Vandaag is zacht

Het zijn de dagen van er op of er onder. Tanden op elkaar, doorzetten. Deze ochtend maak ik een lijst met alles dat ik voor elkaar moet krijgen. Ik moet mijn best doen, morgen kan alles anders zijn. Ik weet niet hoe, maar ik moet zorgen dat ik het boeltje bij elkaar houd. Te leuk om het nu al te laten klappen, alles.

G.I. Jane komt nog even langs mijn raam gewapperd, wat ben ik blij met haar. Prachtige vrouw met ballen en krankzinnig hart. Wat ben ik dol op die gulle lach van haar.
Op het stoepje leest ze de krant en ik hang in het open raamkozijn aan de telefoon. Grote Liefdes en altijd iets te vertellen, ze weet er alles van. Ook zij laveert tussen de zaken van haar hart, de liefde en alle dingen die moeten, moeiteloos heen. Ze is een topproducer. Grote commercials staan op haar naam, en soms is ze toiletjuffrouw, om het boeltje bij elkaar te houden.
Haar creativiteit onuitputtelijk, sinds vorige week heeft ze een baantje via het uitzendburo voor in de ochtend, iets leuks, met domme mensen en ze laat de boel schaterend daveren, ze zullen haar niet snel vergeten, zij die het eens anders deed. ‘s Middags is ze bezig met andere zaken, die van glitter en glamour, ze lacht zich er stralend doorheen. En al die vrienden die aan haar trekken. Alles voor een beetje van haar sprankel, haar energie en haar humor. Tussendoor komt ze even buurten. Wat maakt ze me gelukkig!

Vandaag heb ik op mijn supersnelle internetverbinding her en der berichtjes achtergelaten. Nog even laten weten dat ik ondertussen geland ben, bijna vier maanden later, dat het goed gaat, maar dat ik al mijn krachten nodig heb.
Met honderden kwamen de antwoorden binnen, zij die dachten dat ik nooit meer iets van me liet horen, zij die me een hart onder de riem staken en zij die me vertelden hoe dat moet, verhuizen en zo, heel precies lieten ze het me weten, zij die al heel lang vast zitten, ze kwamen nog even vragen hoe het gaat.
En ook dat maakte me ongelooflijk blij, ik had gelijk bonje, er was er één die vond dat het tijd was om te wijzen op mijn taalachterstand. Hij kende me niet persoonlijk, zei hij er bij, maar, dit en dat. Toen heb ik maar even mijn tanden laten zien in dat briefje dat hij mij schreef vol hautauine woorden en domme fouten.
Hij was blij te horen dat de bureaucratie in Nederland net zo goed vervelend was. Wat was hij blij in Israël te zijn. En of ik even wat aan mijn spelling wilde doen, het was wat slordig, vond hij.
Toen heb ik hem even uitgelegd dat je in Nederland gelukkig niet zo heel moeilijk hoeft te doen over per ongeluk verkeerd getikte letters. Er valt niets te bewijzen, iedereen maakt daar wel eens een foutje. En toen heb ik die van hem er maar eens uitgevist, een voor een, met heel mijn hart.

Vandaag was zacht, morgen verder,

Amsterdam,

Jezzebel

Foto: Onbekend