Zeven Schone Dagen

Zeven Schone Dagen

In het Jodendom is de periode dat een vrouw ongesteld is, de tijd dat haar man haar niet aan mag raken, daar heb ik je over verteld. Over pijn, over bloed, over de dingen en de zaken en de hele wereld die daar bij hoort, de afgelopen dagen, zo precies als ik kon.
Na haar menstruatie breken de zeven schone dagen aan. Daar moet zij zichzelf op onderzoeken. De dagen van controle, beheersing, verlangen en naar jezelf kijken. Elke ochtend en elke avond zal zij kijken naar het verhaal dat haar schoot te vertellen heeft. In deze periode mag haar man haar nog steeds niet aanraken.
Zo staat het in de boeken en de oude geschriften. Voor sommige vrouwen is dat een groot verdriet, als hun menstruatie slechts vijf dagen is dan zal zij na de zeven schone dagen haar ovulatie te vroeg krijgen, vóór dat zij weer de liefde met haar man mag bedrijven, zij zal waarschijnlijk geen kinderen krijgen.

Blijf er nog even bij, ik ga het je vertellen, hoe dat gaat en hoe dat werkt, zo goed als ik kan. Ik weet nog niet hoe ik het precies ga aanpakken, maar luister nog even mee. Heel precies, want zoals dat gaat, het luistert nauw, zoals ze zeggen.

Mijn eerste dag is aangebroken. Lekker, de pijn ligt weer achter me, we kunnen weer verder, er is nog een wereld op te bouwen, alle dingen en alle zaken die er toe doen. Het was wat druk de afgelopen dagen, in mijn leven, in mijn huis en in mijn hoofd. Maar ik heb alles gedaan wat ik beloofde, wat ik zei en wat ik afsprak, met die ander en mezelf. En dat geeft me een goed gevoel. Hoe het ook uit zal pakken. En ik schrijf het op zodat ik het niet vergeet, als ik mezelf weer eens onderuit haal, later, als de dingen en de zaken niet zo lekker draaien als ik gehoopt had, en ik het weer allemaal even precies wil weten.
Ik douche niet, vandaag is van mij. Ik heb nog een verhaal te vertellen. Gisteren heb ik twee mensen geïnterviewd die hun eigen kinderen overleefd hebben. Ze gaven me hun hart, simpele mensen, zo eerlijk, zo open, daar wil ik mijn best voor doen. Het is een pracht verhaal, eigenlijk te mooi voor dat blad waar ik voor schrijf. Maar daar probeer ik me niet door te laten ontmoedigen. Dit is wat het is, dit is wat ik heb. Ik ga er mijn best voor doen, zo goed als ik kan. Dat hebben deze twee prachtige mensen verdiend.

En ik luister naar de raad van twee wijze vrouwen. Twee prachtige dappere vriendinnen, zij die het kennen, de heupen van de buikdanseres, ze hebben er allebei naar gekeken, op hun eigen manier. Het is een thema, ze weten het, ze dealen er mee. Wat hebben ze me veel geleerd. Maar vandaag staat hun mening, die ene echte, pure, zuivere waarheid, lijnrecht tegenover elkaar. En dat verwart me. Ik weet wie ze zijn, ik weet waar ze voor staan en ik weet ook hoe ze daar hun leven mee hebben ingericht, van allebei. Oorzaak en gevolg, ik heb ze van heel dichtbij bekeken.
Misschien is dat waarom ik zo dwars ben, alles, alles, alles, altijd toch net weer even anders doe. Want weet je, ik ben niet zo dol op de waarheid van een ander. Ik kan niet goed met een leugen leven, dat weet ik van mezelf, als het niet klopt, dan begrijp ik het niet meer. Ik heb je daar ook al eens eerder over verteld
.
En dus neem ik een besluit, ik kies voor de lekkere manier, die waar je om kunt lachen, om de wereld, de ander en jezelf.
En dus heb ik je nog een verhaal te vertellen, maar dat is voor morgen, voor later, altijd verder, elke dag een beetje dichterbij.

En toch is er nog iets dat ik wil zeggen, even delen. Als er mensen zijn die de dingen en de zaken met hun hart doen, ergens hun best voor, kijk er dan eens naar, ze hebben je vast een verhaal te vertellen. En als je dan niet weet wat je moet kiezen, kies dan voor alles dat je leuk lijkt, want dan kun je er nog eens om lachen, om die ander en jezelf.
Jij zoals ik.

Amsterdam,
Jezzebel

Photo: S. Hüttenhaim