"If I forget thee, O Jerusalem, let my right hand wither, let my tongue cleave to my palate if I do not remember you, if I do not set Jerusalem above my highest joy."
( Psalm 137, 5-7).
Stad die ik niet kon verdragen, ik wist het meteen. Nooit, nooit, nooit wilde ik er wonen en God weet dat ze heel wat druk op me hebben uitgeoefend, om te verhuizen, dichterbij, het hart en de studio’s dit was geen doen. Elke dag reed ik drie uur van mijn leven op en neer.
Ik werkte voor het nieuws en elke zichzelf serieusnemend journalist en iedereen die iets wil bereiken in het vak en bij de elite, woont in die stad. De denkers, de politieke zwaar en lichtgewichten, de schrijvers en de kunstenaars. Stad met haar eigen syndroom. Zelfs de wetenschappers zijn er mee aan de slag gegaan. En ik heb het werkelijk van alle kanten bekeken, ik kon niet anders, ik zat er bovenop, door het oog van de camera, maar ik bleef volhouden; daar wilde ik niet wonen.
Mijn God, wat deed die stad me pijn. Stad waar al die geloven en al die mensen boven op elkaar gestapeld leven in historische lagen. Ik kan je verhalen vertellen over de Geboortekerk, daar waar een geheime bron ligt, niemand die het weet, daar ligt een rijkdom, wonderschoon. Midden in de stad ontspringt daar uit diep, diep, diep in de aarde het zuiverste water, maar er wordt gevochten om een laddertje op het dak. Is die van de Christenen, de Ethiopiërs, of de Russisch Orthodoxen? Niemand weet het, niemand durft de ladder weg te halen. In Jeruzalem kan het minste geringste de wereld laten stuiteren. Ze zeggen dat het de plek op aarde is waar je het dichtst bij God bent. Zij is zoals die bloedende vrouw, waar ik je een paar dagen eerder over vertelde. Zij met die ogen en die jij maar moeilijk kon verdragen, Cold Blood, noemt Hila Lulu Lin het, een poem in three parts.
Dit is het tweede gedeelte, mijn volgorde niet helemaal gelijk met die van haar. Maar ik begrijp wat ze me wil vertellen.
En ik probeer het met jou te delen. Zo goed als dat gaat.
In Jeruzalem ben ik in dat gesticht geweest, Kfar Shaul, daar waar zij die denken dat ze Jezus, Maria of Napoleon zijn worden opgesloten. Weet je, niemand heeft het er over. Dat gekkenhuis is gebouwd op de plek waar een compleet dorp is uitgemoord. Waar de waanzin dus blijkbaar heeft wortelgeschoten, onder een bloedrode hemel.
Stad die me te heilig, te religieus, te politiek, te extreem en te veel van alles is. Ik zal haar nooit vergeten. Zij waar het lied der liederen werd gezongen. Oh dochters van Jeruzalem verhoor mij, waar is mijn geliefde… waar is hij.
Stad die ik tot op mijn botten kan voelen, meer dan ik kan verdragen, ik wist het, dat hoefde ik niet uit te proberen. Ik zag het al voor me, als ik thuis zou komen na alweer een vreselijke bomaanslag, of gesprekken met huilende en woedende Palestijnen, dan wilde ik van de wereld niets meer horen. Dan was het me allemaal te veel. De beelden die op televisie komen en jij uit kunt zetten, had ik tot in het oneindige toe bekeken, elk detail voor altijd op mijn netvlies gebrand, soms zijn er dagen bij dat ik de schreeuwen van pijn nog steeds kan horen, letterlijk.
Ik zou dan zin hebben in een pizzaatje, of de muziek even keihard aan, misschien zou ik het vuil buiten zetten, maar als er dan iemand in mijn oor zou schreeuwen: "Sjabbes, sjabbes!" En een vuilnisbak naar mijn hoofd gooien dan weet ik dat ik in staat zou zijn een misdaad te begaan, dat wilde ik mezelf besparen.
Want de wereld draait zoals zij draait op de heupen van een buikdanseres, ani le dodi ve dodi li.
Dit is pas het begin, maak je geen zorgen, je zult het niet begrijpen, maar ik ga het je stap voor stap uitleggen, hoe dat gaat, de dingen en de zaken als ze met liefde en het goddelijke te maken hebben.
