Ik verlang naar je

Soms hoor ik je lachen. Lang geleden. Zou het waar geweest zijn, dat van ons? Ik weet het niet, niet zeker. En ik durf er niet goed over na te denken, ik niet, jij niet, wij bestaan niet.
Je moeder was er van overtuigd, ze wist het zeker, vanaf het eerste moment, ooit, dat heeft ze mijn moeder verteld, op die dag dat ze besloot toch te komen. Met je oudste broer, hij van wie ze wist, heel zeker wist, dat hij, na jou… als ik ging trouwen. Zo anders dan ze hoopte, toen, met de tweede grote liefde in het land van mijn hart, die na jou, jaren later.
Ze vertelde het toen aan mijn moeder, dat ze mijn geboorte in de krant had gezien, Joods meisje geboren, tweede generatie, die naam, misschien op een dag, zal één van hen, één van de drie, ze hoopte dat ik bij je thuis zou komen.
En weet je nog die eerste keer, toen dat waarheid werd? Zo leuk vond ze het niet, toen ik bij jullie aanklopte op die shabat midden in de Golf Oorlog. Ze kende me niet van gezicht en jij had me uitgenodigd, voor het eerst in mijn leven. Met jou naar sjoel, zoals mijn omaatje dat deed, vroeger, heel misschien, ik weet het niet zeker, dat was voordat ze weigerde er over te vertellen, lang geleden.
Maar je was vergeten het tegen je moeder te zeggen en die zat opeens met mij, op de vrouwengalerij. Zij zat met die lange, blonde haren, zij die anders is, dat kon je zien. En de hele gemeente keek mee, naar die shikse, dat was ze toch? Alles en iedereen wist het zeker, zo noemden ze mij. Dat hadden ze ook niet anders gedacht, want jij, hij, zoals ze je noemden, de jongste, die woeste dwarse, dit hoorde er zeker bij, zij.
Maar toen werd je moeder giftig, ze wist precies wie ik was, zij had mijn geboorteaankondiging in de krant gezien, dochter van, die en die, klinkende Portugese naam.
En ik moest mee terug naar huis, shabatlunch hoorde er zeker bij. Maar daar had ik niet op gerekend, het moment zo groots, voor mezelf, die eerste keer, ik ben er niet mee opgegroeid, ik wist het niet, wie we waren, wie ik ben en wat dat was.
En ik wilde dat aan mijn moeder teruggeven, vlakbij, ik wilde vertellen, samen delen, heel misschien ook mijn omaatje bellen.
Daar was geen sprake van. Aan het damast werd ik door je vader gemangeld, al die watjes die terugkwamen, hij had er geen woorden voor. Als je er voor gekozen had, dan moest je blijven, ook als de Scuds om je oren vlogen.
Maar ik vond dat allemaal wat makkelijk kletsen, als je zelf geen kinderen daar had en ik was dom genoeg om dat te zeggen, zo behandelde hij me ook. Het verliep allemaal vreselijk stroef, ik deed mijn best, maar ik kende de rituelen en de etiquette niet bij jullie thuis en ik voelde me opgelaten, buitengesloten, ik hoorde er niet bij. Maar ik was er wel en ik kauwde en slikte, kleine beetjes, totdat ik eindelijk aan mijn moeder kon vertellen, toen de tranen kwamen, heel veel later, in het huis van mijn ouders, ik was op shabat in sjoel, mama.

Amsterdam,
Jezzebel

Art: Berlinde de Bruyckere