlijk te spelen.
Je wilde het sturen.
Je wilde me gebruiken, voor de conclusie die je al getrokken had.
En je deed het voorkomen, alsof het normaal was, ik hoefde me er niet voor te schamen, voor die ziekte van mij.
Je zag het al voor je, headlines in je ogen.
Daar was ik verdwenen, in al jouw roem en glorie.

En behalve jij, heeft de hele wereld aan me getrokken vandaag.
Ja, letterlijk, waar je die ander van wilde beschuldigen, zoals jij dat doet, elke dag op foto’s die je bekoren.
Maar mij wilde je scheren, pek en veren, dat wilde je van me maken.
Toen ik je mijn vleugels gaf, de tekening van mijn hart.

En ik zou blij moeten zijn. Ik heb het allemaal voor elkaar. Dit is het moment. Het is me gelukt. Misschien nu pas werkelijk geland.
Ik heb een huis, een baan en een warrig hoofd vol met dromen die ik één voor één waar ga maken.
Zoals al dat schrijven en schilderen.
Op een dag staat er een tempel, het werk van mijn handen, zoals ik het steen voor steen gebouwd heb, met heel mijn ziel, al mijn adem en verboden bloed.

Maar de hemel en de sterren, dat was de plek waar je wilde regeren.
Als een dictator. Het maakte je niet meer uit. Wat er met mij zou gebeuren.
En weet je, dat was het moment dat je me het meest pijn deed.
Toen ik het heel zeker wist.
Ik ben de gekloven handen die jou stutten, afgeragde ziel die je tilt, niet zo heel belangrijk zolang het maar tot aan het einde van de regenboog is.
Aan de poorten van de hel zul je branden.

Amsterdam,
Jezzebel

Art: Jim Dine; Walking With Me

En ik raad je aan om scherp naar het art work te kijken, soms is afstand het beste perspectief.