Op de dag van alle vrouwen

Op de dag van alle vrouwen, zij hebben allemaal een moeder, net als alle mannen, die een vrouw hebben die hun vader heeft gemaakt, of zoon, is het de zevende van mijn schone dagen.
Daar wilde ik je over vertellen, maar zoals dat gaat, de dingen en de zaken, soms komt er een prachtige vrouw tussen, want de wereld draait zoals zij draait op de heupen van een buikdanseres.

Gisteren heb ik haar de brief geschreven waar ze me al heel lang geleden om gevraagd heeft. Die heb ik toen geweigerd. Ronduit.
Ik schrijf geen brieven van mijn hart op commando, daar is een tijd en plaats voor. 
Daar heb ik haar veel pijn mee gedaan en ook mijn vader, die zo ongelooflijk mooi goed voor haar kan zorgen.
Zoals hij me afgelopen zaterdag vertelde aan de telefoon, toen we samen konden lachen.

Ik wilde het mijn moeder naar de zin maken, er eens goed mijn best voor doen, dan weet je het wel. Deze eerste keer na dertien lange jaren, maakte ik haar weer de moeder die ze altijd was, dat moest mooi worden.
Wat moet het haar een pijn hebben gedaan, al die keren dat ik er niet bij was. Ik had wel aan haar gedacht, gebeld, een cadeautje gestuurd of laten verzorgen, maar ik was er niet. Net als die andere twee die er ook bij horen.
Ze waren alleen, op al die dagen, al die dagen dat het pijn deed om nu juist die moeder te zijn.

Totaal ontredderd stond ik in de Bijenkorf. Op de huishoudafdeling, daar hebben ze van die mooie hebbendingen, daar houdt ze van.
En ze houdt van Zack, ik stond voor de stellage, elk potje, iedere design lepel heb ik in mijn handen gehad, ze had het al.
Totaal verloren zwierf ik rondje na rondje, nog maar eens proberen, misschien had ik niet goed gekeken. Wat moest ik in godsnaam voor haar kopen. Mijn mooie moeder, zij die zo van mooie spullen houdt, ze heeft alles dat er voor me uitgestald ligt, het mooiste van het mooiste. Hoe moet dat nou? Hoe kan ik haar laten weten, dat ik er mijn best voor doe, als ik niets kan vinden?

En mijn moeder is geen moeder voor een bosje bloemen of een tekening. Je moet er echt, echt je best voor doen, zoals ik al zei, stad en land afreizen hoort daar bij.
Ik besluit er even de tijd voor te nemen, geen paniek, ik doe mijn best, zo goed als ik kan. Ik ga naar de literatuurafdeling en word gelijk rustig, oh man, wat houd ik toch van boeken, neem een cola en een sigaret. Even nadenken. Ik bel mijn vader.
"Ik bel je over een kwartier terug," zegt hij snel. Ik hoor zijn paniek, maar dat laat ik niet gebeuren, lazer maar op, hij zou me er mee helpen. En ik zeg: "Man, ik heb een moeder die alles heeft."
"Ja," zegt hij, dat heb je met een man zoals ik die zo goed voor haar zorgt."
Samen moeten we lachen.
Man, zo’n man ga ik zoeken, eentje die zijn vrouw op handen draagt, zodat haar heupen bekoorlijk wiegen.
Tegen mijn vader zeg ik dat ik dit op mijn eigen manier ga oplossen.

Bye bye, bijenkorf. De bloemenmarkt. Ik koop 2 maal 50 babytulpen. Honderd witte voor haar uit Amsterdam.
En diep in de nacht vind ik dat ene cadeau dat ze nog niet had. Ik schrijf haar de brief van mijn hart. Ik vertel het haar, hoe ik het allemaal gezien heb, alles wie ze is. Die ene prachtige moeder die me alles heeft geleerd wat ik heb geprobeerd verder te dragen, zo goed als ik kan.

Vandaag hebben we er samen om gehuild om die moeder die we niet zijn, en toch zijn, ieder op onze eigen manier.

Amsterdam,
Jezzebel

Art: Boaz Tal (ook al eens eerder gebruikt, maar ja, je weet wat er gebeurt als iets echt mooi is