Ik heb voor je gedanst

Ik heb voor je gedanst deze vrijdagse donkere nacht, de hele dag.
Ik zocht ze voorzichtig, met aarzelende vingers, de klanken van vroeger, diep van binnen.
Nog even dromen, de wereld buiten.
En ik heb de kaarsen aangestoken, oude rituelen.
Gebaren, heel, veel vroeger.
Ik moet eigenlijk schoonmaken.
Maar ik hoor het fluisteren, diep van binnen.
Als dromen komen en de wereld draait.
En echt, de angst heeft aan mijn botten gevreten, knaagt vrolijk verder.
Helemaal niet zo soepel die heupen van die buikdanseres die soms zo bang is.
Totdat je stem er tussenkwam. En je adem bezit nam.
Daar waar de mens zijn ziel krijgt, van buiten naar binnen.
En deze dag wiegt en koestert zachtjes verder, deze hele troosteloze nacht.
Mijn nieuwe leven, soms zit het nog in de weg, eindeloos lang, op mijn heupen.
Alles van vroeger en later, alles dat moet en alles waar ik naar verlang.
Heel zoet de wens, samen oud worden.
Basmati de goddelijke, die met die reuk en ook wat kardemom zaden, die van daar, zoals je ze hier niet kunt krijgen, met velletje, zaad en vlies in de rijst, deze erev shabat.
Filet van de zachtste kip, bonus in de aanbieding, aha-verleiding, zijn verleiding, verleiding zijn, het is eindeloos.
Gedrenkt in kokosmelk, aangebraden in echte olie, fijn gewreven cashews, pistaches en een beetje uit een zakje, ook wat kruiden met een geheim recept, Spaanse peper, zachtjes inkoken in de kokos, heel pittig mijn curry, deze vrijdagavond.
Het laatste restje, de rest heb ik weggegooid, voedsel voor de vergankelijkheid.
Toen deed ik mijn haar los, zodat het over mijn schouders regende en zochten mijn heupen.
Zachtjes klakken.
Dat ritme dat ik niet meer zo goed weet.
Totdat vingers kromden, zoals armen soms bekoorlijk doen, toen liet ik me meevoeren.
Op het ritme van de morgen, als de wereld wakker wordt, heel zacht.
Die kus van een stille ochtend, op een middag, of een nacht.

Luister eens, hoor je dat?

Amsterdam,
Jezzebel

Foto: S. Hüttenhaim, al eens eerder, zoals toen. ergens in december