Er zijn van die dagen dat het me te veel is, alles. Ja, daar had ik het gisteren ook over. En eigenlijk ook eergisteren. Maar zoals de dingen gaan, alles heeft met alles te maken, want de wereld draait, zoals zij draait, op de heupen van een buikdanseres, ook als zij ongesteld is.
Het zijn de dagen van pijn en inkeer, van irritatie en alles dat er toe doet, soms is de wereld te groot, zo eenzaam al die cycli.
Zo, en laten we het er dan nu maar eens echt over hebben. De dingen en de zaken, wat zit me in godsnaam allemaal dwars.
Het is het verhaal dat ik schreef. Ik wilde het niet maken, dat was mijn eerste instinct. De kont tegen de krib. Hij was een vriend en voor alleen geruchten is hij te dichtbij, mij te lief.
Ja maar, ja maar, links en rechts, ik stel de confrontatie voor, daar wil hij niets van weten, tip en centjes, zij horen bij elkaar. Oké, einde verhaal, ik doe het niet.
Maar dat was wel de plek waar ik misschien wel, of misschien ook niet had willen zitten. Zo ver was ik nog niet, dat was voor later. En voordat het tot een einde kwam, had ik mijn voet al dwars. Geen beweging meer in te krijgen.
Ook heb ik het hem verteld, hij van dat krankzinnige hart. Ik besef het pas later, hij kent dat land, ook hij heeft pijn in haar gezicht gekeken. Veel langer dan ik, veel dichterbij. Hij weet het, hoe dat zit, in dat land van liefde én van haat.
Ik heb hem verteld dat er wordt geroddeld en dat ze bezig zijn, er komt een verhaal, je weet wel over al die intieme dingen die je me vertelde. Niet van mij, en ik weet niet wat ze weten, ik weet niet eens wie aan het praten is geslagen, maar ik weet dat ze er mee bezig zijn. Zul je uitkijken, pas je goed op jezelf?
Hij wil er meer van weten. Maar ik moet ongesteld worden en met hem de kroeg in is dan geen goed plan. Oi va voi, man, ik ken dat van vroeger, dat zijn tropenjaren, dat is hetzelfde als toen ik me liet overhalen met mijn mooie denkende vriendin op de barricaden te staan in Gaza, omdat zij vond dat het moment was aangebroken om op te staan.
Ik wist dat het niet mijn ding was, ook toen moest ik bloeden, ik wilde niet, ik ging toch, en uiteraard, ik kreeg bonje, zoals dat gaat.
Ik heb je er over verteld, een tijdje terug.
Op de dagen dat een vrouw ongesteld is, kun je haar het beste niet aanraken, zoals dat bij orthodoxe Joden gebruikelijk is, zij heeft genoeg aan de pijn, die in zichzelf.
Maar de wereld blijft trekken en alles dat belangrijk is en alles dat er toe doet, zij moet zich limiteren, uiteindelijk zal ze ergens toegeven, niet langer in staat weerstand te bieden, de pijn heeft bezit van haar genomen. Oorzaak en gevolg, maar soms wil de wereld niet weten en niet luisteren, dan wordt het voelen.
Een dag later ga ik dus toch met hem op stap. En ik kijk het eens aan, ellendig kom ik thuis. Mijn God, het was verschrikkelijk, de dingen die ik zag, zo wil ik niet leven, niet oud worden en zeker zo niet lachen, zo vet, zo wanhopig, zo godvergeten hard en lelijk en zo alleen.
Ik vertel het hem de volgende dag, dat ie daar toch een beetje mee uit moet kijken, iedereen aan wie hij zijn hart geeft, natuurlijk, lachen gieren brullen, allemaal leuk en aardig, maar wie wacht er thuis?
Hij zoals ik. Ik begrijp hem. Niemand die op je wacht en alleen de ellende, waar je dan maar je best voor gaat doen, waarvan je probeert te houden, met heel je hart en ziel.
Hij wil het anders. Hij wil het me vertellen. Zijn eigen verhaal, wil ik alsjeblieft nog even naar hem luisteren?
En ik hoor zijn pijn. Ik zeg hem dat ik het ga regelen, dat ik er voor zal zorgen, dat ik er mijn best voor zal doen. Zoals vroeger, dat het goed zal komen.
