"Heb je groene vingers," vraagt hij, één van de twee, de opper money boy.
Ik kijk hem langzaam niet begrijpend aan, mijn tong net iets sneller.
"Ik heb geen groene vingers," zeg ik met klem. "En ook geen verstand van huisdieren. Dus de katten moeten jullie zelf verzorgen," lach ik vrolijk
Niet zo handig, helemaal niet stoer. Ik vind het moeilijk soms, mijn ego aan de kant te zetten.
Helemaal niet leuk als je lekker wilt schrijven en door het uitzendburo naar een administratiefbaantje wordt gestuurd bij investment jongens. Het leek me ideaal. Twee dagen in de week, archiveren, mail afhandelen, beetje boekingen doen en zo. Beetje zekerheid in de wankel van mijn bestaan.
De rest van de tijd kan ik dan verhalen schrijven, een beetje dromen, een beetje durven, steeds meer werkelijkheid maken, daar heb ik tover voor nodig. Heel eenvoudig, stardust en centjes op de bank.
Van de week hing ik ook al het prinsesje uit, toen het uitzendbureau me belde en vroeg of ik op het verdeelcentrum boeken wilde inpakken. Man! Ik ben journalist, ik schrijf voor mijn beroep, maar omdat ik net niet genoeg verhalen per maand bij elkaar kan scharrelen heb ik iets extra’s nodig, een beetje veiligheid, dat is alles.
Nuffig dametje ben ik soms. Maar man, ik ben 41, schrijven mijn grote liefde, één van de drie, ik ben daar niet goed in, bukken en tillen.
En ik wil niet zielig doen, houd op met dat gejank, watje! roep ik mezelf tot de orde.
Tanden op elkaar, nog even doorbijten, nog even verder. Straks is het anders, misschien wel beter.
En dus heb ik nog eens vier sollicitatiebrieven de deur uitgedaan, twee interviews bij elkaar gesprokkeld en toen ben ik ook de rest maar eens met al mijn lef gaan doen, op de heupen van een buikdanseres. Want de wereld draait, zoals zij draait.
Toen heb ik geschilderd, het eerste doek van hier, of eigenlijk papier, want niet dat prachtige raam dat G.I. Jane me gaf. De lijntjestekening, die heb ik maar eens kleur gegeven, hard en heel zacht.
En toen zag ik het weer, heel even, schimmig nog, het werk nog lang niet af, ik heb veel meer moed dan ik dacht.
Amsterdam,
Jezzebel
Art: Berlinde de Bruyckere
En nog even, omdat het me zo raakte
Give me you’re hand and we’ll walk
Don’t ask me where
Don’t ask me about happiness
Maybe it will come
When it comes- it will come down on us like rain
Come
We’ll hug, and we’ll walk
Don’t ask me when
Don’t ask me about home
Don’t ask me for more time
Time doesn’t wait, doesn’t stop, doesn’t stay
Gaat best goed toch. Je kan niet in elk baantje van een uitzendbureau laten zien wat je vermogens zijn, maar het schept wel even ruimte om de baan te vinden die je echt wil. Even doorploeteren dan maar.
K, ik heb dat baantje niet gekregen.
Er is even geen ruimte.
En inderdaad ik moet nog even verder.
Maar zo lekker gaat het niet.
Verkeerd begrepen dus. Ik dacht dat je er werkte en dat dit je daar gevraagd werd. Jammer dan.
@K, ja dit werd me gevraagd tijdens het sollicitatie gesprek. En mijn antwoord was niet zo handig, daar krijg je geen baantjes mee, hoe stoer ook.
Ja, echt jammer, maar morgen verder, ik doe mijn best.
Komt goed Jezz!
Scram’s watching… 😉
Op je linker schouder, achter je linkeroor… 😉
Mooi geschreven!
als ik dit van je lees, komt het me voor alsof de tijd heeft stil gestaan, alsof het Jeg is waarover je het hebt…..en dan te bedenken dat dat al weer ik weet niet hoeveel jaren geleden is..natuurlijk anders, maar in essentie echt the same…..jij als ik :))
we hebben veel gemeen….
en altijd wanneer je denkt het lukt niet, dan komt er iets…..tenminste die geluksvogel was ik wel…..
nu jij…..
en dan nog….time does ‘t wait…
ik weet het niet….ik heb het gevoel dat time does wait…..sometimes,just for the lucky ones…
Reactie is geredigeerd
Hoe doe je dat: iemand langzaam aankijken?
