De wereld op de bank

“Ik werd zo chagerijnig,” vertel ik hem, op zijn verjaardag. Vandaag zit me flink dwars.
En ook hij heeft het niet leuk. Ze heeft geen cadeautje voor hem gekocht en ook zijn twee kinderen, ze weten van niets, ze heeft er niets aan gedaan. Oh godverdomme en mijn pakje is nog niet aangekomen.
“Ik weet niet wat het is. Maar al die mensen op mijn bank, het maakt me zo verdrietig.”
“Ach,” zegt hij, “het zijn maar spullen, wat kan jou spullen nou schelen.”
Dat weet ik wel, maar toch kunnen ze veel betekenen, ze zeggen wie je bent, de kleuren waarmee je je omhult.
“Man, de kleuren zijn hier zo anders. Ik mis de warme gele, rode en oranjes, ach man, het is allemaal anders.”
“Dat geloof ik niet,” zegt hij. “Alle Ikea’s zijn beïnvloed door die waterige Europese tonen.”
En dan moeten we samen lachen. Oh mijn God, wat een leed.
We kletsen nog wat. We lachen, samen worden we vrolijk, in al die treurigheid. Dat rotzooitje van ons. 
Hij ziet een rat en ik vertel over die van mij, die over de elektriciteitsdraden renden en het zonnescherm, tegen de muur van mijn huis. A little too close for comfort. Maar zijn rat blijkt een egel te zijn, die komt recht op hem af. Dommig vraag ik nog of de stekels geheven of gestreken zijn. En hij zegt, gestreken.
Dan verbreekt de verbinding. Midden in onze lach, om de sores, de dingen en de zaken.
En nu ben ik ongerust.
Oh godverdomme man, waarom woon je daar nog. In dat kut land.
Land van mijn hart.
Oh mijn God wat mis ik je.

Jezzebel
Tussenstop

Art: Antony Gormley – Capicator