Weetje

Soms is mijn huid rauw. Soms doet leven zo’n pijn, alsof ik uit ijskoude pinnen besta. Hoe lang ben ik al tranen aan het verdringen.
Tanden op elkaar, doorzetten, verder.
En werkelijk, er zijn momenten dat het echt leuk is. Gewoon, dat we om elkaar kunnen lachen.
Maar ik kan je bezorgdheid soms niet verdragen, de angst die je lelijke maskers geeft, ze doen me soms zo’n pijn. En ook die van mij zijn giftig. Lelijk, maar niet in de zin van mooi. Zoals een lelijke wond en je lelijk stoten.
Leven is soms op je tandvlees. Ik doe mijn best, op mijn tenen.
Voorzichtig, voorzichtig, straks gaat het mis.
Ik zou zo graag weer zacht zijn. Maar ik durf niet. Ik ben niet lelijk, niet onaardig, ik zet vriendelijke stekels op. Ze zijn lelijk.
Nog even, nog even, houd nog even vol.
Bijna voorbij, tanden er in, straks kan je loslaten.
Er komt een plek die van mij is, waar het veilig is.
Soms ben ik er bang voor.

Jezzebel,
Tussenstop

Art animation: Antony Gormley