Buiten zit ik laat in de avond op een comfortabele tuinstoel zonder kussen, zoals Devorah voor haar tent, toen ze het lot van Israël bepaalde en vertelde over de regen, de blubber en de stalen karren. Het ijzer brandt ijskoud in mijn billen, onverstoorbaar. En het gieren van de storm maakt me vrolijk blij.
Al de elementen zijn aan komen waaien met hun verleidelijke passie en heel hun kracht, uit alle windhoeken kwamen ze zeilen. En de aluminium masten giechelen opzwepend, alsof de touwen kietelen. Soms met stevige knallen. Ik ben al lang niet meer bang.
Dit is de kracht van de aarde en je weet hoe zij gaat, zij draait zoals ze draait, op de heupen van een buikdanseres, met felle zwiepen. Zij niet anders dan ik.
Eindelijk heb ik haar aan de telefoon, mijn mooie denkende vriendin van bijna zestig. Ze begint te schreeuwen, ze wil het nummer van mijn nieuwe mobiele. Zodat ze mij kan bellen.
Ik moet lachen, we kunnen nu praten, geen paniek, ik ben er.
Maar dat is niet wat ze bedoelt. Hoe vaak wilde ze me niet spreken. Ze had geen nummer!
En dan beginnen we te vertellen.
Ze vraagt hoe het is.
Ik vertel, niet zo gemakkelijk thuis. Het begint nu echt uit de hand te lopen. En het vinden van een huis in Amsterdam is bepaald geen sinecure. Mijn God, wat een prijzen.
"Maar hoe weet je nu wat je kunt betalen als je nog niet weet wat je gaat verdienen," vraagt ze scherp.
Ik weet het, maar toen ik zag wat ik ongeveer zou krijgen, zonder dat ik er mijn best voor deed, toen ben ik maar een beetje gaan gissen en schatten. Ongeveer een derde, laten we het maar proberen.
En zij vertelt over haar experiment, de wiskundige berekening. Ik wist toch van die vriend die ze eigenlijk dodelijk saai vindt, maar toch voor een paar weken in huis had?
Ja, dat weet ik. Toen haar jongste zoon afzwaaide uit het Israëlische leger en naar de familie vloog van de nieuwe vrouw van zijn vader in Thailand, heeft ze hem binnengehaald. Hij had er al zo vaak op aangedrongen; samenwonen en elkaar vrijlaten. Dat wilde ze nu wel eens uitproberen, misschien konden ze zo oud worden.
"Ik heb er eens naar gekeken," vertelt ze open. "Ik wilde het nu wel eens zien. En ik geloof dat ik het begrijp. Ik heb hem binnengehaald omdat ik soms eenzaam ben. Maar ik heb even een wiskundige berekening gemaakt… Ongeveer vijf procent van mijn mooie leven ben ik eenzaam. Daar ben ik soms bang voor. Maar toen hij er was bleef er van die 95 andere, prachtige momenten niets over. Alleen voor die vijf minuten was ik bang. En daar wilde ik eens voor zorgen."
Ik moet alweer om haar lachen. Ze is leuk als ze zichzelf onder de loupe neemt.
"Ja, en weet je wat het is," zegt ze. "Het enige wat hij wil is naakt zijn en elkaar strelen, de hele dag! Maar ik was steeds met iets anders bezig. Alles was goed, als ik maar niet naakt met hem hoefde te zijn. Ik had er geen zin in. En weet je," gaat ze verder, "opeens was ik op de vlucht. We hadden afgesproken elkaar vrij te laten en ik wilde eigenlijk naar het achterland. Ik deed het niet omdat ik hem niet wilde kwetsen."
Ik begrijp het, voortdurend iemand om je heen verstoort je eigen routine. Ook ik heb daarmee te maken. Wij, zij en ik, zijn al te lang alleen, we hebben ons eigen ritme. Ik vertel haar over mijn ouders en hoe moeilijk het is. Steeds maar weer die vragen; wat ga je doen, waar ben je mee bezig, waarom doe je het niet anders.
