Mesjoggene Huis

Ja, maar…

Diep in de nacht en honderden telefoontjes later hebben we het voor elkaar. Er is ergens in Amerika een orthodoxe Jood die, als zijn moeder naar hem toekomt, het papier zal tekenen. Kosher certificaat krijgt hij. Uiteraard, hij is Jood. Wel tegen een kleine vergoeding, dat spreekt vanzelf.
Languit ploffen we op de bank achterover en kijken elkaar aan. Dan schieten we in de lach. Dit hadden we helemaal verwacht. Niets aan de hand dus. Het rabbinaat is moeilijk. Volgende week gewoon nog een keer proberen.

Wapperend met de fax zitten we een week later weer op diezelfde stoeltjes. Helemaal blij zijn we. De rabbijn met scheve keppel ook.
Maar helaas, we zijn er nog niet. De zaak moet nu voorkomen. De Grote Liefde moet een afspraak maken en drie weken later met twee vrienden – ja, mag hij zelf uitkiezen – voor het rabbinale tribunaal komen.
De vrienden moeten getuigen dat hij Jood is. Pas daarna kunnen we weer verder op onze kruistocht om te mogen trouwen.

Weer gaan we naar huis en opnieuw kunnen we gelukkig lachen. Wat een toestand! 
Eerst maar eens de vrienden organiseren, of ze willen getuigen.

"Ik ga er niet om liegen," laat een vriend weten. Hij komt uit Zuid-Afrika, uit een priestersgeslacht, man van grote woorden.
"Je hoeft ook niet te liegen," vertel ik hem onderweg naar het rabbinaat, daar waar mijn Grote Liefde, hij met die vlammende rode haren, voor een tribunaal van rabbijnen moet bewijzen dat hij Jood is, omdat hij wil trouwen, een nieuw leven bouwen.
"Ja maar," gaat de vriend onzeker verder, "als hij nou vraagt of jullie kosher zijn, thuis?"
"Dan zeg je precies dat, wat jij denkt dat het juiste antwoord is. Je hoeft niet te liegen, alleen maar proberen te bewijzen dat hij Jood is."
De fax geeft uiteindelijk de doorslag.

Een week later kunnen we weer verder proberen een huwelijk te organiseren, in Israël.

Amsterdam,
Jezzebel

Picture: Beth Meshugaiem, zoals het in de volksmond genoemd wordt, dit prachtige huis, dat wel wat van Gaudi wegheeft, dit slechts een detail.