Hoor je dat?

In het huis van mijn ouders werd ik gek van de apparaten en alle dingen die waren uitgerust met een alarm. Zij bleven piepen, niemand die het hoorde, behalve ik, dwars door merg en been.
Er schijnen drie manieren van luisteren te zijn. Clarissa Pinkola Estés zegt daarover: "Oude ontleedkundigen zeiden dat de gehoorzenuw in drie of meer banen diep in de hersenen was verdeeld. Ze veronderstelden daarom dat het oor gemaakt was om op drie verschillende niveaus te kunnen horen. Een van de banen hoorde volgens hen de alledaagse gesprekken van de wereld. Een tweede baan begreep kennis en kunst. En de derde baan bestond opdat de ziel zelf leiding en kennis zou kunnen ontvangen terwijl ze op aarde was."
Belangrijk om goed te luisteren. Mijn oren zijn super gevoelig. Zij die er oog voor hebben zien het meteen. Zo klein die oortjes van mij. Ik heb een grof gezicht, brede jukbeenderen, brede mond, grote neus, ogen die vlammen en oortjes die zo teer, zo ongelooflijk klein zijn in verhouding met de rest.
Ik heb geluisterd naar de wereld, alle geluiden, zoals zij draait, zoals je het wilt noemen. Vandaag hoorde ik de roep van de meerkoet die zijn nest verdedigde, wat was hij fanatiek. Zij zat op eieren, ze bewoog niet, maar hij baltste de kreten van zijn hart, naar de zeemeeuw en de kraai, hij maakte zich groot, sneed over het water als een speer, kom niet in de buurt van mijn wijfje, ze broedt, ik ben haar man.
Hij zette al zijn veren op, agressief plenste hij met zijn vleugels, al kwamen ze met drie tegelijk, hij gaf het nooit op, om te verdedigen wat van hem was, zijn nageslacht. En ik kon de kleintjes die er niet waren, horen piepen, zo gulzig. 
Amsterdam is een mooie stad als je weet waar je haar kunt vinden, als je kunt luisteren naar de hartslag van haar bestaan. Ze is soms diep, diep in jezelf verborgen. 
Man oh man, wat ben ik blij met die stad van mij.
Kun je mijn oren zachtjes kussen, alsjeblieft. 

Jezzebel, 
Amsterdam