Toen zij schoot

Toen zij schoot, al de kogels van haar hart, toen werd het anders, de wereld die draaide, en tolde voor haar ogen. Zij die haar handen uitstak, haar nek op het schatvot, toen riep ze naar de zonen van haar schoot, toen ze sprak: "Hier ben ik, luister naar je moeder, ik ben er een zoals jij." 
Ze zei het letterlijk, in andere woorden, die woorden van de vorige keer, waar ik je over vertelde, als de bloesem aan de hemel staat.

Daarmee maakte ze een onderscheid tussen zichzelf en haar vriendin die anders is, maar net als zij een moeder. Toen stak ze haar handen uit, toen werd er door zo’n jongen van haar hart, heel precies aangelegd. 
Toen werd er gericht op de hand van een moeder, zij die er haar best voor doet, met heel haar schoot.
 
Hij moet het gezien hebben, de handen van zijn moeder, ook hij moet gevoeld hebben, hoeveel pijn het doet, om te schieten, als je het niet langer kunt houden en beheersen, als de wereld zwaar is, als het donker wordt.
Hij schoot op haar lange blonde haren, zij, mijn mooie denkende vriendin van bijna zestig, kind van de elementen, zeemeermin in een weeshuis, omdat haar ouders wisten wat goed voor je was, als je jong was.

Zij bloedt nu van binnen, ik voel haar pijn. Zij weet de woorden die ze gebruikt heeft, daar straft ze zich mee. 
Nu denkt ze dat ze zoals hij is die schoot, dat is waar, maar wat ze vergeet is dat ze met liefde gaf wat zij dacht dat het beste was, zoals haar moeder en haar Arabische vriendin Zara, die ook een moeder is.
Moeders van alle olijven, vruchten van hun schoot, wij doen ons best, soms is het bloeden in alle kleuren.
We gaan verder.

Mooie denkende vriendin ik zou je willen vertellen als ik de woorden kon vinden, dat het anders is, toen jij schoot. Toen jij schoot, de pijlen van je hart, en ook die doen pijn, en verwonden, probeerde je het eens anders, en dat is volgens mij het verschil.
Mooie moeder van alle vrouwen, alle mannen en alle kinderen zonder moeder, mother of the universe, wees niet boos, ik vind je zo ongelooflijk mooi, in alles wat jij beroert, zoals het jou aanraakt.

Amsterdam,
Jezzebel

Art: Hila Lulu Lin,

Er zijn dagen dat het gesluierd, mistig en wazig is, duizend tranen voor haar en haar schoot