“Ala’an,” zegt hij en hurkt op zijn slippers om de eendjes te voeren. Hij is vlakbij me komen zitten, de Israëliër van boven met zijn oude brood.
Ik schrik op, ik heb heimwee op dagen als deze, soms weet ik maar nauwelijks waar ik ben. Dan vlucht ik weer mijn huis uit, nog even op de gracht, aan de kade, zoals daar, mijn rots. En hij spreekt Hebreeuws van de straat met me. Dat vertrouwde, zoals vrienden dat doen, onderling.
“Shalom, shalom, me’ani’eniem,” zeg ik met een brede lach, zoals thuis. ‘Hoe gaat het met je.’
Ik zag hem daarstraks aankomen, twee bossen rozen en uitpuilende zakken van Albert Heijn.
Erev Shabat, de dag van alle dagen, geen koningin zonder bloemen. Op elk hagelwit tafellaken, of gewoon op plastic tuinstoelen buiten, bloemen van het hart, rode, gele, witte en felle paarse, alle kleuren voor de vrouw van alle vrouwen, de koningin van het huis.
Vroeger deed mijn grote rode liefde dat ook voor mij. Tassen vol van de shuk, en bovenop, bossen ruwe rozen, van het wilde soort.
En op de dag dat je mijn huis binnenkwam nam je koekjes voor me mee.
Een trommel vol met koekjes zoals ze zeggen, zoals Hollanders het doen, de ene wordt je aangereikt, de ander kun je alleen verlangen, deksel er al lang weer op.
Maar voor jouw koekjes heb ik geen trommel, wat zijn ze lekker, ze doen me aan thuis denken.
En ik weet allang niet meer waar dat is. Baklava van dat kraampje in het midden, pistaches en siroop, in honing gedrenkte noedels, amandelen, rozenwater en bladerdeeg, och man, ik heb zo’n heimwee.
Jouw koekjes heb ik in een grote glazen pot op tafel gezet, zoals daar, weckpot van olijven of augurken voor de koekjes van je hart, moge ze zoet smaken. Zelf pakken, zoveel als je wil.
Want kom nog even zitten, even kletsen, fijn dat je er bent.
Het zijn geen gemakkelijke dagen, ik ben uitgeput en ronduit kribbig, onredelijk ook, ik haal uit. Ik ben verdrietig en bang, Ik moet het nog allemaal leren, hoe dat moet en hoe dat gaat.
Het is ook bijna niet uit te leggen, waar je bent, waar je was en waar je zult zijn, op een dag.
Moge je zegeningen zoet zijn, zoals koekjes, op erev shabat,
Amsterdam,
Jezzebel
Foto: Kordys
Er is altijd iemand die aan je denkt, Jezz. Dat mag je onthouden…
Ja,dat zei mijn mam vaak,moge je mond koekjes eten en ze deed suiker in sommige groenten,das ook joods.
Sjabbat Sjalom,lieve Jezz!
Net mijn Picasso,die foto.
Een kwetsbare rug!
Pablo zette het in een streek neer,zo`n spanning in die rug tegen die blauwe achtergrond.
Mooi!
Prachtfoto bij een eerlijk,breekbaar verhaal….
Respect.
XScram
arghhhhhhhhhh…….die typische en vreselijke nederlandse gewoonte, één koekje serveren uit een trommel en dan de deksel er weer op en wegzeten….bij mij niet gezien……open die trommel en neem zoveel je wilt, desnoods alles….
dus Jezzebel….mijn koektrommels staan voor je klaar en altijd gevuld en altijd open….neem wat je nodig hebt of waar je zin in hebt…
je bent meer dan welkom….
jegkys.
Ik moest denken aan een verhaal van vroeger. Twee vriendinnen maakten samen huiswerk en de moeder vraagt aan het vriendinnetje of ze een koekje bij de thee wil. Antwoord dat vriendinnetje:"Mogen het er twee zijn?". Wij moesten daar zo om lachen. Lieve jezz, moge je koektrommel steeds gevuld zijn!
Goedemorgen Liefies,
Wat lief allemaal jullie reacties.
Gaat ie:
@Prom, dat lukt beter als mensen dat soms laten weten, toch?
@Dunja, shabat shalom Lieverd, ach jouw mama ook? En ik geloof dat ik weet welk schilderij van Picasso je bedoelt. Wat kon hij dat mooi, met een beetje alles vertellen.
@Scram, dank voor je fijne woorden. 🙂
@Jeg, in Israël maakten we er vaak grapjes over. Grappig, want Nederlanders daar, Joodse Nederlanders dus die zo’n hekel hebben aan die koekjestrommel met deksel, doen daar precies hetzelfde, Calvinisme zit waarschijnlijk veel dieper dan men denkt, en ik moet je eerlijk zeggen, dat ik er ook wel eens last van heb, dat starre, voor mezelf.
