Stil in huis

Soms is het werkelijk knoeien. Al dat gedoe om een nieuw leven te beginnen. Connecties en verbindingen, ik word er mee ingewreven.
En hoeveel afwijzingen, elke dag. Steeds opnieuw verwerken, nog even, straks, na het begin, dan is het beter.
Want helaas, het spijt ons werkelijk, we hebben toch liever, dit of dat.
Nooit pas het precies in het plaatje. En ik probeer uit te leggen, dat ik het leuk vind, dat ik er zin in heb, dat ik er mijn hart in ga stoppen en dat ik het kan, iets tillen, totdat het werkelijk kan vliegen op vleugels die gemaakt zijn voor deze wereld en benen die eindeloos duren, zoals de weg.

Er zijn dagen bij dat ik zou willen huilen. Ik weet al lang niet meer waarom. Hoe frustrerend wel te willen en niet te kunnen. Want hoe moet dat verder? Deze maand hakken over de sloot, mager begin voor de volgende maand.
Eerste zomermaand in het land van mijn hart, dit is het moment dat de temperatuur omslaat, dat het warmer wordt en gaat broeien, dat het ritme verandert, dat het er alleen nog maar buiten geleefd wordt. En Amsterdam is soms zo somber op zo’n raar kwakkeldagje als vandaag.

Soms valt het me zwaar, dat hele leven tillen, al die dromen en verlangens, steeds hoger, steeds beter. En alles dat er bij hoort, dat je raakt, alles dat je mee naar binnen neemt en zachtjes probeert te troosten, toe, houd nog een beetje van deze rare wereld, die wereld van jou en mij. Er zal een dag zijn dat het anders is, dat we kunnen lachen en springen, dansen en zingen. Daar doe ik nog even mijn best voor.

Ik moet steeds denken aan de woorden van Yehuda Amichai, hij die de mooiste gedichten schreef over dat land dat ook hem van binnen verschroeide.

Mag ik deze nog even met je delen?

I Walked Past a House Where I Lived Once

I walked past a house where I lived once:
a man and a woman are still together in the whispers there.
many years have passed with the quiet hum
of the staircase bulb going on
and off and on again.

The keyholes are like little wounds
where all the blood seeped out. And inside,
people pale as death.

I want to stand once again as I did
holding my first love all night long in the doorway.
When we left at dawn, the house
began to fall apart and since then the city and since then
the whole world.

I want to be filled with longing again
till dark burn marks show on my skin.

I want to be written again
in the Book of Life, to be written every single day
till the writing hand hurts.

Amsterdam,
Jezzebel

Foto: Own picture
Poem: Yehuda Amichai