Hoor je dat ook? De wind, zij huilt met hoge fluittonen.
Buiten, op de momenten dat ik naar adem snak, is het alsof ik de stemmen van vroeger hoor, echo’s over dat meer dat toen nog een zee was en ooit spookte.
Totdat mensenhanden de consensus vormden, ingrepen en haar kneedden tot welbehagen.
Land, maagdelijk land, alsof ze haar zelf gemaakt hadden. Maar zij, dat serpent met haar vlijmscherpe tanden heeft ze zelfs in de grauwe werkelijkheid van dat platgetrapte poldermodel nog altijd in haar betoverende greep. Nog steeds rijden elke dag de vrachtwagens met ontelbare ladingen zand om haar de baas te blijven. Meedogenloos worden ze in haar bekken gestort, zodat zij verdroogt en nog meer land baart voor hun hebberige handen.
Zij, met haar vroegere luister, haar pracht en praal, gereduceerd tot een kalmerend meertje, zij verliest haar streken niet, forget it, dat nooit.
Hun PK’s winnen het van haar mysterieuze kracht, maar ik kan haar voelen. En de elementen zijn het niet vergeten, krijsende stemmen uit het verleden.
Op een stormachtige dag als vandaag loeien ze hun ziel uit het bemodderde lijf. Mijn oren zijn er gevoelig voor, schreeuwen van angst, doodsnood, ik hoor hoe de touwen hysterisch tegen de mast zwiepen, als ratten in de val. Man en muis vergaan, ik hoor ze piepen.
Flarden van vroeger, als jankende zwepen om mijn hoofd, zij huilen hun eigen deuntje mee.
Vandaag ben ik doods en doodsbang.
Op zich is het best gezellig, ik vraag hem naar zijn vriend die zo kort geleden is overleden. Ik geloof dat het één van de eerste keren is dat we echt praten. Zij probeert de aandacht naar zich toe te trekken, dit is zo duidelijk van hem, dat ze het zich wil toeeigenen. Zij is zo bijzonder.
Maar ik geef haar de kans niet, nu wil ik zijn verhaal horen, zijn gevoel, zijn angst en zijn berusting, niet in de woorden die ze hem aanreikt, ik wil zijn ziel horen, die is van hem.
Hij geeft het me gul. Hongerig naar iemand die luistert en urenlang is dat het enige wat ik geduldig doe. Totdat het genoeg is en ik, even weer, terug naar mezelf wil.
Ik heb je gezien, rauw tot op het bot. Al je angsten, je frustraties en je ontkenningen, mijn oren zijn er gevoelig voor.
Maar dan gaat de telefoon. Ik gebaar dat ik niet aanspreekbaar ben. Er zijn momenten dat het op is, dat ik niet meer verder kan, niet praten, niet kletsen, ik smeek om stilte.
Hij hoort mij niet, wil mij niet zien, hij negeert mij.
De makelaar. Pandje in de buurt van het Gelderlandplein. Ik moet er blij mee zijn. Maar het is niet in de stad en wat ik me er van kan herinneren dodelijk saai.
Het is niet mijn ding. Ze beginnen te pushen, te dwingen. Ze kunnen niet wachten, dit is de opening, het lot toch nog gunstig gezind, misschien zijn ze straks van me af.
"Ieder mens krijgt een kans," zegt zij, "als je die niet pakt, dan."
Ik zeg dat ik het aanbod zal bekijken, dan kunnen we het altijd nog hebben over die laatste kans in het leven, en zo.
Ik voel de paniek. Dodelijk bang, het is een behoorlijk bedrag aan huur dat ik moet ophoesten. Kan ik er schilderen? Zonder zorgen kledderen?
Oh gadverdamme, ik zit straks in de spreekwoordelijke Jodenhoek die me net zo goed niet bevalt als Little Turkey, zoals zij het noemden.
Maar ja, ik ben maar een verstekeling, ik heb niets te wensen, niets te willen, moet me schikken, tevreden zijn, honderden hebben het veel slechter.
En ik ben bang, bang voor die handen die kneden en schikken, volledig naar eigen belang, die verder geen ogen hebben, allang niet meer voelen, werktuigelijk doen wat er van ze verwacht wordt, en dan mag je nog je handen dichtknijpen.
Er wordt mij mores geleerd, in no time zal ik een fatsoenlijk mens zijn, uit hun huis, met mijn eigen tsores.
Mijn God, ik ben bang, kun je het horen? Ik wou dat ik mezelf kon troosten.
Jezzebel,
Tussenstop
Art: Gustav Klimt, Sea Serpents
Jezz., ik voel je eenzaamheid….