De tijd is aangebroken, zoals ooit voorspeld, er is een tijd voor alle dingen en alle zaken onder de zon.
Amsterdam,
Jezzebel
Art: Hila Lulu Lin
oh jeruzalem… jaruzalem!!!
Ik beveel dus aan.
Groeten, Henk.
Ja!
Dat verhaal, dat wil ik graag lezen.
Je hebt me ooit eens geschreven over het gekkenhuis wat je hierboven langs laat komen… zo bijzonder!
Ik lees je.
En beveel je aan
Mooi weergegeven Jezzebel!
Met heel veel genoegen gelezen.
En aanbevolen uiteraard.
XScram
psalm 137:
……by the waters of Babylon we sat downe , yea,and weapte……
…..how shall we sing the Lord’s song in a strange land…….
ik zing het……en ik moet ook denken aan een andere psalm van David, 61…"hear my crying"…..
ja Jezzebel…..ik begrijp het wél…..
vertel je verhaal….share it…
je schrijft zo waanzinnig mooi….
Ik kan je volgen, hoewel ik al die jaren maar twee keer kort in Jerusalem ben geweest, het is daar vooral heel erg onwerkelijk door die niet te vatten sfeer van mystiek.
Maar waar ik van schrik is, dat je zo midden in alles hebt gestaan, de aanslagen, de reacties van beide kanten, dat moet heel zwaar zijn geweest voor je.
-)
Goedemorgen. 🙂
@Literatuurenzo, Yerushalaiem al zahav. Jeruzalem van goud.
@Henk, hartelijk dank 🙂
@Prometheus, dank, ik ga het vertellen, kleine beetjes tegelijk. 🙂
@ScrambleX, dank alweer 🙂
@Jeg, ja, dat lied zat ook in mijn hoofd. Dank voor het fijne compliment. 🙂
@Gingy, ja het was zwaar en toen je me dat gisteravond zei, toen moest ik huilen, de spijker op zijn kop.
@Eric, hey… vogeltje 🙂
Er was nog een ander verhaal en ik dacht, oh man, wat had ik graag een werk van jou gebruikt, die van die vogel met die nonchalant losse beentjes…
Gelezen en aanbevolen
de ervaringsdeskundige spreekt, ik ben benieuwd naar je vervolg jezzebel!
hartelijke groet,
koen
little by little; stone by stone…
Gut sjabbes Jezz. Die ogen… ik kwam er niet voorbij. Ik kan al niet tegen de aanblik van vlees… laat staan op die plek. Ben er ditmaal voorbijgestrompeld, by the skin of my teeth. Jeroesjalajiem. Ja, een moeilijke stad. Ik kon daar ook niet wonen. Ondanks het licht. Ik hoor je, Jezz.
Ik kan niet wachten tot dat het 30 augustus is. Ik zou nergens anders willen wonen dan daar.
Jongens, ben ik weer even, mijn leven is soms zo druk en zo vol.
Nog even kletsen dus 🙂
@Zev, dank 🙂
@Koen, elke dag meer, steeds weer verder 🙂
@Frap, stone by stone, want er is een tijd voor alle dingen en alle zaken onder de zon. 🙂
@Eline, Jeruzalem is een stad van extremen, ik denk dat het geen wonder is dat mensen daar volslagen krankzinnig worden.
Het Jerusalem syndrom, is officieel erkend in de geneeskunde als een ziekte die je daar kunt oplopen.
Ik heb ze gezien de mannen die dachten dat ze de masjiach waren en vrouwen die Jezus wilden redden.
Skin of my skin, flesh of my bones. Zij zoals ik.
@Betty, titchatshi, wat zal dat een prachtig avontuur worden.
Kom je het eens vertellen, hoe dat is en hoe dat gaat?
🙂
In het "gesticht" waarover u het heeft in het artikel zitten nog wel mensen die in concentratiekampen hebben gezeten. Hoezo waanzin! Ik ben daar zelf aan het werk geweest en heb het met eigen ogen mogen ervaren. Dit was echt in en in triest. Dus niet alleen doorgedraaide gelovigen!
@Marsja, dank voor je reactie. Je hebt gelijk, het is een plek die mij ook zielsverdrietig maakte, heel rauw.