Kan dat alleen niet begrijpend?
Of bedoel je: langzaamaan kijken?
Kan ik ook niet.
Ik niet begrijpend.
Good Morning 🙂
Nieuwe dag, en met een beetje inzet zou je haar stralend kunnen noemen.
@Scram :-), dankjewel.
@Jeg, Hallo Lieverd 🙂
Ja, dat geloof ik ook, jij zoals ik. Lekker dwars soms ook. 🙂
Ik weet niet precies hoe het zit met tijd.
Ik geloof niet dat zij wacht, zij rijpt…
Toch?
@NN, langzaam draaide ik mijn hoofd in de richting van zijn stem, ik tilde het een beetje en sloeg mijn ogen naar hem op.
In mijn ogen de blik die niet begreep, niet begreep waar de vraag vandaan kwam, waar zij wilde landen en waar ze haar vleugels uit zou slaan om van richting te veranderen, toen mijn mond al begon te spreken…
Zo gaat dat soms.
Jongens, fijne dag.
Reactie is geredigeerd
Dag lieve Jezz,
Moest denken aan een oud liedje van Earth, Wind and Fire:
Time is on your side
No more need in runnin
No more need to hide
No more need to cry
enz.
Maar het is even goed ontzettend vervelend voor je. Maar, hoezeer je dat misschien ook niet zo ervaart, er zijn ook voordelen aan, je hebt tijd. En dat is soms zo nodig.
als schrijven je grote liefde is, is het misschien handig om voor je werk iets zonder letters te doen
@Yolande, fijn dat je even langs komt!
Pas goed op jezelf lieve vriendin.
Tijd is soms heel hard nodig, kleine beetjes tegelijk.
@Duval, schrijven is één van de drie grote liefdes. Al heel wat jaren, idem voor het beroep. Dat gaat prima. Schrijven moet je vooral veel en vaak doen.
Net als met tekenen en schilderen, een andere grote liefde. Als je het niet vaak genoeg doet, dan word je roestig.
Niets fijner dan van je passie je werk te maken. Daar word je een blijer mens van.
toch een beetje oneens…
Zelf heb ik ook een passie en ik ben bang dat op het moment dat ik geld voor iets ga vragen de passie omslaat in iets wat moet.
Voor mijn passie vind ik veel doen zonder moeten een prettige combinatie op dit moment.
@Duval,
Ik begrijp je, natuurlijk.
Ik vind het ‘t lekkerst om tussen schrijven en schilderen te ‘moeten’.
Voor een opdrachtgever of voor mezelf. Dat maakt me werkelijk geen donder uit. Want al die beelden, die moeten op een of andere manier toch verteld worden, uitgedrukt, vrij gelaten, hoe je het ook noemen wilt.
Wat doe jij voor werk?
Ik weet dat telkens als ik iets deed dat niet meer zo heel veel met schrijven te maken had, ik weer ergens anders een opening vond om het toch te doen.
Toen ik hoofdredacteur was van dat tijdschrift bijvoorbeeld en vooral met beleidzaken bezig was, aansturen zoals ze dat noemen van vrijwilligers, toen ben ik het blog begonnen, omdat dat ene interviewtje in de zoveel weken me niet genoeg was.
