Lust

De pijn heeft me naar binnen gezogen. Zoals toen. Eindeloos draaiend, steeds dieper. Mijn wereld steeds nauwer. Dit slechts het begin. Morgen heviger, ik weet het, als er geen ruimte meer is, overgave zoals ze het noemen. Ziel en zaligheid, mind, body and soul, van binnen naar buiten.
Of zoals ik knielde voor dat gapende gat, toen, toen jij er niet meer was.

Weet je, ik kwam thuis, iemand had het op het antwoordapparaat ingesproken. "Jez, je vriend is dood." Ik belde razend terug. Was hij helemaal gek geworden! "Je lult," schreeuwde ik. Maar even later had ik je broer aan de telefoon, die jongere, we hadden elkaar wel eens ontmoet, een beetje raar, hij zei dat hij van dat blonde Joodse haar hield, dat van mij. Maar dat weet ik niet meer precies. En ik weet niet meer wie me vertelde wat er gebeurd was met je.
Later zag ik het verhaal in de bladen, dat ben ik naar je moeder gaan brengen, de drukproef, daar waar ik voor gevochten had, dat ze het niet zouden plaatsen. Ik dreigde op te stappen, maar deed dat niet, ik durfde niet. Dat was het begin, de dood, ik hongerde mezelf eruit. Maanden later.

Je ging dood. Man, dat hadden we niet afgesproken. Zoveel plannen, nog zoveel te doen. Dat laatste gesprek aan de telefoon, een klein beginnetje, toen je me belde en vertelde dat je in het ziekenhuis lag. Ik was boos op je. De afgelopen weken, tijdens die eerste Golf Oorlog, we hingen elke dag aan de telefoon, als we elkaar de luchtalarmen doorgaven zodat je naar Israël kon bellen.
Soms wel vijf keer op een dag. En toen het afgelopen was, en iedereen weer uit de schuilkelders kwam en tape en plastic steeds vaker van de ruiten werd getrokken, toen was het stil. Tot dagen later, toen je belde en vertelde.

Je was bang, de volgende ochtend een operatie, zo simpel, echt eenvoudig, neusschotje rechtzetten, het stelde niets voor, dat wist jij ook wel. Maar wat je zeggen wilde ging niet over de narcose, hoewel dat je aller grootste angst, de coma nog zo vers, na dat vreselijke auto-ongeluk meer dan een jaar daar voor.
En je zei de woorden die we nog nooit hadden uitgesproken, daar hadden we het niet over, zo verlegen, dat van ons, dat wat nooit bestond.
We spraken er over, niet zo goed, dat durfden we ook toen niet. We zouden wel zien, het was leuk samen en al dat andere voor later.
Je vroeg of ik kwam, de volgende ochtend, meteen na de operatie, zo snel mogelijk, je wilde dat ik bij je was, als je wakker werd.

Man, wat zag je er uit, je hele gezicht gezwollen, zo bloederig, maar je was er bij, langzaam steeds helderder, met al je babbels, al je grappen en grollen en met honderden kwamen ze langs, nog even kletsen en keten aan je bed, jij met al je praatjes, ook hier had je je doorheen geschlept.
De rest van je leven lag voor je, dat wisten we zeker.

Er zijn dagen bij dat ik de woorden maar nauwelijks kan raken, die pijn diep van binnen. En je zei dat je het wilde weten dat van die lusten van haar schoot. Op van die dagen dat ze onaanraakbaar ongenaakbaar is, of zoals ze zeggen het dichtst bij. Luister nog even mee, ik ga het je vertellen.

Amsterdam,
Jezzebel

Art: Berlinde de Bruyckere