“Ala’an,” zegt hij en hurkt op zijn slippers om de eendjes te voeren. Hij is vlakbij me komen zitten, de Israëliër van boven met zijn oude brood.
Ik schrik op, ik heb heimwee op dagen als deze, soms weet ik maar nauwelijks waar ik ben. Dan vlucht ik weer mijn huis uit, nog even op de gracht, aan de kade, zoals daar, mijn rots. En hij spreekt Hebreeuws van de straat met me. Dat vertrouwde, zoals vrienden dat doen, onderling.
“Shalom, shalom, me’ani’eniem,” zeg ik met een brede lach, zoals thuis. ‘Hoe gaat het met je.’
Ik zag hem daarstraks aankomen, twee bossen rozen en uitpuilende zakken van Albert Heijn.
Erev Shabat, de dag van alle dagen, geen koningin zonder bloemen. Op elk hagelwit tafellaken, of gewoon op plastic tuinstoelen buiten, bloemen van het hart, rode, gele, witte en felle paarse, alle kleuren voor de vrouw van alle vrouwen, de koningin van het huis.
Vroeger deed mijn grote rode liefde dat ook voor mij. Tassen vol van de shuk, en bovenop, bossen ruwe rozen, van het wilde soort.
En op de dag dat je mijn huis binnenkwam nam je koekjes voor me mee.
Een trommel vol met koekjes zoals ze zeggen, zoals Hollanders het doen, de ene wordt je aangereikt, de ander kun je alleen verlangen, deksel er al lang weer op.
Maar voor jouw koekjes heb ik geen trommel, wat zijn ze lekker, ze doen me aan thuis denken.
En ik weet allang niet meer waar dat is. Baklava van dat kraampje in het midden, pistaches en siroop, in honing gedrenkte noedels, amandelen, rozenwater en bladerdeeg, och man, ik heb zo’n heimwee.
Jouw koekjes heb ik in een grote glazen pot op tafel gezet, zoals daar, weckpot van olijven of augurken voor de koekjes van je hart, moge ze zoet smaken. Zelf pakken, zoveel als je wil.
Want kom nog even zitten, even kletsen, fijn dat je er bent.
Het zijn geen gemakkelijke dagen, ik ben uitgeput en ronduit kribbig, onredelijk ook, ik haal uit. Ik ben verdrietig en bang, Ik moet het nog allemaal leren, hoe dat moet en hoe dat gaat.
Het is ook bijna niet uit te leggen, waar je bent, waar je was en waar je zult zijn, op een dag.
Moge je zegeningen zoet zijn, zoals koekjes, op erev shabat,
Amsterdam,
Jezzebel
Foto: Kordys
19 Responses to Moge je mond koekjes eten