Ik weet waar ik mee bezig ben. Ik kwam mezelf tegen, vandaag, toen er eindelijk ruimte was om daar te zijn wie ik werkelijk ben. Helemaal alleen, in het zonnetje voor het raam, ik heb languit op de grond gelegen. Niemand die me vroeg wat ik aan het doen was.
Dat was nadat ik bubbelde en bruiste, blaatte aan de telefoon. Ik wilde vertellen, maar kwam er niet bij. Ik zeg het maar half, lang niet alles. Alsof ik het niet precies durf te weten. Geen ruimte om te schrikken, geen adem om te kalmeren, geen plek waar het veilig is.
Ik heb de wereld zoveel mogelijk buitengesloten. En het kost me bakken met tijd. Om te genezen, om te begrijpen, om te weten dat het oké is, nu eens dit, dan weer dat. Het is van mij. Op schuldgevoel ren ik door mijn leven, al mijn uren voorbij.
Op het balkon klets ik in de ochtend, even horen, even voelen. Zij zijn er niet en komen voorlopig nog niet terug. De wereld kan er even in. Ik ben alleen. Ik kan het hebben. Niemand die vraagt wat ik doe, denk of vind. Even alleen, met mezelf, tijd om het precies te weten.
Daarna rook ik een joint en ga zitten in de zon. Het is ijzig buiten, maar de stralen verwarmen mij en dan gebeurt het bijna als vanzelf. Met gekruiste benen ga ik rechtop zitten. Langzaam komt mijn kracht weer terug. In de stilte, de drukte, al het geluid van mijn volle hoofd, hoor ik eindelijk weer mijn eigen stem.
Daarna ben ik gaan slapen. Uren achtereen. Totdat zij me wakker maakte. Ze vindt het niet prettig dat ik slaap. Ik vraag wat het probleem is, ze vindt het niet fijn. “Dat moet je ’s nachts maar doen.”
Maar ’s nachts, als zij naar bed zijn, spook ik door de vragen van mijn bestaan. Die zij me niet hoeven te stellen, die ik graag voor mezelf wil weten. Helemaal alleen is het eindelijk veilig. De feiten leggen zich er als vanzelf bij neer, rustig op een rijtje.
Ik kan het niet verdragen. Wat doe je, waar ben je mee bezig, heb je nog gedacht aan, waarom bel je niet met. En het gaat maar door, al die vragen die ik niet kan beantwoorden, leegte die ik niet voor ze kan vullen. Ik heb het er graag precies over. Als het mij uitkomt.
Het is ’s nachts als ik de liefde zoek. Een liefdevolle stem, momenten dat er rust is, dat ik het weer durf, mezelf te zijn. Oi va voi, wat heb ik er soms een ballen voor nodig.
“Nog even,” zegt ze, mijn mooie denkende vriendin. “Nog even en dan kun je slapen en spoken zonder dat iemand je iets verwijt, dan is al je tijd van jou. Nog even, dan kun je weer ademen. En als je terug kijkt dan zul je denken, ach, het was helemaal niets. Zo voorbij gegaan.”
Maar ik weet dat dit me meer verwondt dan ik hardop durf te zeggen. Al je grapjes, al je leuke opmerkingen, ze hebben diepe, diepe gapende gaten in me geslagen.
En ik weet dat als er straks mijn eigen plek is, ik de wereld voor weken niet zal kunnen verdragen.
Maar dan is er eindelijk een plaats waar ik kan stuiteren. En landen, in de waarheid die van mezelf is.
Jezzebel,
Tussenstop
Art: Jeremy Wolff, circus of life series.
…Niemand die me vroeg wat ik aan het doen was…
die blijft bij mij hangen als ik je verhaal twee keer lees. kan er niet goed bij waarom.
Natuurlijk…
Ik begrijp je, begrijp je?
