Een goede week, in de polder. Shabat heeft haar sluiers afgedaan, een nieuwe week begonnen.
Zag je hoe het licht vandaag betoverde? Ook hier heb ik haar gezien, vanmiddag, in een andere gedaante, maar ik voelde dat zij het was, zij met haar geheime gloed, die speciale glans van shabat. Ze was er niet veel, maar als de zon door die grauwe lucht heen brak omhulde ze in haar fijnste brokaat.
Ze omsluierde en wist met haar ragfijne mazen te bedekken, dat wat daarvoor nog naakt en grauw was. Zij bood echter geen warmte en geen bescherming. Naakt voelde ik mij in dit ijzige klimaat.
Nu heeft ze al haar prachtige bedekkingen weer keurig opgevouwen, weggestopt, de nieuwe week is opgestaan, heeft haar plaats ingenomen. Morgen zal ik misschien nog een zweem van haar vangen, op een onverwacht moment, het is tenslotte een Hollandse zondag en geen Middenoosterse eerste dag van een nieuw begin.
Mijn ritme loopt nog niet helemaal gelijk.
Dat ritme waar ik daar nooit aan kon wennen. Werken op zondag zit me hier opeens in het bloed, te veel energie op die dag dat hier gerust moet worden. Maar op donderdagavond hang ik al in de touwen, vrijdag valt me zwaar en zaterdag knalt de hamer. Niets. De wereld buitengesloten.
In Israël de enige dag dat ik met rust werd gelaten. Zelfs de lieverds van de organisatie hadden niet het hart om op zaterdag mijn terrein binnen te dringen, de enige plek die werkelijk van mij is, en zelfs die moet ik te vaak delen, de stilte van mijn hoofd.
Vandaag was ik alleen. De eerste keer sinds ik de deur van mijn eigen huis voor de laatste keer dichttrok.
In stilte, zo goed als, niet helemaal, er wordt flink aan me getrokken.
Iedereen wil weten, even kletsen, wanneer kunnen we je zien?
Maar ik ben laf en bang. Ik ga niet. Ik durf niet. Ik heb mezelf lelijk gemaakt. Onzichtbaar, ik moest het doen, anders had ik het niet gered. Nu durf ik je niet onder ogen te komen.
En juist nu huilt diep in mij een verlangen. Naakt zou ik willen zijn. Kwetsbaar, fragiel, zoals ik soms was. Minder stoer.
En als ik over de dijk nergens heen loop en niemand tegenkom, weer kind van de elementen ben en luister naar het fluisteren van de wind, dan voel ik diep diep in mij een avontuur bonken.
Ik weet wat dat betekent, als de hormonen als poldernimfen een mysterieuze dans beginnen, kun je beter diep ademhalen. Ik ken het, de momenten dat ik mezelf verlies, zomaar een krankzinnige situatie, de momenten dat ik de verantwoordelijkheid niet langer neem, maar op gevoelige vingertoppen uit handen geef.
Want de wereld draait zoals zij draait, op de heupen van een buikdanseres.
Shavuah Tov, een goede week
En kiezen doe je met je hart in de stilte van je hoofd.
Jezzebel
Tussenstop
Pictures: Vandaag
Weer zo mooi intens, zo gevoelig geschreven…Scrollend zag ik eerst wat leek op helmgras en ik dacht dat het jouw rots was, die omfloerste uitkijk door de wimpers van een buikdanseres.
Naaktheid komt na gewenning. Mooi stuk en foto’s Jezz.
Goedemorgen heren 🙂
@Eric, door de wimpers van een buikdanseres 🙂
@Zev, ik weet niet zeker of dat waar is, naaktheid is kwetsbaarheid en dat komt wanneer het komt.
Goeiemorgen bonkt. Je Eerste Dag!
Boker or Jezz! Kwetsbaar, fragiel, minder stoer. Dat is inderdaad een moeilijk begaanbaar pad, van daar terug naar daar. En misschien ook het best voor te behouden voor een enkeling, waar dat op zijn plaats is, als je begrijpt wat ik bedoel. Op veel plekken past dat andere gezicht beter.
Dikke kus.
Ik zag
een klein feestje
daar, tussen het riet
koetendans en ontwakende libellen
Jezz is terug!
fluisteren de kikkers,
die hun winterslaap opbergen
en ze draagt potleden en nieuwe dagen!
🙂 Is ze weer, zij die het nooit kan laten. 🙂
@Klaas, een nieuwe dag bonkt, nieuwe week, nieuw avontuur. Je hoort nog wel hoe. 🙂
@Eline, met de verhuizing moest het, het kon niet anders. Anders had ik het werkelijk niet gered, Te veel pijn, te veel liefde die ik achter moest laten, ik moest wel stoer zijn.
Maar nu heb ik er genoeg van. Ik ga het loslaten.
@Morgaine, ik moest giechelen. Zo is het maar net, op potleden met nieuwe dagen, koetendans in het licht dat steeds een beetje lengt.
Oi va voi, ik ga er iets moois van maken, zo snel als ik kan. 🙂
Hey mooie vrouw!
‘:-) Is ze weer, zij die het nooit kan laten. :-)’
hahahahaha! ik ook niet :))) hahahaha!
Op zondag lig ik vaak met een enorme ‘Zondag-Migraine’ op bed… het was er op een gegeven moment ingeslopen, hoe kom je er weer vanaf!?
Zodoende ben ik de laatste tijd niet echt blij met Zondag, Zaterdag gaat wel, maar Zondag….
Gisteren had ik mij heilig voorgenomen vandaag géén Migraine te hebben, en het is gelukt!