Haar vriend is niet zo, hij oordeelt niet, het zit in haar, dat weet ze en ze hebben er over gesproken. Maar die constante blik van een ander, die is om waanzinnig van te worden.
Haar dagen zijn niet in clear cuts verdeeld. Soms speelt ze vijf minuten piano, half uurtje schrijven op de computer om dan met al haar liefde en al haar aandacht een salade te maken, waarbij ze elk minitomaatje bewondert. Dat kan ze niet laten en niet met hem.
Constant wil hij naakt zijn en zij bedenkt excuses.
Experiment niet geslaagd. We kunnen er samen om lachen.
Maar dan stapt ze in de lift, onze tijd is op. Ze moet nog wat doen, ze wordt opgehaald. De chaos is terug, in haar leven, dat krankzinnige ritme van haar.
"Vergeet niet van jezelf te houden," zegt ze twee keer met klem, "je hebt hun liefde niet nodig."
Vandaag kan ik er weer even tegen.
Jezzebel,
Tussenstop
Art: Maggie Taylor; Just looking
Blij dat je terug bent 🙂
vijf procent eenzaam van mijn mooie leven……… dat is mooi gezegd (als je 80 wordt Jezzebel, dan ben je ongeveer 1500 dagen eenzaam; dat is peanuts toch! ) Ik vind het slotgedeelte te beginnen met die clear cuts, weer op de jou kenmerkende manier boeiend geschreven
Reactie is geredigeerd
Prachtig. ‘Je hebt hun liefde niet nodig’het lukt me niet. Ik hunker ernaar soms, als aapjes tegen elkaar te zitten op een tak en maar frummelen en vlooien. Heerlijk. Liefs voor jou!
MOOI GESCHREVEN…MOOI…EN HOUDT JE HART WARM IN DIT KILLE LAND…
Overal zijn warmbloedigen te vinden…je moet ze alleen tegenkomen…Je gaat goed…je gaat goed…alleen bij je ouders wonen…al zijn het de liefste ouders van de wereld , is niet goed voor volwassen mensen in wording…ze blijven je te klein zien….op een dag heb je een goeie plek…daar kun je eindelijk aarden; )))))
5% ach, te overzien. anders dan die
95% waarin ‘t ook niet altijd geweldig
verloopt (‘t grijze gebied).
kennelijk hebben wij vandaag iets
met vogelachtige wezens 🙂
en (bl)ik van jou
Things fall apart; the centre cannot hold;
Mere anarchy is loosed upon the world,
The blood-dimmed tide is loosed, and everywhere
The ceremony of innocence is drowned;
The best lack all conviction, while the worst
Are full of passionate intensity.
(W B Yeats, The Second Coming)
http://www.maggietaylor.com/home.html
Srr, s nkd, snl vn wt ngtrkkn 😉
Good morning Lieve Vrienden 🙂
@Morgaine, ook lekker dat jij er bent!
@Cor, ik houd wel van die momenten dat ik eenzaam ben, ik houd van alleen zijn. En zij eigenlijk ook. 🙂
@Annetta, ja, ook ik hunker naar de liefde van mijn ouders, net als zij trouwens, mijn mooie vriendin, toen zij drie maanden oud was stopte haar moeder haar in een weeshuis, dat leek haar beter.
@Isis, oeh, hoe ik verlang naar mijn eigen plek waar ik kan aarden! Blij ben ik met je woorden 🙂
@k. van vulpen, ik kom zo even naar jouw vogel kijken.
Haar verhaal doet een beetje denken aan de midrasj waarin een man bij een rabbijn komt en zegt dat hij gek wordt van zijn kleine behuizing, zijn vrouw en de elf bloedjes van kinderen die constant op zijn lip zitten.
De rabbijn raadt hem aan ook een kip, een geit en een hond in huis te nemen.
