Oi, ik heb zoveel te vertellen. Vandaag bulkt, vele verhalen.
Hoeveel gesprekken heb ik met je gevoerd?
Jij, je bent met zo velen, met ieder iets anders te delen. Overal laat ik kruimels achter, de brokstukken van mezelf.
Waar gaat het over vandaag?
Ik ben razend, het zou eens niet.
Ik ben verbaasd.
Ik ben moe.
Verdrietig.
En ook blij.
Leuk, dat ik nog even bij je was, voordat je morgen met vakantie gaat.
Ik zou je willen vertellen over de rol van slachtoffer, die eenzame troon, door niemand te beklimmen, zolang jij, in al je arrogantie, denkt dat jouw pijn exclusief is, zoals vreugde, of liefde… oi va voi… in het beste geval, als je dapper durft te zijn, kun je delen, de rest is martelaarschap, zelfkastijding, hoogmoed en waanzin.
Ik vraag aan je of ik langs zou komen, maar geef aan dat ik je stress begrijp. Als je geen tijd of plaats voor me hebt, dan kom ik je nu even kussen, aan de telefoon.
Het valt dit keer mee, zeg je zelf, je zou het leuk vinden als ik kom. En ik doe er ook mijn best voor.
Verbaasd dat we elkaar weer wat beter leren kennen. Soms, als er geen verwijten zijn, dan kunnen we het best leuk hebben, met bewondering voor elkaar. Mooi vind ik die momenten. Wat zal ik je missen. En ik ben ook wel jaloers. Moest je nou precies naar dat land? Dat land dat ik met zoveel pijn heb achtergelaten?
Dat heb ik je allemaal niet verteld. Laat maar, ook jij hebt recht om te genieten, waar je maar wilt. Maar het doet me denken aan mijn zusje, ik kan het niet helpen. Ik stuurde haar een uitnodiging toen we trouwden, ze kwam niet. De volgende dag vloog ik weg, naar een nieuwe horizon, ons nieuwe thuis, Land van Luchtbellen en Kastelen, grote dromen, zoals ze het ook wel noemen, gebakken lucht, vond ik.
Die dag kwam ze, mijn eigen zusje, naar de plek die ik verlaten had, land van mijn hart, toen ze zeker wist dat ik weg was.
Op het bankje van mijn nieuwe slaapkamer, nu toch al vertrouwd, ik heb zes weken van mijn leven in je huis doorgebracht, val ik in slaap. Geen job die op me wacht, nog even geen beginnetje en ik ben zo ongelooflijk moe. Raar, uitgerekend dit moment, een van de eerste keren dat ik me volledig veilig voel, in jouw huis. Fijn om nog even bij je te zijn.
Terug, onderweg naar huis, sms ik dat ik van je houd, dat ik je wil bedanken, voor die fijne avond, leuk dat we weer zoveel dichterbij elkaar zijn.
Lieve papa en mama, zul je genieten?
Ik moest aan je denken, mooie denkende vriendin, pracht man met je leeuwenharen, vrouw die me leerde kijken en voelen, en vertalen en kennen, mannen van de organisatie met jullie eeuwige spelletjes, vrouw in haar eentje die dapper doorvecht, land van honing en olijfolie, bitterzoete herinneringen, ze blijven kleven.
Jezzebel,
Amsterdam
Ik ben gek op je schrijfstijl. Je was ook de eerste die ik ooit las hier op volkskrantblog.
Weet je Morgaine, vanaf het eerste moment dat ik jou las, toen kon ik het voelen, er was iets, wij delen iets.
Ik weet nog steeds niet wat, maar het gevoel is heerlijk. En in het begin kon ik je zo moeilijk vinden, vrouw wat ben je mooi, fijn dat je zo goed je weg gevonden hebt. 🙂
*bloos*
Ja zo voelt het ook, iets delen, geen idee wat, maar maakt ook niet uit;)
ik lees jou Jezzebel en bekijk Morgaine en denk bij mijn eigen, ik lees jullie alletwee graag
*sips wine* en bied jullie er graag 1 aan 😉
Aanbevolen
zels in de woorden blijf je vechten,ondertussen wel doorademen zeg 🙂
Reactie is geredigeerd
minsandten….je hebt je schrijfstijl weer een beetje teruggevonden zelfs in dat kikkerlandje, hoewel jij geen kikker ziet natuurlijk….
bij mij zitten waanzinnig veel kikkers.. het afgelopen weekend zijn de kikkerconcerten begonnen…..het doet me altijd weer denken aan de mensen….brullen en masse om niets….of om wel iets….
het is niettemin een geweldig geluid..ik wordt er ‘s nachts wakker van….dat krijg je als je in the country woont….
jij hoort nu weer andere geluiden…ik zou echt voor geen goud met je willen ruilen…eens woonde ik aan de Amsteldijk, had een vorstelijke leven, maar ik voelde me er niet thuis…..geen stadsmens…en ik vraag me af of jij dat eigenlijk wel bent….ik geloof er namelijk niets van…
je bent een genieter, net als ik…ik heb veel ruimte nodig en soms niemand om me heen….
het is hier vaak zo stil dat mensen die daar niet aan gewend zijn het verschrikkelijk vinden…maar goed je zit daar nu en je moet verder met je leven…het duurt altijd langer dan je dacht…en de liefde laat soms ook op zich wachten….
ak ja…sådan er livet……
that=life…
ik dans ook voor jou….
jegkys.
Zo, wow, wat een mooie reacties! Het overweldigt me een beetje, mijn hoofd zit zo vol, al die flarden van vandaag, mijn nieuwe leven, de dingen die hetzelfde en toch anders zijn… en daar zijn jullie in al je pracht, dank je wel.