Het schudt vaak aan alle kanten als ik je lees. Het zijn prachtige analyses en de woorden kleven aan me.
wat kan ik zeggen?stuiter en land 🙂
…..come, civil night…..thou sober-suited matron, all in black….with thy black mantle….
(Shakespieare, Romeo and Juliet)
het schiet me te binnen…ik die "Queen of the Night" wordt genoemd…jij zou die titel evengoed kunnen dragen….
we lopen weer synchroon….ook dat nog!!
patience voor zowel jou als mij…..
je woorden zeggen me veel…”s nacht spook ik door de vragen van m’n bestaan…
Xnapput helemaal, maar je vriendin heeft gelijk. Ook al heb je daar op dit moment weinig aan.
Dikke kus!
Goedemorgen Lieverds,
Heb je dat gezien, nog maar een week! Het maakt me opeens zo blij. Volgende week krijg ik al de sleutel. Man, oh man… nog heel even en dan trek ik alle stekkers er uit. Oi va voi… wakker worden door de zon op de plek die van mij is. Ik verlang er zo krankzinnig naar.
En ik weet het, het duurt nog even, nog even volhouden. Maar juist deze laatste dagen zijn krankzinnig zwaar, mijn huid zo rauw.
@Nicolaas, ik word gek van die vragen, die meestal niet open zijn, maar bij voorbaat al een verwijt in zich dragen.
Gisteren vroeg hij: "Heb je al gebeld, heb je al wat gehoord van, zou je niet… " En zo gaat het eindeloos door. Ik heb ze met ja en nee beantwoord, dat vond hij al helemaal niet prettig. Maar mijn God, sommige dingen en sommige zaken zijn gewoon van mij. Geef me in godsnaam de ruimte en het vertrouwen, het komt wel goed. Op een bepaald moment.
@Prometheus, ik weet dat niet zeker. Vertel eens. 🙂
@Annetta :-)Ja, bij mij ook, dat noem ik stuiteren. 🙂
@Heer Lot, landen is voor veel en veel later, nu verlang ik naar het stuiteren, zodat ik mezelf weer eens precies kan zien. Al deze tijd deed ik het op veilig. Niet precies weten, niet voelen, kleine beetjes tegelijk. Want, verder en door. En dus. En zo.
@Jeg, dikke vette kus. Wat een tijd kost het om te verwerken, om te weten, om er goed naar te kunnen kijken. En voor mij is het nog steeds niet veilig, al hun ogen die elke beweging in de gaten houden. Ik sluip door de nachtelijke uren van mijn bestaan om mezelf tegen te komen.
Fijn dat je er bent Jeg.
@Cor, ja soms moet de stem van een ander er uit. Dan wil ik mezelf horen.
@Jaap, mijn mooie vriendin heeft vaak gelijk, en op een dag zal ze mijn nieuwe plek zien. Man oh man, wat verlang ik naar dat moment.
Ik probeer het haar te vertellen, over de ruiten aan de achterkant, de hele wand die open kan, daar kun je mee wakker worden, in je eigen huis, de zon die kust.
Oh man, nog even.
Dikke echte kus!
Jongens, ik ben vandaag een bed kopen. Want een buikdanseres moet soms ook slapen.
Tot straks, tot later.
Ja, herkenbaar hoor. Toestemming nodig hebben om even te doen wat je wilt doen. Onzin! Laat de rest soms maar lekker barsten. Lig, slaap, neem je tijd!
Mooi, diep, intens en droef.
Ook: ik leer van je schrijftrant, het is kruipolie voor cliché’s
groet
rené
Hé, waar is mijn reactie van vanmorgen gebleven??
Het is huidolie:>) Kom je ook even langs, ik heb thee met witte puntjes en een krakelding
Lieverds, thanks.
Vandaag is niet zo lekker.
As, ik weet niet wat er gebeurd is. Maar ik heb nergens aan gezeten. Leuk koppie heb je!
No jokes, just happiness+