Fijn om bij jou koekjes te eten 🙂
@K, Lieverd, dankjewel voor die lieve woorden. Van jouw lippen naar zijn oor 🙂
Dag Lieverds, nu moet ik een verhaal schrijven, maar later ben ik er weer.
Fijne dag.
Goedemorgen Jezzebel!
of nu ja …. als ik zie hoe laat jij al wakker en klaar was :))
‘Moge je mond koekjes eten’ Een heerlijke uitdrukking voor altijd onlosmakelijk verbonden met ‘Jezzebel’ de Jezzebel die ik ken, Liefs van mij
Good morning Alice 🙂
Fijn dat je er bent. Hoe is het vandaag met je?
Dikke kus, ik ga er vandaag iets van maken. Aan het einde zullen we wel zien wat.
Dan weet je het wel 🙂
Mooi stukje Jezz. Ik had behendige truc: mijn moeder hield me de koektrommel voor, zag me met duim en wijsvinger een koekje vastpakken en keek dan al weer naar de volgende klant. Op dat moment klemde ik tussen ring- en middelvinger een tweede koekje en trok mijn hand terug. Tot ze het door had, op gegeven moment. Dat moment ervaar ik nog steeds als een nederlaag.
samen koekjes eten zou fijn zijn, van die dingen. Mooi.
mmmm, koekjes! 24 uur geleden precies, ach Jezz, de volgende staat alweer te trappelen….
Prachtige foto en ontroerend verhaal … even mee genoten van de koekjes … 🙂
Lieve Jezzebel, je mag ook wel eens kribbig zijn, het is niet niets wat je allemaal doorstaat. Van de droge hitte naar het vochtige zeeklimaat waar warmte en kilheid elkaar afwisselen. Je bent zo lief voor ons, in ieder geval zo voel ik dat, om elke keer zulke indringende bijdragen te schrijven waar we ons kunnen warmen aan je woorden.
Reactie is geredigeerd
Goedemorgen 🙂
Er was eigenlijk een andere bijdrage, een nieuwe alweer, maar diep in de nacht keek ik er nog eens naar en vond het flut, die heb ik weggehaald.
Met excuses voor Scram, die het zo ongelooflijk mooi op de voet volgt en wiens reactie dus ook is verdwenen.
@Scram, dank voor je prachtige woorden en je fijne steun, het maakt me blij.
@Eric, ah ja? Ik denk over je woorden na, …ervaar ik nog steeds als een nederlaag… , joh, dat zijn wel zware woorden, toch?
@Zev, ja samen koekjes eten is lekker, met een kopje thee en naar elkaar lachen, welke heb jij? Mag ik die van jou eens proeven en zo en zo.
🙂
@Solvejg, bedoel je verhaal? Dat gaat lang niet elke dag even gemakkelijk. Je hebt geen idee wat een gevecht het soms is om mijn gevoelens op papier te krijgen. En die van gisteravond is gesneuveld, te licht bevonden, misschien vandaag, ik weet het niet.
@Bert, dank voor je woorden 🙂 Neem zoveel als je wil, gezellig dat je er bent! 🙂
@Yolande, oh, maar ik ben best kribbig, en deze dagen moet ik werkelijk oppassen, het is niet eerlijk om naar iemand uit te halen, die het ook niet helemaal begrijpt.
Dankjewel Lieverd, voor je fijne woorden, ze steunen enorm, dan hoef ik helemaal niet kribbig te zijn. 🙂
Ruwe rozen, mooi zeg
Koektrommeltjesroem
denk ik soms, denkend
aan mijn publicaties
🙂
Ik wilde ik kon u iets geven
tot troost diep in uw leven,
maar ik heb woorden alleen,
namen, en dingen geen.
(…)
Alice: mijn moeder zei dit ook altijd: ‘ja zeg, je mond zal koekjes eten’tegen een slijmbal. Wel gehuld in een lach:)
Met permissie Jezz:)
Lieverds,
Moge je mond koekjes eten, moge het zoet smaken, de woorden die van je lippen rollen.
En moge de hele wereld gedrenkt zijn in rozenwater, honing pistaches en amandelen.
@Annet, ik weet niet wat koekjestrommelroem is, ik weet dat de koekjes die ik kreeg verrukkelijk waren, maar nu is de weckpot bijna leeg en de minnaar die ze gaf verdwenen, dat is verdrietig.
@Yolande, dank voor je woorden, ik ben blij met namen, al die prachtige mensen die je hart raken.
Soms is het verdrietig.