Veel en alles

Vandaag alweer een dag die veel en alles is. Lacherig, jankerig, ibbelig en soms ronduit kribbig. Hoewel ik geprobeerd heb om dat een beetje in te dammen, echt waar, maar ik voelde dat ik uithaalde, toen je me vroeg of ik even een bedankbriefje voor afgewezen sollicitanten in elkaar wilde knallen. Ik ben je secretaresse niet! Jij hebt Schoevers!
Oi va voi, ik merk dat mijn laatste sollicitatiegesprek me meer pijn heeft gedaan dan ik wilde toegeven. Ik was zo groots, zo moedig. Maar man oh man, wat heeft hij me pijn gedaan, toen hij me al die waarheden in mijn gezicht wreef, ik, dat domme gansje.
En godverdomme, het spijt me dat ik het zeg, maar werkelijk waar, ik heb geen zin om dat waar te maken. Lazer maar op, val maar helemaal dood, ik ga de wereld laten rommelen en schommelen. Dan weet je het wel.

Op de achtergrond hoor ik al die stemmen. Alles en iedereen, zij die het me nog even willen vertellen. Alles. Hoe dat gaat en hoe dat moet. Na dat verrekte sollicitatiegesprek heb ik trouwens wel goed voor mezelf gezorgd, ik heb de hulptroepen ingeschakeld, links en rechts berichtjes achtergelaten, even laten weten dat ik er was en dat ik een beetje liefde nodig had. Heel veel.
Zo vertelde ik mijn mooie vriendin met ballen in Jeruzalem hoe goed ik voor mezelf zorgde, want, dit en dat.

Zo kwam G.I. Jane nog even bij me buurten. En zo zwierf mijn mooie denkende vriendin uit Tel Aviv eindeloos door mijn hoofd, net als mijn art teacher, de moeder van alle vrouwen die durven kijken.
Mijn vriendin uit Jeruzalem, vond het helemaal prut. Ik zorgde zeer beslist niet goed voor mezelf, want punt 1, punt 2, punt 3, op een mannelijke manier, heel overzichtelijk.
Hè?! Ik snapte er niets van. Ja, natuurlijk, ze had gelijk. De woorden op het blog, die moest ik voor mezelf houden. Niet meer praten, niet meer kletsen, nu concentreren, dromen waarmaken.
Oh God, straks gaan ze het stelen, mijn woorden, mijn hart. Ze maakte me vreselijk bang.

En toen kwam mijn mooie denkende vriendin nog even buurten, in mijn gedachten. Al die keren dat ik over haar heb gesproken, hier, de plek waar ik mijn hart liet leeglopen, alles. Als ik haar er over vertelde, over die ene, heilige plek, dan begon ze te lachen, te giechelen, te vertellen en uit te leggen. Ik moet huilen terwijl ik de woorden probeer te vangen, zoals zij het deed, met allebei je handen.
"I like it," was alles wat ze zei, zo mooi, zo lekker, ik kon het horen, hoe ze er van hield als ik haar vertelde over het blog.

En ook mijn mooie kijkende vriendin, mijn art teacher, zij werd opgewonden van het blog. Zoals ik. Een plek waar je kunt dansen en spelen en klagen en jammeren en je nooit vervelen, dat is leuk. Dat is lekker, daar houden wij van.
Maar mijn vriendin met ballen uit Jeruzalem is praktisch, waarom had ik in godsnaam dat treinkaartje dat hij met heel zijn ego en al zijn ballen zo genereus aanbood niet aangenomen?!
Ik zal het je vertellen, mooie vrouw uit Jeruzalem, ik heb geen zin om tegen hem dankjewel te zeggen. En weet je, vergeet het alsjeblieft niet, mijn missie is er maar één, ik wil alles, alles en iedereen, niemand buitengesloten, alles er in. Daar moet je je kwetsbaar voor durven maken. Want wie ben ik, om te bepalen hoe het moet en hoe het gaat.

Met dit blog probeer ik één iemand te raken, hij of zij die het verder kan dragen, net dat ene verschilletje kan maken, omdat de wereld draait, zoals zij draait, op de heupen van een buikdanseres.
En weet je, daar ga ik mijn best voor doen, hoe dan ook, wat je me ook zegt. Vergeet niet dat ik je heb uitgekozen, omdat niemand naar je wilde luisteren en ik vond dat ook jij gehoord moest worden.
Daarom ga ik nog even door met kletsen en vertellen, alle dingen en alle zaken.
Er zal een moment zijn dat het anders is, alles. Omdat er mensen met ballen, met moed, met een hart en met verstand zijn opgestaan, omdat zij durfden te luisteren naar alles, alles dat waar is, kijk er alsjeblieft nog heel even met al je ballen en heel je hart naar.

Amsterdam,
Jezzebel

Art: Hila Lulu Lin, Hayfa 1