Vier de dag

Vierde dag

Het is de vierde dag van mijn schone dagen, dikke vette pech, geen louterend mikwe voor mij aan het einde, geen liefkozing en geen geboorte. Bij mij gaat het anders, zoals altijd.
En zoals dat gaat, alles hetzelfde, ik weet dat ik bang ben, ik moet weer loslaten, al dat goddelijke, het komt dichterbij, de dagen dat je weer tot de gewone stervelingen behoort, mijn lichaam weet het.

Vandaag begon goed, ik moest zo lachen, ik voelde me blij, opgeruimd, gisteren was ik goed doorgekomen, lekker geslapen, vandaag was er van alles dat moest en alles dat ik ook kon ondernemen, voor mezelf, maar geen afspraken, niemand die iets van me moest.
En toch… ik was niet vooruit te branden.
Mijn lichaam doet pijn, spierpijn en ik voel het zeuren in mijn onderbuik. Ben ik mezelf aan het belazeren? Ik weet het niet meer. Ik heb weer zo ongelooflijk hard gesproken, zoveel waarheden verkondigd. En echt, ik heb mijn best gedaan om er goed naar te kijken, om je te geven wat mij ook een mogelijkheid leek, niet om je te vertellen wat je er mee moet doen, maar zodat je er eens naar kunt kijken, anders.

Ik begin met boodschappen. Ook belangrijk, goed voor mezelf zorgen. Toiletpapier, cola, sigaretten en oorreinigers. Ik geef je alle details, zodat je er goed naar kunt kijken en er zelf iets van maken.
Maar in Albert Heijn merk ik dat ik helemaal niet zo scherp aan het kijken ben, mijn hoofd is warrig. Ik vergeet het bonnetje uit de flessenmachine en kom daar veel te laat achter, laat maar, het zit me niet lekker. En als ik helemaal aan het einde klaar ben met dat vreselijke boodschappen doen, al die leegte die je moet vullen, en al die verleidingen, man oh man, wat heb ik het daar soms moeilijk mee, besluit ik er toch nog even mijn best voor te doen.

En ik vertel bij de sigarettenbalie (dat was ik met mijn warrige hoofd ook vergeten. Het liefst koop ik sigaretten meteen als ik binnenkom, niet aan het einde, als ik klaar met shoppen ben, dan wil ik er uit, zo snel mogelijk) mijn warrige verhaal, sorry, ik was vergeten het bonnetje er uit te halen. Drie euro, misschien iets meer, ik weet het niet meer zeker, ik ben in de war, ik had een fles die niet paste en de machine niet wilde, daar begon ik over na te denken en toen ging het mis.
Het meisje achter de balie begint met excuses, het spijt haar, daar kan zij niets aan doen. Dat ben ik met haar eens. Maar zou ze toch even kunnen kijken of er op een of andere manier nog een bonnetje is blijven steken, dat moet je volgens mij in zo’n computer kunnen zien. Ze haalt de chef er bij. Hij kijkt me aan en zegt dat hij er zijn best voor gaat doen. Hij komt terug, met mijn bonnetje, ik geloof het bijna niet.
En ik had nog mazzel ook, iemand had extra ingeleverd op mijn bonnetje en was er halverwege mee gestopt, ik kreeg een bonnetje van bijna vier euro.
Ik moet lachen.

En dan belt hij, de man van een ander. Het gaat helemaal niet zo lekker. Hij moet nu eindelijk aan de slag. Het begint werkelijk tijd te worden. En ook met zijn vrouw gaat het niet zo lekker. Ze zouden wel eens kunnen opbreken. Nu is hij aan het kijken, hoe hij dat moet invullen, al die nieuwe vragen en problemen.
En ik doe er nog een schepje bovenop. Ik geef hem die ene vreemde mogelijkheid, waarom gaat hij niet terug naar waar hij vandaan kwam?
Hij raakt in paniek en legt het me precies uit. Het kan niet. Het betekent dat hij de kinderen niet zal zien, hij wil het niet.
"Ja, maar," zeg ik zo zacht als ik kan, "waarom vraag je niet aan haar of ze mee komt? Zelfs àls jullie uit elkaar gaan. Ook voor haar zijn er daar veel meer mogelijkheden, en ook zij is een moeder, zij weet dat haar kinderen daar de beste kans maken."
Hij wil het niet, hij weet nu al wat ze gaat zeggen. Hij wil het er niet met haar over hebben.
Maar ik vraag het hem nog een keer met klem, om het alsjeblieft eens aan haar te vertellen en eens te kijken wat ze zegt en wat ze doet.
En ook heb ik tegen hem gezegd, lief voor zichzelf te zijn, een klein beetje, gewoon een klein beginnetje, net even anders.

En dan vraag ik hem hoe het weer is.
Hij vindt het afschuwelijk, buiten is het warmer dan binnen, volledig bewolkt, en als je de ramen opent, waait al dat stof naar binnen, af en toe vallen er modderige druppels.
"Oehhh," zeg ik en word blij. Chamsien, die warme woestijnwind die in deze periode over het land heerst. Zij is meedogenloos, je kunt nauwelijks ademen, alles in een sinister melkgeel licht gehuld, alsof er een atoombom is gevallen, the day after.
"Lekker," zeg ik tegen hem, "je weet dat die straks zal breken en dat het weer verandert, dan komen er golven. Ga lekker surfen vanmiddag, ik weet hoe belangrijk het is voor jou, in de buurt van water, dat is je bron."

Ik heb pinda’s gegeten, een borrel gedronken, samen met hem een jointje gerookt, ik heb de boel goed vernaggeld, maar ik heb mezelf gedwongen om te slapen en weer even rust te nemen, even zorgen dat het veilig is, zo dichtbij mezelf als ik kan. Ik ben misselijk.

Morgen komen de mannen van IKEA de boel in elkaar zetten, dan heb ik eindelijk de kasten om de dozen van mijn leven uit te pakken. Al die spullen en al die zaken die ik belangrijk genoeg vond om te houden.

En weet je waar ik bang voor ben? Dat ik niet goed voor mezelf zorg, maar ik doe mijn best, zo goed als ik kan, dat moet ik niet vergeten.

Amsterdam,
Jezzebel

Art: Sigalit Landau, zoals ik je dat wel eens eerder heb laten zien, maar dan anders.