Shabat heeft haar sluiers afgedaan

Een goede week, in de polder. Shabat heeft haar sluiers afgedaan, een nieuwe week begonnen.
Zag je hoe het licht vandaag betoverde? Ook hier heb ik haar gezien, vanmiddag, in een andere gedaante, maar ik voelde dat zij het was, zij met haar geheime gloed, die speciale glans van shabat. Ze was er niet veel, maar als de zon door die grauwe lucht heen brak omhulde ze in haar fijnste brokaat.
Ze omsluierde en wist met haar ragfijne mazen te bedekken, dat wat daarvoor nog naakt en grauw was. Zij bood echter geen warmte en geen bescherming. Naakt voelde ik mij in dit ijzige klimaat.

Nu heeft ze al haar prachtige bedekkingen weer keurig opgevouwen, weggestopt, de nieuwe week is opgestaan, heeft haar plaats ingenomen. Morgen zal ik misschien nog een zweem van haar vangen, op een onverwacht moment, het is tenslotte een Hollandse zondag en geen Middenoosterse eerste dag van een nieuw begin.
Mijn ritme loopt nog niet helemaal gelijk.
Dat ritme waar ik daar nooit aan kon wennen. Werken op zondag zit me hier opeens in het bloed, te veel energie op die dag dat hier gerust moet worden. Maar op donderdagavond hang ik al in de touwen, vrijdag valt me zwaar en zaterdag knalt de hamer. Niets. De wereld buitengesloten.

In Israël de enige dag dat ik met rust werd gelaten. Zelfs de lieverds van de organisatie hadden niet het hart om op zaterdag mijn terrein binnen te dringen, de enige plek die werkelijk van mij is, en zelfs die moet ik te vaak delen, de stilte van mijn hoofd.
Vandaag was ik alleen. De eerste keer sinds ik de deur van mijn eigen huis voor de laatste keer dichttrok.
In stilte, zo goed als, niet helemaal, er wordt flink aan me getrokken.
Iedereen wil weten, even kletsen, wanneer kunnen we je zien?

Maar ik ben laf en bang. Ik ga niet. Ik durf niet. Ik heb mezelf lelijk gemaakt. Onzichtbaar, ik moest het doen, anders had ik het niet gered. Nu durf ik je niet onder ogen te komen.
En juist nu huilt diep in mij een verlangen. Naakt zou ik willen zijn. Kwetsbaar, fragiel, zoals ik soms was. Minder stoer.
En als ik over de dijk nergens heen loop en niemand tegenkom, weer kind van de elementen ben en luister naar het fluisteren van de wind, dan voel ik diep diep in mij een avontuur bonken.
Ik weet wat dat betekent, als de hormonen als poldernimfen een mysterieuze dans beginnen, kun je beter diep ademhalen. Ik ken het, de momenten dat ik mezelf verlies, zomaar een krankzinnige situatie, de momenten dat ik de verantwoordelijkheid niet langer neem, maar op gevoelige vingertoppen uit handen geef.
Want de wereld draait zoals zij draait, op de heupen van een buikdanseres.

Shavuah Tov, een goede week

En kiezen doe je met je hart in de stilte van je hoofd.

Jezzebel
Tussenstop

Pictures: Vandaag