Soms is het werkelijk knoeien. Al dat gedoe om een nieuw leven te beginnen. Connecties en verbindingen, ik word er mee ingewreven.
En hoeveel afwijzingen, elke dag. Steeds opnieuw verwerken, nog even, straks, na het begin, dan is het beter.
Want helaas, het spijt ons werkelijk, we hebben toch liever, dit of dat.
Nooit pas het precies in het plaatje. En ik probeer uit te leggen, dat ik het leuk vind, dat ik er zin in heb, dat ik er mijn hart in ga stoppen en dat ik het kan, iets tillen, totdat het werkelijk kan vliegen op vleugels die gemaakt zijn voor deze wereld en benen die eindeloos duren, zoals de weg.
Er zijn dagen bij dat ik zou willen huilen. Ik weet al lang niet meer waarom. Hoe frustrerend wel te willen en niet te kunnen. Want hoe moet dat verder? Deze maand hakken over de sloot, mager begin voor de volgende maand.
Eerste zomermaand in het land van mijn hart, dit is het moment dat de temperatuur omslaat, dat het warmer wordt en gaat broeien, dat het ritme verandert, dat het er alleen nog maar buiten geleefd wordt. En Amsterdam is soms zo somber op zo’n raar kwakkeldagje als vandaag.
Soms valt het me zwaar, dat hele leven tillen, al die dromen en verlangens, steeds hoger, steeds beter. En alles dat er bij hoort, dat je raakt, alles dat je mee naar binnen neemt en zachtjes probeert te troosten, toe, houd nog een beetje van deze rare wereld, die wereld van jou en mij. Er zal een dag zijn dat het anders is, dat we kunnen lachen en springen, dansen en zingen. Daar doe ik nog even mijn best voor.
Ik moet steeds denken aan de woorden van Yehuda Amichai, hij die de mooiste gedichten schreef over dat land dat ook hem van binnen verschroeide.
Mag ik deze nog even met je delen?
I Walked Past a House Where I Lived Once
I walked past a house where I lived once:
a man and a woman are still together in the whispers there.
many years have passed with the quiet hum
of the staircase bulb going on
and off and on again.
The keyholes are like little wounds
where all the blood seeped out. And inside,
people pale as death.
I want to stand once again as I did
holding my first love all night long in the doorway.
When we left at dawn, the house
began to fall apart and since then the city and since then
the whole world.
I want to be filled with longing again
till dark burn marks show on my skin.
I want to be written again
in the Book of Life, to be written every single day
till the writing hand hurts.
Amsterdam,
Jezzebel
Foto: Own picture
Poem: Yehuda Amichai
Prachtig Jezz.
You’ll manage!
All I can do is offer you my ear and my shoulder….
Het leven is af en toe stug doorploeteren tot waar je wil zijn. Prachtig gedicht, wat melancholisch wel.
oh hoe goed ken ik die gevoelens…..ik heb ze meegemaakt, verschillende malen zelfs…..om wanhopig van te worden soms…..
maar als je wilt dan lukt het…..blijf er in geloven…….ga desnoods eerst iets anders doen
iets tijdelijks zodat je wat financiële armslag krijgt……
wat anders kunnen we verder voor je doen dan je oppeppen, steunen en supporten……en delen natuurlijk…..
en ja, dat de wereld raar is, dat zal wel zo blijven…..wij zijn zelf ook een beetje raar toch….nou dan……dans en spring toch maar af en toe, ondanks alles…..
jegkys….
en nu maak ik eventjes (mis)gebruik van je blog Jezz, want ik begrijp niet waarom ik niet bij @ScrambleX mag reageren….? ScrambleX?? what’s the matter?
Jezz, die dag komt. Vroeg of laat.
Blijven ‘stoempen’
Groeten, Henk.
die dag komt… en dan ga je er een gedicht over schrijven, zo mooi, zo blij, over dansen en zingen, en lachen en springen dat niemand ooit anders meer wil.
Zeker, die dag zal er zijn.
Vanaf die dag is elk glas altijd halfvol!
