Op de verwoesting

Geslagen laat ik me op het stoeltje bij de hippe rebetzin vallen.
Wat is er aan de hand, vraagt ze ons.
Ik vertel het verhaal. De negende van Av. De vernietiging van de tempel.
Ze kijkt ons met grote wijsheid aan. "Misschien," zegt ze voorzichtig, "als blijkt dat het niet kan op die dag dat jullie graag willen. Misschien is het dan geen goede dag."

Het is belangrijk om een huwelijk goed te doen, zo goed als je kunt, gaat ze verder. Op het moment dat bruid en bruidegom onder de choepa staan, beginnen ze helemaal opnieuw. Al hun zonden zijn vergeven. Zij staan namelijk op het punt de grootste mitswe (goede daad) te doen die ze ooit kunnen bewerkstelligen. Dat maakt God zo gelukkig, gaat ze door met haar meeslepende relaas. Zo gelukkig, dat God dit paar met een schone bladzijde laat beginnen. Het maakt niet uit wat je gedaan hebt. Op het moment dat je onder de choepa staat, heeft het niets meer met jou te maken.
Dat is natuurlijk een enorme gift van God. Daar mogen we heel dankbaar voor zijn. Daarom moeten we ook zorgen dat de omstandigheden om te trouwen optimaal zijn. En als de rabbijn straks zegt dat jullie datum niet zo goed gekozen is, tsja, dan zou zij zich daar niet tegen verzetten. Maar dat is haar mening natuurlijk.
"En anders," grapt ze vrolijk verder. "Anders kan je altijd nog voor de Burgerlijke Stand in Cyprus trouwen."

Als we buiten staan, voel ik het duizelen. Mijn God, hoe moest dit! We hadden de uitnodigingen al weken geleden verstuurd. De rabbijn had immers zijn toestemming gegeven. En we wisten dat we die toestand met vruchtbare en onvruchtbare dagen goed hadden berekend.
Tickets waren geboekt. Vrienden en familie uit Nederland en Amerika. Het was allemaal allang geregeld.
 
Erger nog, twee dagen na ons huwelijk zou de verhuiswagen voor de deur staan. We vertrekken naar Amerika. Mijn Grote Liefde moet zijn broer helpen met het opruimen van de rommel die zijn overleden vader twee maanden geleden heeft achtergelaten.
Dit is mijn grootste nachtmerrie.

Want als dit niet doorgaat, dan wordt het dus toch Las Vegas. Met Elvis achter het stuur door een drive-in-chapel, zie ik levendig voor me.
Niets is verdrietiger dan zo te moeten trouwen.
"Lieverd," zeg ik terwijl ik zijn hand vastpak, "ik wil niet in Cyprus trouwen. Ik wil net als mijn grootmoeder onder de choepa staan."
Hij kijkt me aan en zegt dat ik me geen zorgen moet maken. We verzinnen er wel iets op. Als we echt die vrijdag niet kunnen trouwen, doen we het zondag. De meeste gasten zijn er dan nog. We verhuizen gewoon een dag later. We hoeven het vliegtuig pas ’s avonds te halen. Dat kan net.
Ik sluit mijn ogen en probeer te berusten. Als het inderdaad geen goede dag is. Dan zal dit wel zo bedoeld zijn.

Thuis op het balkon denk ik er verder over na. Het is natuurlijk ook geen goede dag. Zo vlak na de vernietiging van de tempel. Waarom hadden we die datum eigenlijk gekozen? Zo’n zwarte bladzijde uit de Joodse geschiedenis.
Maar hoe langer ik er over nadenk, hoe bozer ik word. Hoezo geen goede dag! Ik weet zeker dat er toen ook mensen getrouwd zijn. Gewoon boven op de ruïnes van die tempel. Anders waren we nooit tweeduizend jaar verder gekomen. Daar stonden ze, midden in de nog nasmeulende as. Waarom?! Omdat die mensen vertrouwen hadden. Vertrouwen in de toekomst.
Omdat je er in gelooft. Anders trouw je niet. Je kunt ook van iemand houden zonder dat je trouwt. Juist door te trouwen, stap je de toekomst in. Samen. En als ik nadenk over mijn eigen Joodse geschiedenis, dan voelt dat ook alsof ik op de ruïnes sta van wat eens een groots en imposant bouwwerk geweest moet zijn.

En waarom sta ik hier? Ik kijk even naar de sterrenhemel boven ons balkon als ik in gedachte tot mijn grootmoeder spreek.

Niet bang zijn oma, zeg ik haar. Niet bang zijn nu ik wel voor het Jodendom heb gekozen. Ik weet dat je het anders wilde. Omdat je bang was. Omdat je hele familie uit elkaar is gerukt, omdat er niemand over was, behalve je eigen gezin, dat godzijdank wel is terug gekomen. Omdat je bang was dat jouw familie opnieuw… Maar juist daarom sta ik hier, oma. Omdat het nu anders is. Omdat we Israël hebben. Omdat Israël altijd een plek zal zijn waar we terechtkunnen. Niet bang zijn. Ik sta hier, juist omdat ik vertrouwen heb. Ik ga trouwen met de liefde van mijn leven. In Israël. Omdat ik geloof in een toekomst met hem. Hier oma. Geloof me.

Ik neem me voor om verder de beslissing af te wachten. Ik kan er niets aan veranderen op het moment.
En samen bellen we vast naar huis om iedereen voor te bereiden op een verandering van datum. Zeker weten we het nog niet. Maar de kans zit er in, laten we weten.

Jezzebel,
Amsterdam

Foto: S. Hüttenheim, Kneeling