Het is fijn om hier te zijn, het is fijn om te delen, misschien was het daarom dat ik ooit dit blog begon. En ook, ik wilde er eens naar kijken, de dingen en de zaken, zoals ze voorbij trokken, zoals ze gingen. Op 5 augustus 2007 zal ik er mee stoppen, precies een jaar later.
Ik begon midden in een oorlog en publiceerde onder ‘buitenland’. Een rubriek die ik nog steeds niet veranderd heb, hoewel dit al de derde plaatsbepaling is waarmee ik onderteken.
Hier heb ik de fundamenten gelegd van alles wie ik ben, op een dag zal het zijn plek vinden. Ik ga er mijn best voor doen.
@Morgaine 🙂 echt lekker.
@Sir Lot, Lechaiem, op het leven, fijn om te horen. 🙂
@Zev, dank voor je warme woorden die er altijd zijn.
@Jacob, no worries, want de wereld draait zoals zij draait, op de heupen van een buikdanseres, die weet van een lange adem. 🙂
@Jeg, je woorden maken me blij! Ik was vandaag bij mijn ouders, zij wonen in de stilte, prachtige haven in een uitgestrekte polder. Ik hoorde een ekster, zo schril, zo hoog en twee konijntjes zette het eerst op een huppelholletje en bleven toen nieuwsgierig kijken. Ik houd van de stad, maar ik houd ook van de plekken waar ik het ritme van de aarde kan voelen, buiten, open.
Maar rond mijn huis, in het hartje van de stad, zijn hele mooie plekjes waar het stil is, ik hoop net als jij op een kikker. 🙂
Van die kus en zo.
En de liefde laat soms ook op zich wachten.
Ik dans met jou Jeg, zo blij dat ik je ben tegen gekomen, ik houd van die gesprekken met jou. Niemand die me zo goed kan voelen, die het altijd raakt, dankjewel dat je er keer op keer zo scherp naar kijkt.
Kus!
Goedemorgen Jezz,
Hoe de dag ook wordt, dancing barefoot.
Jezzebel, ik ben blij dat je nu dichterbij bent…
En ik moet toegeven dat ik even dacht dat jij en Morgaine dezelfde waren….
Reactie is geredigeerd
Fuego,het is fuego in jouw taal…vanmorgen wist ik het woord ineens,het was niet fuego maar een ander woord….als het me opnieuw te binnenschiet,noteer k het.
Nek-aan-nek-race Isis + Jezz!
Mijn nieuwe plek komt ook steeds meer in zicht sinds vandaag. IK wandelde er met nieuwe ogen doorheen vanmorgen. Wortelen, plaats bepalen. ontdekken.Maar ook: zoveel te doen, te bespreken, te regelen, te bedenken!
Soms zie ik je zitten, lurkend aan een jointje in de koude nacht en voel je verlangen.Ik kom eens naast je zitten, met een glas wijn. Om naar je te luisteren, samen te zwijgen over honderdduizend dingen die geen woorden nodig hebben……
Jezzebel en Morgaine. Er is in jullie verhalen ook iets identieks. Volgens mij is het dat jullie een beeld oproepen dat grenst aan de lijn tussen verbeelding en realiteit. Iets waardoor de lezer geboeid blijft maar tegelijkertijd denkt: waar heeft ze het over? Pas aan het einde is het verhaal te begrijpen.
Met deze manier van schrijven blijft het lezen spannend van het begin tot het eind.
Kruimels achterlaten zoals Klein Duimpje. Ben het eens met anonieme K. er is een overeenkomst. Bloemen voor je woorden Jezzebel;)
Ha Jezz. mooi, deze tekst voor je ouders en ja , vrijdag ga ik ook naar de plek, die jij net verlaten hebt. -:))
Lieverds, ben ik nog even. De afgelopen dagen is nogal hectisch en zo.
@Zev, goedemorgen 🙂 Zul je voor me duimen vandaag? Sollicitatiegesprek, best leuk, volgens mij.
@Solvejg, dankjewel 🙂 Het is fijn om terug te zijn. Laten we maar eens kijken wat voor avontuur dit wordt.
Enneh, Morgaine… zij is gewoon een pracht vrouw, heeft niets met mij te maken. 🙂
@Dunya, fuego, vuur! 🙂
Isis en ik of jij kunnen toch gewoon lekker kletsen? Dat vind ik juist zo lekker, geen race, gewoon even delen.
@Asdale, wat fijn dat jouw plek ook dichterbij komt. Best ingrijpend he, verhuizen, achterlaten, opnieuw opbouwen, indelen en invullen.
@K, grappig is dat mijn verhalen altijd de realiteit zijn, soms nog maar net gebeurd… En het zal mij niets verbazen als Morgaine hetzelfde zegt over die van haar 🙂
De realiteit dicht op de huid, zo dicht als ik kan.
@Annetta, dauwdruppels van goud waarin de zon weerkaatst voor jou.
Ja, op dit blog laat ik kruimels voor mezelf achter, op een dag hoop ik de weg terug te vinden. 🙂
@Gingy, wat lekker! Waar ga je heen? Naar het noorden?
Och vrouw, wat zul je genieten, deze tijd van het jaar is zo moooi, zo vlak voor shavuoth als de bloemen net uit zijn en het land als een maagdelijk paradijs al haar geheimen toont.
Ben je er met Jom Hatsma’oet?
Oi, oi, oi, wat lekker!
🙂
;-))
Reactie is geredigeerd