Ik wou dat ik mezelf kon troosten…niet bang zijn Jezz. Ik wou dat ik je even kon wiegen. Verstand niet vergeten he? Je hoort zelfstandig te leven, niet bij je ouders (als je je afhankelijk maakt van waarzegsters, das link!) dus misschien is die eerste woning niet je van het, maar wel van jezelf. En je kan er vandaan overal heen! Toch? Jij weet het uiteindelijk het best, natuurlijk. Mij lijkt de zee, of het meer, momenteel niet echt herbergzaam, meer grijs gelamenteer van Wodan den verschrikkelijke.
Weet Amsterdam waar je wilt wonen? Roep haar eventueel, laat je stem horen, zodat ze je ziet, weet dat je onderweg bent, teken je huis, lok het huis, zing het huis naar je toe.. Hoe moet Amstel-re-dam met de mooie haren weten.. wat je wilt?
oops.. even aanmelden…
Reactie is geredigeerd
Nee, Gelderlandplein… nee. Maar eric zegt het. Daar onder Muiderbridge, geen tussenstop, geen plek langer om je op te laden.
Goedemorgen Lieverds,
Niet zo lekker geslapen, de woorden van gisteren als open wonden, ook een nachtje slapen kon ze niet helen. Nog niet.
@Gingy, het is eenzaam niet aan de verwachtingen te kunnen voldoen, niet in het plaatje te passen, andere dromen te hebben.
@Eric, dank voor je woorden. Ik ben werkelijk bang. Vandaag ga ik de dingen en de zaken bekijken, we zullen zien. Ik kom het je vertellen. 🙂
@Morgaine, ik zal het haar vertellen, heel precies, die stad met haar prachtige haren, op een dag zal ze het precies weten.
@Klaas, verdrietig en waar. Geen plaats voor mij daar onder die Muidense brug, hoe goed bedoeld ook.
Vandaag ben ik er niet zoveel, vanavond waarschijnlijk geen verhaal. Vandaag ben ik nog wat dingen en zaken op een rijtje aan het zetten.
Een goede dag dan… vol rijtjes, zaken, dingen 😉
Wat zou het toch fijn zijn om te horen: "Nee lieverd, dat moet je niet doen, da’s niks voor jou. Wacht liever iets beters af."
Oud zeer.
Dikke kus, ik ben bij je.
Succes vandaag, gil ik er nog achteraan.
Gustav Klimt’s woning heb ik in buitenwijk van Wenen bewonderd. Zijn werken in de stad zelf. Met Alphose Mucha bewonder ik hem zeer.
Klimt en jij aan het water –
ik heb beelden van vorige zomer
aan de Attersee. Van de plek
waar Klimt met een kijker uitzag
op Unterach, toen hij dat schilderde.
Een onweer veranderde het vriendelijke meer
in een kolkende zee. De volgende dag scheen
de zon; het meer glad als een spiegel.
Een contrast als een inzicht.
Hey mooie Jezzebel,
buikje rond gegeten?
Ik ook, ik ben al maanden bezig de leegte op te vullen :)) hap hap hap!!
Ach meid, straks komt de lente met haar warme gloed, haar mooie zonnestralen,… wist je dat uit onderzoek is gebleken, dat mensen makkelijker moeilijke beslissingen nemen als de zon schijnt?
Hou je taai! grote zoen
nul zegt de spam…..en nul zeg ik….noppes, zero, niente, ingenting..Jezzelief….nul keer proberen aan dta plaatje te voldoen….laat hen zien dat jij jij bent….
ik leef zo met je mee, omdat ik zoveel herken van toen ik zelf hier mee worstelde…maar blijf op je strepen staan, wijk niet van jezelf af…..want je krijgt er later spijt van
als je het wel doet…..laat wat eelt op je mooie ruggetje groeien, het zal je goed doen…
Geven kun je vanuit je hart doen, al zijn het materiéle dingen, zonder iets terug te verwachten. Als je ouders dat kunnen is er geen probleem.
Sterkte
rené
Liep gruwelijk achter… zal proberen je weer in te halen ;-).
Heb je wel eens een eland zien rennen? Op eindeloos koddig lange benen? En toch komen ze er wel mooi de sneeuw mee door…
Goedemorgen Liefies,
Vandaag ook niet zo lekker, hard op zoek, het wil nog niet lukken. Tussendoor ook nog even een opdracht binnengekregen en eigenlijk is het te snel, te veel en wat niet allemaal.
Soms heb ik het gevoel jankogen te hebben van tranen die nooit gehuild zijn.
