Woorden

Ik durf niet meer zo goed te praten, ik heb pijn. Dit is de tweede keer dat je dit doet, dat je me mijn woorden afneemt. Die woorden die van mij zijn en die jij leugens noemt.
Op de gracht moet ik huilen als ik het besef. Mijn woorden zijn me het allerheiligst, ik geef ze vrijelijk, links en rechts. Het is alles dat ik heb en dat ik werkelijk bezit, je hebt ze stuk voor stuk verhamerd.
Parels voor de zwijnen, of zoals zij, van die muren die tuimelden, toen de wereld tolde en draaide op de heupen van die buikdanseres, Jezebel, schreeuwde die ene God.
Jij bent niet anders.

Vandaag, de dag voor Valentijn kwam ik, hoe lang is het terug? Bijna vier maanden geleden dat ik alles wat me lief was losliet. Mijn land, mijn geliefden, mijn vrienden, mijn vriendinnen, al die mensen van wie ik houd, maar ook het dak boven mijn hoofd, het licht, de warmte mijn rots, de computer, alles dat ik kende en alles dat werkte. En ik wist niet hoelang het me zou kosten om dat hele zaakje weer op functioneren te zetten.
Nergens was iets voorbereid. Niet in het huis van mijn ouders, niet op mijn eigen nieuwe plek, nergens.
Drie keer is mijn oude computer geklapt. Drie keer met heel veel liefde door een vriend opgelapt, die het onmogelijke deed en alles voor me wist te behouden.
Drie maanden lang heb ik dag in dag uit gevochten met KPN om een godvergeten internetverbinding tot stand te krijgen. Behalve spelen, kletsen en delen op het blog en in je mailbox, is schrijven ook nog eens mijn vak. Ik heb internetverbinding nodig, meer dan het voedsel dat ik eet, of de sigaretten die ik rook, ik moet er van leven.
Wat is er aan de hand in dit land? Alles, alles wat je kunt bedenken is er. De hele infrastructuur, het complete net, het beste van het beste is hier aanwezig.
Hoe kan het dat ik in Bagdad, of all places, binnen een uur op het internet ben en dat het me hier drie lange, kostbare maanden heeft gekost?

Dit was de plek, waar het me niet kon schelen, waar ik doorging, met vertellen, met babbelen, met kletsen en met delen. Op mijn inbelverbinding met een 40k modem, bellen naar een 06-nummer, weet je hoeveel geld en tijd het me heeft gekost, om een beetje met jou te kunnen praten? En toch ging ik door, ik vond het belangrijk, zo goed als het ging.
Vandaag heb ik het eindelijk voor elkaar, ik heb een nieuwe laptop gekregen, zo maar alsof het een natuurverschijnsel is, zoals je het noemde, ik heb eindelijk die ADSL-toestanden voor elkaar en de tijd is eindelijk, nu pas, van mij. Nu kan ik op volle kracht alles wat ik mezelf beloofd heb en alles waar ik van droomde, proberen voor elkaar te krijgen, zoals het gaat. Hoeveel energie heeft het me gekost, hoe uitgeput ben ik van al dit geworstel.
Nu, net op het moment dat ik al mijn krachten nodig heb. Ik ben er nog niet. We gaan nog even door. Maar ik zou je één ding met heel mijn hart willen vragen, kom niet aan mijn woorden.
Ze zijn van mij.
Mijn leugens zijn me dierbaar.

Amsterdam,

Jezzebel

Foto: J. Miller, Lonely