Eerst voelen, dan denken

Daar heb ik vandaag iemand behoorlijk pijn mee gedaan. Ik belde haar op, op de sterfdag van haar zoon. En ik was zo blij om haar stem te horen, zo dichtbij haar te zijn, dat ik de verkeerde dingen zei, misschien te dichtbij, te dichtbij, ik was blij. Ze wilde verdrietig zijn.
Ze liet me niet meer praten, ze hing op. “Nog veel jaren.”
En ik voelde haar pijn. En die van mij. Ik huil terwijl ik het opschrijf.
Ze heeft geen idee hoe dierbaar ze me is. Hoe haar zoon aan de wortels ligt van die boom die ik nu ben. Ik wilde het haar vertellen, hoe belangrijk hij voor mij is geweest. Hoeveel er is gebeurd, hoe er iets op zijn plaats terecht kwam,  door die dappere zoon van haar.

Oh mijn God, dit is het moeilijkste verhaal dat ik totnogtoe verteld heb. Ik weet niet hoe ik weet niet hoe.

Voorzichtig, voorzichtig, het zijn de woorden van mijn dag. En ik probeer het werkelijk, ik weet wat er gaat komen, ik heb er al vaker naar gekeken.
Een van ons gaat uithalen, dat wordt huilen, dat wordt huilen, zoals mijn moeder vroeger altijd zei. Afscheid nemen doet pijn, dat kun je voelen. Morgen is er een nieuwe fase, een nieuw begin, de rest van dat krankzinnige leven van mij.
Ik probeer er goed naar te kijken, het heel precies te voelen, ik wil het weten.
En echt het gaat best goed, ik doe mijn best, zij ook.

Ik kan er niet bij, ik kan er niet bij.

Erev Chag, erev chag… de woorden zitten in de herhaling al een paar dagen in mijn hoofd. Het is dat godvergeten bloedoffer, paskal lamb, de uittocht uit Egypte, de rommel er uit. Er is nog zoveel te vertellen. Maar mijn tijd is op, de stekkers er uit, tot het volgende moment dat ik weer in de lucht ben. Ik hoop dat het snel is, ik heb nog een verhaal te vertellen.
En hier schreef ik het op.
Om te kijken of het waar is, of het klopte, of het recht van leven heeft.

Jezzebel,
Tussenstop

Art: Hila Lulu Lin, U41