De man komt terug bij de rabbijn en klaagt steen en been, nog veel harder dan voorheen. De rabbijn geeft hem nu de raad de kip, geit en hond weer buiten de deur te zetten.
En de man, die gewone schlepper, was nog nooit zo gelukkig in zijn lege huis met zijn vrouw en zijn elf kinderen. 🙂
@Blik van me! Ik heb je gemist! 🙂
@Klaas, Maggie Taylor rules! Almost Alice. Wat zeg je? 🙂
Lieverds, vandaag weer druk, vanmiddag twee huizen bekijken heeft hij beloofd, de makelaar die er zijn best voor doet.
Toedeloe, tot later.
Reactie is geredigeerd
Boker or chamoeda. Prachtige midrasj in je reactie. Ik kende hem, maar vond het fijn deze hier tegen te komen.
De hele toon van je stukje is anders. Een heel goed gesprek dus. Misschien niet eens door wat ze zei. Ze herinnerde je ook even aan wie jij bent. Wie jij NU bent.
Isis heeft gelijk. Er zijn hier genoeg warmbloedige mensen te vinden.
Succes met je huizenjacht!
Het gebeurde alweer. Zit ik net jou te lezen, blijk jij mij te hebben gelezen, op hetzelfde moment.
Zulke vriendinnen zijn goud waard. Geniet van je dag!
"Vergeet niet van jezelf te houden" is denk ik de belangrijkste boodschap.
mooi denkende vriendin…;-) jezelf eens onder de loep nemen kan inderdaad tot verrassende inzichten leiden.
Ja, herkenbaar, de blik van de ander! en wat een wijze midrasj! Zo ga ik ook eens kijken 🙂 Jezz, het gaat goed!!
Reactie is geredigeerd
Als de touwen kietelen…dan heb jij de touwtjes in handen, laat je dus niet opzwepen…
Oh Belle belle jezzebelle,
schone gazelle,
lieflijke hinde,
iets wat je verslinde,
schandalig vast zou binden,
laat je nu los,
vlij in zacht groen mos,
Blikt en ziet het kwartje niet uitgesproken.
Gut sjabbes, lieve Jezz!
ooit een keer dit geschreven (je eenzaam voelen is pas echt pijnlijk als je samen bent met iemand …) :
Ik mis je constant
wat misschien wel normaal is
pijnlijk wordt het pas
als ik je blijk te missen
telkens dat we samen zijn.
bert deben
Lieverds, het is al nacht, ik kom de boel nog even afsluiten.
@Eline, dank voor je lieve woorden. Je hebt volkomen gelijk, de woorden van Isis zijn goud waard. Net als die van jou. Het mooie van vriendinnen is als ze je van binnen kunnen zien. 🙂
@IJskastmoeder, zulke vriendinnen zijn goud waard, indeed! 🙂
@Jim, ik geloof niet dat er een gradatie van belangrijkheid is. Wat zo mooi was, was dat ze me liet zien dat de blik van een ander vele gezichten heeft, vele lagen. Zoals zij naar mij kijkt, ik naar haar kijk, en zij naar hem kijkt.
@Alexandra, ze is prachtig! 🙂
@Solvejg, weet je wat het mooiste van vriendinnen is? Voor mij althans, als ze kritisch kijken. En zij kan dat zo ongelooflijk mooi. Fijn dat je er bent, ik ben blij met jouw blik. 🙂
@Frap, ik heb de touwtjes niet in handen, alleen gisteren moest ik er om giechelen. 🙂
@Dorus, dat klinkt sexy 🙂
@Landheha, vertel eens… 🙂
@Eline, shabat shalom, mooie lieverd! 🙂
@Bert, hoe waar je woorden. Dankjewel. Eenzaamheid is het pijnlijkst met iemand. Liever alleen, toch? 🙂
Dag Lieverds, slaap lekker.
lachen…