Maakt het helemaal niets uit waar je je bevindt, al is het Groningen of Rotterdam 🙂
Good morning Lieverds 🙂
Gaat ie, want zo een interview dus alweer niet zo veel tijd vandaag.
Wat lief, jullie opbeurende woorden. 🙂
@Scram, dank voor je schouders en je oor. I sure will 🙂
@K, ja het is een zeer melancholisch gedicht, dat flikkeren van dat peertje in de wereld en je geliefde vasthouden totdat de hele wereld uit elkaar valt en dan is het langzaam voorbij.
Dank K, voor je lieve woorden. 🙂
@Jeg, vandaag weer verder. Schouders er onder, zo goed als het gaat. De ene dag beter dan de andere. Ik doe mijn best.
Het allermooiste is om te delen, ik vind het zo fijn dat je er bent, het geeft me kracht.
Is het goed gekomen met Scram?
🙂
@Henk, ik zet door hoor, nog even goed ademhalen en daar gaat ie weer. 🙂
Dank voor je steun.
@Marijke, 🙂 moge die dag er snel zijn, ik vind het zo lekker om te schrijven en een beetje te dromen. 🙂
@Landheha, die dag is vandaag al een beetje begonnen hoor, jij en ik kunnen het verschilletje maken.
Dag Lieverds, fijne dag, vandaag weer verder, laten we maar eens zien hoe dat gaat. 🙂
Stil, zo stil.
En als je dan goed luistert, dan hoor je. Hoe iemand schrijft, woorden vol troost. Hoe iemand een verlangen wakker fluistert.
Ja natuurlijk komt die dag, of is die dag reeds in de maak, eigenlijk al half onderweg…
broedend, zoekend, wurmend, glippend, in het vizier, maar nog net niet helemaal hier?
Ach het verlangen!
mag ik even tegen je aan kletsen, zomaar…
Familie van mij zei laatst "Alice, daar moet je mee verder! Je kunt dat zo goed, je hebt iets gevonden, het ligt goed in je handen, en je moet het uitbouwen, uitdragen, .."
Ze hebben geen flauw idee meer, blijkbaar, hoe het leven je leidt als je een puber van 17 en een peuter van 3 om je heen hebt fladderen, ieder met hun eigen wensen en ideeen en allebei het lijkt wel honderd keer per dag : "Mamma mag ik..?"
Mamma heeft geleerd, moet leren, geduld te hebben "Ja je mag…." en straks, straks dan mag Mamma ook! Straks móet Mamma ook, want er komt een tijd lieve schatjes, dat ook Mamma eventjes, eventjes, … iets voor haar zelf gaat doen. En tot die tijd zal Mamma met alle liefde die ze in zich voelt proberen geduld te hebben,
vertrouwen.
Lieve Jezz, het valt ook niet mee om dagen die niet willen, goed door te komen. Sommige dagen trek je aan als een handschoen, de dag blijft dan de hele dag bij je en het klopt. Terwijl, zoals nu, de dag niet blijft zitten, als water door je handen glijdt, weg is voor je het weet, je koud en rillerig achterlatend.
Zet maar lekker keihard muziek aan! Ik ga nu wat drinken en zal op je toekomst proosten! Het komt, en hou je ogen open voor een blessing in disguise!
Reactie is geredigeerd
Jongens,
Ben ik weer. 🙂
@Nicolaas, ja, als je goed luistert, oi, dan zijn er mooie dingen die je kunt horen. Dankjewel voor je mooie woorden. 🙂
@Alice, nu moet ik giechelen, ik kan horen hoe genoeg je er van hebt, soms, dat er zo weinig tijd voor jou is.
Oi, Alice, ik heb ook altijd het gevoel dat de hele wereld aan me trekt, en niemand weet precies waar je nu eigenlijk mee bezig bent, en hoe dat gaat, het is ook zo ongelooflijk veel.
Oi vee, wat een leed 🙂
@Yolande, oeh blessing in disguise klinkt lekker, daar heb ik zin in. 🙂
Verwacht hem niet te snel, mar hij zal er zijn.