Overgave

"Heb je groene vingers," vraagt hij, één van de twee, de opper money boy.
Ik kijk hem langzaam niet begrijpend aan, mijn tong net iets sneller.
"Ik heb geen groene vingers," zeg ik met klem. "En ook geen verstand van huisdieren. Dus de katten moeten jullie zelf verzorgen," lach ik vrolijk
Niet zo handig, helemaal niet stoer. Ik vind het moeilijk soms, mijn ego aan de kant te zetten.
Helemaal niet leuk als je lekker wilt schrijven en door het uitzendburo naar een administratiefbaantje wordt gestuurd bij investment jongens. Het leek me ideaal. Twee dagen in de week, archiveren, mail afhandelen, beetje boekingen doen en zo. Beetje zekerheid in de wankel van mijn bestaan.
De rest van de tijd kan ik dan verhalen schrijven, een beetje dromen, een beetje durven, steeds meer werkelijkheid maken, daar heb ik tover voor nodig. Heel eenvoudig, stardust en centjes op de bank.
Van de week hing ik ook al het prinsesje uit, toen het uitzendbureau me belde en vroeg of ik op het verdeelcentrum boeken wilde inpakken. Man! Ik ben journalist, ik schrijf voor mijn beroep, maar omdat ik net niet genoeg verhalen per maand bij elkaar kan scharrelen heb ik iets extra’s nodig, een beetje veiligheid, dat is alles.
Nuffig dametje ben ik soms. Maar man, ik ben 41, schrijven mijn grote liefde, één van de drie, ik ben daar niet goed in, bukken en tillen.
En ik wil niet zielig doen, houd op met dat gejank, watje! roep ik mezelf tot de orde.
Tanden op elkaar, nog even doorbijten, nog even verder. Straks is het anders, misschien wel beter.
En dus heb ik nog eens vier sollicitatiebrieven de deur uitgedaan, twee interviews bij elkaar gesprokkeld en toen ben ik ook de rest maar eens met al mijn lef gaan doen, op de heupen van een buikdanseres. Want de wereld draait, zoals zij draait.
Toen heb ik geschilderd, het eerste doek van hier, of eigenlijk papier, want niet dat prachtige raam dat G.I. Jane me gaf. De lijntjestekening, die heb ik maar eens kleur gegeven, hard en heel zacht.
En toen zag ik het weer, heel even, schimmig nog, het werk nog lang niet af, ik heb veel meer moed dan ik dacht.

Amsterdam,
Jezzebel

Art: Berlinde de Bruyckere

En nog even, omdat het me zo raakte

Give me you’re hand and we’ll walk
Don’t ask me where
Don’t ask me about happiness
Maybe it will come
When it comes- it will come down on us like rain
Come
We’ll hug, and we’ll walk
Don’t ask me when
Don’t ask me about home
Don’t ask me for more time
Time doesn’t wait, doesn’t stop, doesn’t stay