Ik heb mijn haar hoog opgestoken, in een onverbiddelijke knoop, boven op mijn hoofd geplant, deze avond, vlak nadat ik het gewassen had en het buiten eindelijk donker werd. En tegen twaalven toen de buren niet meer keken ben ik naar de kade gegaan. Ik wilde nog even in mijn eentje over deze nacht uit staren, op dat tijdstip dat een buikdanseres haar muiltje verliest en de betovering verbreekt, behalve dat schoentje dat achterblijft en moet passen, op een dag.
En ik geloof dat het tijd is voor een ordinair biertje. Oi va voi, het is weer zover. Van die dagen, die onaanraakbare dagen die het diepst aan je ziel knagen. Nog even, een droom verder, die van midzomer in de nacht, dan zal het zachter zijn, als de nachten lengen en lange haren glanzend worden geborsteld. Als vingers strelen, oude wonden helen, heel zachtjes, op zo’n andere nacht.
Ik heb de verwarming aan gedaan. Ik kan niet tegen dat kille en dan noemen ze het maar zomer, het is hier net zo koud als daar mijn winters.
En ik mis mijn mooie denkende vriendin op een druilerige shabat als deze.
Maar bij haar is het echt zomer, zij is aan het fietsen, of zwemmen in de pool van de country club, zij speelt matkot op de boulevard of zit met haar vriendinnen loom in het zand. De komende maanden zal ik haar niet vaak thuis vinden, op zo’n shabat die bij mij nauwelijks kleur heeft maar bij haar van glanzend goud is.
Mijn lichaam doet pijn en dat vreet aan mijn ziel. Dat zijn van die dagen dat ik onaanraakbaar ongenaakbaar ben.
Amsterdam,
Jezzebel
Art: Berlinde de Bruyckere
Kom op Cinderella, na de betovering is het ook mooi en kan je jezelf zijn! x
Goedemorgen Eric 🙂
Op van die ongenaakbare dagen?
Mooi weer deze foto in je profiel, lief koppie.
Ben bij je geweest en heb naar je geluisterd.
Dank je Jezz… 🙂
Wie de neiging in zich voelt op rotsen plaats te nemen kan maar beter niet in Amsterdam gaan wonen Engel. Ik heb er de meest beroerde jaren van mijn leven mogen meemaken, hoog boven alles verheven in mijn zolderkamertje, tussen grote bakken zwart gruis verspreidende steenkool waar af en toe een nurkse Amsterdamse vrouw op een door mij als genadeloos ervaren wijze in ging zitten porren met een metalen kolenschep.
Veel gelachen heb ik er niet, in Amsterdam. Ik ben er op de meest letterlijke wijze ‘dood’ gegaan…
Zie: http://www.wimduzijn.nl/sterven/sterven.htm
Het is ook nog geen zomer. Nog even. Maar het is in Nederland altijd afwachten of het echt zomer wordt. Laten we maar het beste hopen.
Het komt wel goed hoor, met dat weer. Over een paar weken klagen we weer dat het zo heet is, en droog….
Heimwee is een raar iets.
don’t cry sister cry
it’ll be alright in the morning
j.j. cale – een vleugje troost
Dank voor de lieve reacties
@Scram, always welcome. 🙂
@Wim, Je noemt me Engel 🙂
Amsterdam is vanuit mijn perspectief (souterrain) best oké, maar er zijn dagen bij dat het zwaar is, ik verlang naar de zon, en mis mijn mooie denkende vriendin.
Ik heb de eerste twee, drie hoofdstukken van Het Grote Sterven gelezen en een beetje op je website gebladerd, dat ziet er ontzettend goed uit.
Ik was benieuwd naar een stukje uit De Gulden Fallus 🙂
@K, dankjewel 🙂
@Mo, heimwee is een rare reis 🙂 Je komt nooit thuis.
@Marijke, oeh, mooie woorden, wat lief van je. Dankjewel.
ik schreef het al eerder ergens vandaag..
zulke dagen kunnen lang duren, soms jaren….hard de namen naar jezelf schreeuwen, zodat ze in de hemel blijft hangen…
en dan kom er een dag dat de namen opeens naar beneden vallen…precies op de goede plek…..
met of zonder onverbiddelijke knoop in je haar en boven op je kop……..het komt als je het niet (meer) verwacht…
Je hebt twee ‘thuizen’ en dat is winst… niet vergeten schat. Je staande kunnen houden en diepe relaties aan kunnen gaan heb je ‘daar’ en ‘hier’ kunnen doen. misschien ervaar je nu ook ‘gewoon’ de melancholie van elke expat… in mijn familie, mijn broers en zussen, zijn er veel die na 8 jaar (tot 20 jaar) buitenland nooit meer konden wennen in Nederland. In Nederland ongelukkig waren vanwege (toen) het ‘aangeharkte’ en niet gelukkig waren in hun nieuwe patria omdat ze dat misten, dat aaanharken … Hoe meer je reist, hoe meer je ziet dat Nederland de uitzondering is, en de rest van de wereld veel overeenkomsten heeft. Hou vol, er komt een modus, waarin je het prettig kan vinden waar je bent…en niet alleen denkt dat dat pas kan als je elders bent. Je hebt je hoofd en je hart bij je, weet je, je hebt het bij je waar je bent .
Reactie is geredigeerd
@ Lelijk-lichaam-op-plankje.
Uw linkerhand lijkt aan een ziekelijk weefsel op uw buik te ontspruiten. Best griezelig.
Ik hoop niet dat u Jezzebel d’r lichaam bent.
Overigens boeit het plankje waarop ‘ze’ staat me nog het meest.
Hoe zit het vlakje vast aan het metaal? Is het geschroefd? Of is het geen houten ding maar van staal – dan zijn de horizontale en vertikale voetstukdelen aan elkaar gelast.
Hierover zou ik graag een lang en meeslepend blog lezen.
@Obscuur Type
Vind het ook een lelijk lijf.
Aan het vlees ter hoogte van de billen kan ik aflezen dat het slachtoffer vlak voor de opname een veel te krap slipje droeg. De insnoering van het vlees is (nog) zichtbaar.
(Bij de politie leer je zulke dingen op te merken.)
@Jeg en Yolande, dankjewel Lieverds voor je woorden. Ja, het is nog even wennen. En werkelijk het ritme, het licht, het klimaat, de seizoenen, maar ook de geuren, het is allemaal anders en oi va voi de warmte, mijn lichaam nog steeds in shock.
Het schijnt ‘officieel’ te bestaan, reverse culture shock.
En op sommige dagen heb je er meer last van dan andere.
Dank voor je steun, echt blij dat je er bent. En Yolande het is zoals jij zegt, diepe vriendschappen maak je overal, als je het met je hart doet. 🙂
@Obscuur Type, weet je wat mij ontroert aan dit lichaam? Natuurlijk is het niet ‘mooi’, maar kwetsbaar, dat heeft zijn eigen schoonheid, en ook dat plankje vind ik prachtig, het sleurt je de werkelijkheid weer in, hé hoe zit dat?
@Rechercheur, met oog voor detail.
Het lijf waarschijnlijk niet groter dan een paar centimeter. Dat had je toch wel meegenomen?