Hij vertelt me alles. Zijn hele hart, hij is weer alleen en hij had het dit keer al helemaal voor elkaar, hij zou terugkomen, nieuw begin maken, nieuw leven, beetje minder pijn, nog een beetje geluk, samen lachen, nog even echt, echt, echt blij zijn.
Maar zij werd bang, Ze is al eens gestuiterd, net als hij. Ze durft het niet. Ze laat het bootje schommelen en stapt er uit.
Een enorme klap. Hij denkt aan zijn hart. Hij vertelt het me, zo open, zo kwetsbaar, zo eerlijk. Ik voel zijn pijn, hij had de nooduitgang, exit, deurtje al weer dicht. Hij is er kapot van.
Het is het verhaal dat ik uiteindelijk dus toch schrijf, ik wilde hem beschermen, een beetje knoeien met zijn woorden, maar dat leek me uiteindelijk een belediging. Dit was wat hij me gaf, zo zal ik het doorgeven. Aan de wereld, zoals ik het gehoord heb, zoals hij het zei. Precies zo.
Aan de telefoon vertel ik later dat ik nog iets gehoord heb, maar dat durf ik hem nog steeds niet echt te vertellen. Wie ben ik en wat heeft hij er aan. En ik weet niet hoe ik dat uit moet leggen. Het is niet van mij, om hem te zeggen dat als hij er uit wil, in zijn eigen bootje moet stappen, dingen en zaken, de hele toestand laten verschepen, zoals ik dat heb gedaan.
Man oh man, geef jezelf die kans, die kans om zachtjes ouder te worden, met een glimlach.
Amsterdam,
Jezzebel
Art: Arie Aroch, Excercise with Lines 8
Ooit was Aroch ambassadeur voor Israël in Brazilië en Zweden en ook hij kan je iets vertellen over het leven, de dingen en de zaken, de cirkels waaruit het leven soms bestaat.
Bij deze de nog maagdelijke bijdrage van vandaag met veel genoegen gelezen.
Dankjewel weer Jezz.
XScram
het is een geschiedenis die zich steeds weer herhaalt……maar wie zich zelf toestaat niet lief te hebben, kan het leven ook niet liefhebben….dus wees blij voor hem dat de "zij" uit het bootje is gestapt…
hoe ouder je wordt hoe moeilijker die stap kennelijk is….
ak og argh…circles of life…
repeating…repeating…. never ending or beginning like a wheel within a wheel……
Mooi, dat zachtjes ouder worden met een glimlach.
Hoi Jezz. Aanbevolen.
Ja, alsjeblieft met een glimlach.
Good morning Lieverds,
@ScrambleX, thanks 🙂 Heel graag gedaan.
@Jeg, Mooie Pracht Vrouw, de cirkel en de herhaling, daarin zit het geheim van het leven zelf. Daaruit zal geboren worden, nieuwe cycli, zodat zij blijft draaien de wereld en die heupen en zo 🙂
@Gingy, dankjewel, ben je al weer terug? Heb je het leuk gehad?
@Eline, 🙂 Dankjewel.
@Zev, ik houd van glimlachen 🙂
Dag Lieverds, tot later, tot straks, nog even verder en dan weer door. 🙂
je bent lief, zelfs als je ongesteld bent….
…..met bloedend hart moet je vaak loslaten wat je zo graag had zien groeien…..
vertel hem dat maar…..
valt jou cyclus samen met de volle maan?
geweldig! die van mij ook, ….
de geschiedenis herhaalt zich in Amsterdam. "alles heeft met alles te maken"..
Zachtjes ouder worden..mooi gezegd, getuigt van groei en wijsheid.
groet,
koen
Yahoo! Struikelen in waardigheid, is dat toch?
Het leven is zo mooi..
Wij struikelen, kruipen verder
Wij strompelen, gebruiken verder
Wij staan recht, kronkelen verder
Wij rijzen, reizen, groeien verder
Mensen, mensen, mensen en af en toe een koppel (meestal moederziel alleen, met of zonder lief)
Herkenbaar…
snelle groet van mij, werk roept.. aanbeveling had ik al gegeven;)
Reactie is geredigeerd
Tip en centjes, ik ben zo benieuwd wie je bent.
Soms zie ik de reacties in Muppetsvorm, al die poppen…….wie zitten er achter, welke handen, welke karakters?
Wie is wie en zijn wij het wel?
:>)
Oh!