Als de bloesem aan de hemel staat

Als de bloesem aan de hemel staat en buik en maag zich draaien en keren, als de adem geloken is, zoals sterren stijgen, voel ik duizend ogen.
Zij die mij tillen, strelen, geselen en villen.
Duizelingwekkende hoogten, al die gedachten, zoals zij al zei, toen ik het je vertelde.

Mooie Man, zou ik je willen vragen, zou je het willen strelen, zo zacht, zoals alleen jij dat kan, met vingers die magisch zijn, zoals krekels tsjirpen, als het betoverd is?
Zacht en zuiver als zijde, als die verlossende bries, als in een woestijnnacht, samen fluisteren.

Wensen en vallende sterren, zij horen bij elkaar, zo gaat dat in sprookjes van duizend nachten, waar het donker is, waar raketten vallen als fonteinen.
Bouwwerk van mijn hart, en het moet anders, ik weet het. Maar ook voorzichtig, zo voorzichtig, dit is de vrouw die zoals hij is, zij is mijn mooie denkende vriendin, mag ik je vertellen over haar?

Zij die zichzelf aan het straffen is, omdat ze het wilde tillen, hoger, sky high, dit kon zo niet langer, dit gaat niet goed, dit en dat.
Maar vorige week is ze beschoten. Een traangranaat raakte haar hand en ze bloedde alle kleuren, van binnen, hand waarmee ze schrijft, de woorden van haar hart, oh man zij kan dat zo mooi, als ze fluistert, als ze haar lippen tuit en zegt, I like it, daar hebben ze haar geraakt.

Nu durft ze niet meer te demonstreren, althans minder, alleen nog Bi’ilin. Daar is ze beschoten in het huis van haar Arabische vriendin.
Zara, die als een moeder is, voor mijn mooie denkende vriendin, en al die anderen, prachtige mannen en vrouwen uit het land van mijn hart, die elke week komen, om te vertellen, en te getuigen.
Zij die als verrader gezien worden links en rechts, maar doorgaan, steeds opnieuw proberen, zoals Zara met de olijven uit de boomgaard van haar familie, waar ze nog maar nauwelijks bij kan. Duizend bommen en granaten voor de olijven van Zara’s gaard, die ze voedt aan de mensen die bij haar komen, als ze schuilen en zij haar laatste brood met hun deelt.

Haar huis overvallen, de deur gesloten, behalve het raam daarboven, daar vond mijn mooie denkende vriendin de opening, toen ze schreeuwde, daar bij dat raam, waar ze haar hand door stak: "Niet schieten, er zijn hier kinderen, er zijn Israëliërs."

"Ze richtten hun geweer op mij," vertelt mijn mooie denkende vriendin. "Hij schoot op mij."
Nu is ze bang en schuldig, want ze heeft nog wat te doen, een wereld die draait, en het redden van de dampkring, ze is zo vreselijk bang.

Mooie Man, die zoals zij is, zoals zij ook weet, van die pauw en zijn veren, ik ga haar helpen en misschien kunnen we het samen, zo goed als dat gaat, kleine beetjes, zullen we het zachtjes doen?

Amsterdam,
Jezzebel

Art: Sigalit Landau, zoals ik al eens eerder gebruikte