Ik kan er niet bij

Ik ben er voor gaan zitten. Maar ik kan er niet bij. De duiveltjes in mijn hoofd zijn een dansje begonnen, kolkende massa. Grijze brij viert feest.
Waar gaat het over. Wat is het verhaal van vandaag.

Ik heb een huis, laten we zeggen officieus, zoals de makelaar het noemt. De huur heel wat hoger dan ik in mijn hoofd had. Ik heb het toch maar gedaan, voor gelukkig zijn moet je duur betalen, ik weet er alles van. Ik ken die andere prijs.

En het verhaal dat ik voor een deadline moet halen, is warrig, de woede heeft het overgenomen. Ik kan er niet bij. Hij wil bewijzen, hoe moedig en hoe dapper en ik hoor de onmacht. Ik kan het hem niet zeggen, hij kan het mij niet vertellen.
Ik moet het uittypen, nu leeft het nog haar eigen leven, in mijn hoofd en op de band, zij zijn niet hetzelfde. Verhaal dat schreeuwt om verteld te worden, maar de juiste woorden niet kan vinden. Misschien niet de juiste vingers die haar voorzichtig vormen. Misschien ligt het aan mij. Ben ik de boel aan het saboteren?

“Daar moet je wel een heel dik salaris voor verdienen,” zegt ze zuinig. De woorden steken. Ik vind ze niet lekker. Ik weet het. Dat maakt me best bang, er zal hard gewerkt moeten worden, met al mijn kunnen. Maar is er dan nog tijd om te dromen? Ik heb er nog een paar, prachtig gefantaseerde plannen die ik stap voor stap dat duwtje de realiteit in wil geven. Zal ik daar nog kracht voor hebben? Zal ik het nog durven?

Allemaal leuk en aardig al dat nuchtere denken en praktisch besluiten. Maar oi va voi, wanneer is er tijd om mezelf te verliezen, om te schrijven, zomaar, of te schilderen.

Ik ben bang.

Jezzebel
Tussenstop

Art: Escher, encounter