Dus vandaag is een lekkere ‘rommeldag’ 🙂
verslik je niet in de bitterballen Jezz
staat zó ORDI
;-))
Je woorden hebben een zuigende werking. Ik moet steeds terugkomen. Je hebt tover in de lucht gestrooid. We komen allemaal een snippertje vangen en gaan gelukkiger weg dan we kwamen.
:>)
@Alice, Hey, grote Lieverd 🙂 Ik moest ook om jou schaterlach lachen, wij die het nooit kunnen laten. 🙂
Lekkere rommeldag zonder migraine, klinkt hartstikke goed!
@Marleen, het stadium van de bitterballen ben ik alweer te boven, vandaag nog een bruine boterham met kaas, die hebben we voorlopig dus ook weer even gehad, dan mis ik alleen nog een Hollands broodje shoarma, drijvend in de knoflooksaus, kun je daar ook je mond aan branden?
@Annetta, je woorden maken me blij 🙂
Vast wel, jezzebel, maar vlees noch vis voor mij. Moet het met hete brandnetelsoep doen, versch geplukt, veel knoflook en een stokbrood.
Okay Jezzlief…
kick your soul
get-up-and-go
sparkle
creature
be there
be present
remain
stay..
love
jeg
Ach wat was je nog laat aan de schrijf!
Dikwijls moet ik zo keihard lachen om jouw taalvondsten,dat worden dan gevleugelde uitdrukkingen bij mij!
Dan loop ik door mijn huis en denk ik ..o dat moet ik ff aan Jezz vertellen,maar dan is ut te schunnig voor een openbaar forum en dan weet ik het ook niet meer.
Slaap lekker,lieve Jezz!X X X !!
Ben ik weer, met een hoofd vol. Mijn God dat zijn de ergste momenten, werkelijk wat ik het meest vrees. Als er zo godvergeten veel indrukken zijn, de woorden voorbij.
Ik weet dat het cruciaal is om ze nu te pakken, de woorden die niet willen komen, als ik het nu niet doe zal ik straks niet weten, niet snappen, niet begrijpen.
Maar het is zo veel. Zo ongelooflijk veel. Veel dat geregeld moet worden, veel dat anders moet, veel dat nog even snel goed moet komen.
Soms zakt de moed me in de schoenen.
Ik voel me soms net een geslachte kip, die wel kakelt maar allang niet meer weet waar ze heen rent.
Wat een leed! 🙂
@Marleen, dat klinkt lekker! Ingrediënten van een geheim verbond, hoewel je dat met knoflook natuurlijk snel hebt. Oi va voi daar zou ik ook weer aan moeten wennen. Geen knoflook als je de volgende dag een belangrijke vergadering hebt, naar de tandarts moet of de date van je leven in de trein wilt tegen komen. 🙂
@Jeg, oi va voi, mooie pracht vrouw, je ziet het haarscherp. Tijd om op te staan, om desnoods met mijn tanden een weg naar buiten te bijten uit die zelf opgelegde baarmoeder. Mijn God, wat moet ik hier hard weg… Je hebt geen idee.
Ik heb me voorgenomen om al mijn aandacht daar op te richten, er moet ergens een plek zijn. Een plek die van mij is.
Trouwens, (ik zit blijkbaar toch op mijn praatstoel, zegt zij die haar gedachten niet kon vangen… 🙂 ik ben een interessant boek aan het lezen over Simson, je weet wel, die held met zijn sterke haren. Ik geloof dat ik op hem lijk, meer dan me lief is.
Jeg, ben jij wel eens een man tegen gekomen die dezelfde kracht als jij heeft?
Ik heb nog nooit een man gezien die mijn ballen, mijn spieren en mijn adem heeft.
Over leed gesproken. 🙂
@Dunja, je woorden maken me blij, maar ik vind het ook jammer, al die verloren gedachten, mail ze even, of wat kan jou het schelen, knal ze er gewoon op. Als je eens weet hoe vaak ik spijt heb de volgende dag! 🙂
Er was trouwens nog iets dat ik je wilde vertellen en nu ben ik het vergeten.
Het had met de liefde te maken, uiteraard. Oi va voi… nou ja komt wel.
Dag Lieverds, slaap lekker.
🙂
Goed geslapen?
Hey Daan 🙂
Best goed geslapen, maar ik zit nu in de stress voor een woning in Amsterdam, heb je een idee?
Wat een leed is dat zeg, alles is zo ongelooflijk duur, wow whoopy 🙂
Liefies, als jullie iets horen, laat het mij dan even weten?
🙂
Welkom terug in ons kikkerlandje, ik hou het in de gaten , de woning. In Amsterdam is het iets minder erg dan in Utrecht, de woningmarkt.
Succes met de hectiek van de eerste tijd.
Je hebt het mooi beschreven:
"En kiezen doe je met je hart in de stilte van je hoofd."
Thanks Coen 🙂
Utrecht is inderdaad ook erg, dat hoorde ik al.
De bedragen zijn echt niet normaal. Ja, iedereen is het met me eens, iedereen weet het: "Maar het probleem is dat die woninkies als warme broodjes over de toonbank gaan, mevrouw."
Zal ik dan toch maar in dat door mij zeer ondergewaardeerde Gooi gaan wonen?
Wat een leed!
🙂
En toen was het al weer maandag……
Mijn hoofd zit even vol andere dingen,je weet het Jezz. Maar ik volg je!
Geen wijze woorden vandaag, niet nodig…je weet zelf heel goed wat en hoe!
kus, As