Stil deze nacht

Het is stil geworden deze nacht. In mijn hoofd en in mijn buik waar tranen schrijnen, maar niet bestaan, waar liefde wordt geboren en duizend doden sterft. Hypofyse van hormonen, zij bestaat niet.
Ik heb met je gesproken, ik heb getroost, zo goed als ik kon, ik heb geluisterd en gefluisterd, maar weet je, daar in al die tsores, daar besta ik niet.
Toeschouwer, buitenstaander, ik zoals die ander, steeds verder gedrukt uit de intimiteit van je bestaan, jij met al je ontboezemingen, ik ben je illusie. Elk woord van onthulling, alle letters die de zinnen vormen van je pijn en al je verdriet, zij duwt mij steeds verder, naar buiten, verder weg van binnen.

En ik zou je willen bedekken, met al de scherven van mijn geluk, in stukken geslagen dromen, fata morgana plat gegooid, weggedrukt.
De verboden stem, zij met wie je deelt, zij die je spiegelt en die je neemt, zij bestaat slechts bij het licht en de ruimte die je haar geeft, met zachte druk van je vinger, verbinding verbroken, zij, voor altijd opgelost.
En waar blijf ik? Waar besta ik, waar kom ik weer boven, zij die begraven wordt in de werkelijkheid, in de waanzin, het enige moment dat telt, dat van nu en later, dat van vroeger en straks. Aan stukken geslagen.

En in dat gruzelement deze nacht, daar klinken de vaten, tikoen olam, zoals ze zeggen, vaten gevangen met goddelijk licht, alles dat gebroken wordt en alles dat helen zal.
Laat me je toedekken, laat me je instoppen, mijn adem over je naakte lichaam, nog even dat ik strelen zal, nog even, voordat ik oplos in het oneindige, voordat de eeuwigheid mijn tijd heeft afgenomen.
Mijn hand in die van jou, verstrengeld voor altijd gegeven in de werkelijkheid van dat ene moment. Kom, kus me voordat je slapen gaat.

Jouw lippen op die van mij, zodat ik adem, de ziel van de ochtend, een nieuwe dag, dag van verlangen en nieuwe belofte, daar waar ik opnieuw zal rijzen en klimmen, tot aan de hemel, met een beetje goede wil, waar de scherven geraapt worden en de mannen met plamuurmessen, heilige kameraden, de verlossing een kans geven, daar waar alles, alles helen zal.

Amsterdam,
Jezzebel,

Art: Mimmo Paladino