Zo gaat het voor mij.
ja en nee……tijd rijpt……okay agreed, but…voor mij was het wel degelijk time did wait…als metafoor gezien…maar misschien ervaar ik in die zin tijd anders dan jij…
in de liefde bestaat geen tijd, denk ik…
en wat betreft het "moeten"..net als @Duval heb ik heel veel moeite met geld en passie…
ik weet dat ik heel veel geld kan verdienen met bijvoorbeeld m’n tekenwerk, maar ik wil het niet en ik kan het niet(mede daarom exposeer ik ook niet)…..het stuit me tegen de borst….net als vroeger, het moeten ontwerpen met dollar tekens in je ogen…..
ik kon dat niet, mijn creativiteit slaat dan dood……als ik een maecenas zou hebben….hmmmmm, tsja dan was het wat anders….
met dans is het van hetzelfde laken een pak…
daar komt nog bij dat ik totaal niet zakelijk ben…geld heb je nodig om te leven, no more no less….dus als het moet of echt nodig zou zijn, dan doe ik het ook wel….
misschien heb ik niet zo’n drang naar erkenning…ik vind het allemaal wel goed zo, hoewel er veel mensen zijn die zeggen dat ik teveel voor mezelf houd en dat dat doodzonde is…..hm, moet ik me schuldig voelen nu??
:))
ik ga even lekker naar buiten….
see you later dear…..
Als je nog niet van je werk kan leven is een prutsbaantje waar je je hoofd niet bij hoeft te houden en dat niet te lang duurt maar daarentegen net genoeg geld oplevert inderdaad een uitkomst.
En soms schept het voor je creatieve werk nog meer ruimte dan wanneer je van die creativiteit helemaal moet leven.
Maar inpakken i
lijkt me niet geschikt, zoekt en gij zult vinden.
groetjes
rené
Ik dacht trouwens dat je veel jonger was, valt alweer mee.
Reactie is geredigeerd
Een lijntjestekening kleur geven, is dat het begin? Ik wil je al mijn kwasten lenen als het helpt.
Lieverds, ben ik nog even.
@Jeg, ik geloof dat het dat is, in de liefde bestaat geen tijd, zij gaat verder, of dieper, dat is maar net hoe je het wilt zien, steeds zoeter.
Weet je Jeg, jij en ik hebben het er vaker over gehad. Maar weet je, het gaat niet om die dollartekens, dat is onzin, dat doodt alles.
Het gaat om erkenning, en iets dat je deelt, zoals sommige van je vrienden zeggen. Of zoals wij het er ergens over hadden, het gaat ook om je gezien weten, al je talent, al je kracht en al je energie en al de liefde die je geeft, dat moet ook ergens landen in bekwame handen, verstandige ogen, en een geest die open is, die moet je zoeken, volgens mij, aan de wereld geven, verder tillen, het is het allermooiste om te delen, hoe dat ook gaat.
Oi va voi, de weg is eindeloos, zoals die benen, die dansen, soms op het puntje van je tenen, soms met heel je gewicht en al je bekoorlijkheid, met je heupen en je adem, volgens mij moet je altijd proberen verder te komen. Toch?
@Victor, gezellig dat je er bent. 🙂
Ik heb je gemist.
Ja, ik geloof dat het waar is wat je zegt. Ik ken ze, de kunstenaars die niets presteren, werkelijk niets komt er uit hun scheppende handen, toen ze voor zichzelf de ultieme oplossing schiepen, en ruimte maakten om dat te doen wat ze het liefst wilden, toen stierf met al dat willen de muze.
Maar dat heeft volgens mij ook met overdaad te maken, er moet een balans zijn, van dromen, van willen, van bewerkstelligen en van over je heen laten komen.
Waarom valt het mee dat ik ouder ben dan je dacht?
@Frap,
Wat lief van je, het is het begin van de eerste tekening die nu eigenlijk een schilderij is, van hier, een echte, eentje waar ik mijn ziel in legde, in al die lijntjes, en al die kleuren, maar niet zoals je zou denken misschien, ik heb geschilderd waar het duister is, van binnen naar buiten, heel voorzichtig.
En als ik moed heb, op een dag misschien, dan zal ik het laten zien.
Dag Liefies, shabat shalom.
En dus heb ik nog eens vier sollicitatiebrieven de deur uitgedaan, twee interviews bij elkaar gesprokkeld en toen
Welkom terug in hard en vochtig Nederland..
En wil je alsjeblieft je best gaan doen om dit land weer een beetje zon te geven?
Mijn dienst weigert, ondertussen.. :))
@Mephisto, ik doe mijn best, maar oi va voi, ik beloof niets. 🙂