Never mind, vandaag verder.
@Klaas, vandaag weer verder, dat het beter moge zijn, dan gisteren bijvoorbeeld. 🙂
@Jaap, fijn dat je er bent. Dikke kus terug. 🙂
@Zev, thanks, vandaag heb ik dat ook nodig, heel veel succes, oi va voi, en een beetje mazzel.
@Klaverblad, Ja, Mucha is ook een pracht kunstenaar! Toen ik in Israël mijn spullen aan het inpakken was, kwam er iemand kijken naar het appartement en zag het boek dat ik over Mucha heb, zij was niet meer weg te slaan, maar het appartement heeft ze uiteindelijk niet genomen. 🙂
@k. van vulpen, dank voor je woorden, ze troosten.
Tegelijkertijd is dat ook het verwarrende van ouders met een stuiterend humeur. Het ene moment is alles nog prima in orde, het andere moment krijg je de wind van voren.
Gisteren was zwaar voor me, elke dag een beetje meer. Ik hoop dat het vandaag beter is.
@Alice, ja, de leegte vullen, ik weet er alles van. En misschien is dat nog wel het aller verdrietigst, je wordt er niet mooier van en de omstandigheden veranderen niet. Oi va voi, wat een leed. 🙂
@Jeg, eelt op mijn ziel, ik wou dat ik het had, harde dikke lagen, maar hun kleine stekelige opmerkingen zijn als venijnige tandartsboren die door merg en been drillen, ze doen soms zo verschrikkelijk pijn.
@René, mijn ouders zijn er niet erg goed in, jammer genoeg. Ik doe mijn best, maar het is werkelijk op de puntjes van mijn tenen.
Dag Lieverds, ook vandaag ben ik er niet veel.
Zul je een beetje aan me denken?
Hey Flax!
Ik heb nog nooit een eland zien rennen. 🙂
Nee hoor jezz, niks geen verstekeling! Sterkte , het is ook een behoorlijke overgang, het heeft zijn tijd nodig.
Wederom een prachtige afbeelding.
groet,
koen
Hoi chamoeda. Wat ik erg in je bewonder is dat je, ook op dieptepunten, in staat bent echt proza te schrijven. Wat heb je weer prachtige bruggen gebouwd.
Heb jij niet een heel bewuste keuze gemaakt, niet te zijn als je ouders? Dat hun wereld niet de jouwe zou zijn? Het kon, maar je wou niet. Heel bewust. Jouw leven moest anders zijn. Omdat je in hun wereld kopje onder zou gaan, niet je volledige potentieel zou kunnen benutten, je nesjomme zou uitdrogen. Een verstandige keuze, dus. Nu, juist omdat je in een ontzettend onzekere situatie zit, wil je wat houvast. En het is zo natuurlijk, dat houvast te verwachten van je ouders. Ook als je heel anders bent dan zij. Vooral nu je onder hun dak leeft. Maar je hebt niet voor niets jouw wereld verkozen voor de hunne. Hou die gedachte vast. Blijf dicht bij jezelf. Het doet pijn, familie. Het komt goed. Je gaat het mooi maken, you’ll see.
Jezzie, ik was een tijdje verdwenen en het eerste wat ik van je lees is verdrietig.
Ach lief, de hemel raakt zo gauw in ademnood,
weet je wat,
ik schilder hem voor jou
zo blauw op blauw;
dat lucht op…
beggars can’t be choosers! Zorg dat je een chooser wordt!! Het is vast en zeker niet de laatste kans!!
Lange benen heb je om op te staan.
Het is zoals Diana zegt 🙂
Hoe staat het met je vleugels, droog?
Good morning Lieverds, ik weet niet hoe, ik weet niet wat, maar vandaag is beter 🙂
@Koen, ik doe mijn best 🙂
@Eline die bij lange na niet de laatste is 🙂
Je woorden zijn zo lief! Ik ben er blij mee! Todah pracht vriendin.
@Frap, alles weer goed Lieverd, was er iets aan de hand? Blij ben ik met die geklaarde blauwe lucht, zij is prachtig. 🙂
@Solvejg, ik heb best een tijdje over je woorden nagedacht. Maar is dat wat ik ben, een beggar? En hoe zorg je dan dat je het voor het zeggen krijgt en kunt kiezen?
Ik vind het moeilijk om het werkelijk te begrijpen.
@Landheha, die wilde zee van vroeger, nu een kalmerend meertje verliest nooit haar streken, never! Zij verdroogt niet.
En ook mijn vleugels zijn zo sappig als kippenpootjes 🙂