Hier en daar

Op de zevende van juni, is het in de middag on-Nederlands warm, al mijn winterse kleding van daar, waarmee ik hier mijn zomer doorbreng, zitten me in de weg.
Mijn God, is hier geen airconditioning in de metro of trein? Hoeveel zomers achter elkaar heb ik de Nederlanders, die echte, die van daar, horen klagen over de ene na de andere hittegolf? Er zijn toch ook geen auto’s meer zonder airco?
Nederland loopt soms zo achter in al haar overtuiging, koud kikkerland voor altijd bestempeld, daar heb je verwarming. Maar dat is onzin, hier zijn zomers soms ook warm en zonnig, als het niet regent, het mooie van Nederland is alles. Het is er allemaal.

Waar gaat het over? Nu al de zoveelste dag, dag dat ik het me afvraag, mijn gedachten, net als mijn woorden, ze zitten vast. Hoe zit dat met mijn nieuwe leven? Hoe gaat het met me? Ik weet het niet zeker.
Het is stiller geworden, in mijn leven en in mijn hoofd. Zij die zo hard aan me trokken naar de achtergrond verdrongen. Alles en iedereen die me perse wilde zien heeft dat nu zo langzamerhand wel gedaan. Waarschijnlijk meer dan hun buik vol. Geen steek veranderd, nog altijd even dwars.
Maar nu is er een excuus, vergeef het haar maar, zij heeft in de hel geleefd, daar zal ze wel door geschroeid zijn. Van die billen en die blaren, wordt er ook besmuikt bij gedacht, maar dat vertellen ze je allemaal niet.

Met honderden tegelijk kwamen de e-mails binnen, toen ik eindelijk liet weten waar ik was.
Pleitend voor een beetje aandacht, een beetje liefde voor alles waarin ik geloofde toen ik nog daar was kloppen ze aan, ze willen het weten, heb ik gelogen?
Maar geen woord is gelogen. Israël is het land van mijn hart. Ik houd van haar, dat laat ik me niet afnemen, door niemand zijn gelijk. Niet links en niet rechts, land dat me gevormd heeft, alles dat ik weet, alles die ik ben, the formative years zoals ze het noemen, heb ik daar doorgebracht, belangrijkste jaren van mijn leven, ze liggen achter me. Die zijn van mij. Daar blijf ik bij.
Dus geen boze woorden, geen harde klanken, vriendelijk bedanken, alles dat ze geven.

En Nederland? Ze vragen het honend, ze willen het weten, hoe zit dat nou, daar is het ook helemaal niet pluis hè? Dat wisten ze wel.
Maar ik kan ze niet troosten, het spijt me, Nederland is een pracht land. Het is leuk om hier te lachen en te kletsen, met iedereen die je tegenkomt, zoveel culturen, zoveel ruimte, alles en iedereen op en in elkaar gepropt, samen kom je er wel uit.
Ze geloven het niet. Waarom ben ik weggegaan? En ik haal mijn schouders op, ik probeer het ze te vertellen, het maakt niet meer uit. Uiteindelijk ben ik beter af, voor mij is het beter. Niet meer dan dat. Helemaal niet poëtisch, ik heb er voor gekozen om zachtjes ouder te worden.

En dus zet ik mijn tanden nog even op elkaar. Heel praktisch, er moet van alles worden geregeld. Langzaam maar zeker krijg ik het steeds beter voor elkaar. Nu niet het moment om in elkaar te klappen, nog even door, een heel leven op te bouwen, alles tegelijk, ik doe het zo goed als ik kan. Maar wat er ook gebeurt, wat er ook lukt, uiteindelijk ben ik beter af.
Dat weten ze eigenlijk ook wel, meestal wordt het dan stil, en als ze werkelijk dapper zijn, dan zeggen ze, dat ze er eens over na willen denken, misschien dat ze toch, uiteindelijk, en zo.
En ik hoop op hun moed.

Helemaal niet gemakkelijk.

Amsterdam,
Jezzebel

Foto: Tommy Junger