Deze avond kan ik mezelf, mijn innerlijk, mijn diepste ik maar nauwelijks raken.
Hier staat ze, de gespleten vrouw. Ze kan zich niet bewegen.
Godverdomme!
Maar het is ook zo ongelooflijk veel. Weet ik veel, wat te doen, wat te laten, wat te beslissen en hoe aanpakken. Ik heb geen idee.
Ik weet het niet.
Er gaat van alles door mijn hoofd. De vraag is waarom, in vuurrode sluiers.
Waarom ben je niet blij.
Waarom zou je het niet doen.
Waarom! Waarom! Waarom!
Het beschuldigende vingertje. En ik probeer eerlijk te zijn, zo diep als ik kan.
Oké, waarom. Ik zal je vertellen waarom.
Het is een prachtbaan, maar mij is het naar de bol gestegen. Zomaar, opeens.
Ze hadden het over mijn CV en dat dit beneden mijn capaciteiten was, maar of ik niet alsjeblieft, voor deze keer toch… Ze beloofden dat het die andere sollicitatie niet in de weg zou zitten, die ene die ik werkelijk interessant vind, jeweetwel, die een tikkie boven mijn pet gaat.
Het was allemaal volkomen duidelijk dat mijn interesses op dieper journalistiek niveau lagen.
Maar ja, ze zaten werkelijk met hun handen in het onbedekte haar.
Ik zei niet zoveel, ik luisterde tijdens het gesprek. Ja, ik vertelde, de ditjes, de datjes, over dat prachtige land dat zij ook helemaal te hip en trendy vonden. Het land van mijn hart is hot bij de publieke en de commerciële. Maar als het over de job ging, liet ik hun praten. Pauzes die ze uiteindelijk zelf vulden. Ik weet niet hoe ik het voor elkaar kreeg dat zij zich gingen bewijzen. Ik moest begrijpen dat het een mooi voetje binnen de deur was, en van het één kwam het ander, en kijk, wat je natuurlijk bij zo’n gerenommeerde omroep hebt is dat er altijd gedacht wordt aan de mensen die fris in het geheugen liggen, dat zei hij, de eindredacteur en de man van personeel en organisatie… Hoorde je dat? De man van de organisatie. Oi va voi daar is hij weer, dat wordt oppassen geblazen.
Zij vertelden, af en toe stelde ik een vraag, wat was er bijvoorbeeld met mijn voorgangster gebeurd? Was ze overspannen? Er werd zo mysterieus over haar ziekte gedaan.
Het is maar voor een maand. Nu beginnen. Per direct, langer kunnen ze echt niet wachten.
Ze schalen me in tegen het plafond van mijn CAO, want ja, gezien de ervaring en toch beneden mijn niveau…
Buiten vind ik het schaterend leuk.
Hoe kreeg ik dit nou voor elkaar?
Maar thuis gaan één voor één de sluiers af en wordt het een ander verhaal. Het betekent dat ik over een maand opnieuw moet beginnen, met alles dat ik nu heb uit staan. Ik had voor morgen, overmorgen en de dag daarna elke dag een sollicitatiegesprek, een belangrijke, een leuke. Die kan ik allemaal afzeggen. En wanneer kan ik schrijven, als ik weer aan het organiseren ben?
Ik weet precies hoe het gaat. Ik kan de dingen niet half. Als ik het doe, dan doe ik het met heel mijn krankzinnige hart. Van ‘s ochtends vroeg tot ‘s avonds laat, op de tsores van een ander, even regelen.
Over een maand woon ik nog steeds bij mijn ouders, dodelijk bang voor wat morgen me brengen zal, ben ik opnieuw op zoek naar werk en een huis en heb ik me een maand lang de tetter gewerkt, totdat er niets meer overbleef, tot poeder. Ik ken mezelf.
In mijn omgeving wordt flink geduwd en getrokken. Was ik gek geworden? Wat een kans! En hoeveel zouden hun handen niet dichtknijpen. En hoeveel hadden niet gezegd dat het heus niet zo gemakkelijk zou zijn. Nederland was echt geen paradijs, ik zou het nog moeilijk krijgen met de wensen en de dromen.
Maar zoals de man van P&O al zei, mijn CV liegt er niet om.
Man! Nog maar een paar weken geleden was ik al blij als ik voor iemand een fluttig stuk mocht tikken.
En waarom ben ik dan niet blij?
Ben ik bang?
Op de vlucht?
Of geloof ik het werkelijk? Dat het belangrijker is om eerst een huis te zoeken, mijn rust en tijd te nemen om te landen op de plek waar ik vandaag precies een week geleden ben aangekomen en die me nu volledig in het diepe zuigt, als drijfzand.
Ik weet niet aan wie ik het kan vragen. Waarom heeft een vuurrode sluier.
Onder mijn stukken zet ik per ongeluk de naam van de stad waar ik vorige week nog woonde. Soms sta ik op zonder mijn hoofd. Dan dwaal ik naar de keuken die niet meer bestaat, even iets drinken dat er niet is. Maar ook dat is een leugen, hoe waar ook.
Jezzebel,
Tussenstop
Art: Odilon Redon
waarom heeft een rode sluier….
daar moest ik even over nadenken…het klopt..
maar volg die andere, die jouw rode hart omsluiert..
ik mis je foto..die zal straks wel komen…
weet je Jezz…over rode sluier gesproken..
wat is dat met ons? kijk eens even bij mij….
ik kom zo dadelijk nog even terug….
daar ben ik weer…..
en ook nog op hetzelfde tijdstip….nå ja…
wonderbaarlijk…..
slaap er maar een nacht over…
god nat og stort kys til dig…
Een dilemma. Voor: van het een kan het ander komen. Dat is waar.
Anderzijds: een ding is zeker: jouw cv is hier wat waard. Dat wist ik wel. Maar nu weet jij het ook.
Als ze echt met de handen in het haar zitten, hebben ze geen andere keus. En zullen ze je de mogelijkheid geven, die andere gesprekken te voeren. Maar kun je je dan wel voldoende daarop concentreren? Er is nog zoveel te regelen. Nummer 1: een echte baan, voor langere tijd. Nummer 2: een huis. Vaste grond voor Jezz. Eigen grond. Zo broodnodig, essentieel. Red je dat wel, als je dit aanpakt? En ben je wel uitgerust? Je zit nog midden in een cultuurshock.
Oei, moeilijke keus. Ik betrap me erop dat ik er ook niet een twee drie uitkom. En toch geloof ik dat ik net EEN antwoord gegeven heb. Mijn antwoord. Ik weet niet of het ook het jouwe is.
Ik kom morgenochtend nog even langs. Probeer goed te slapen! Zo nodig, juist nu! Hoop dat t lukt.
Nog drie laatste dingen:
– sei gesind, slaap goed. Zorg goed voor jezelf. Essentieel, nu!
– ik vergat te zeggen: wat een prachtschilderij, waarom kende ik die kunstenaar niet, dat beeld niet
– Dikke kus en een digiknuf voor je lieverd.
Jeg heeft gelijk. Morgen, als je geslapen hebt, dan weet je het, wat het is, Jezz’ keus.
Trusten Jezz, draag je vraag eventueel de droomwereld in? Niemand kan je zeggen wat de juiste beslissing is, en daarnaast vermoed ik dat je het zelf al weet. Lees je eigen stukje maar eens;)
Geen paniek. "Waarom’ is geen handige ingang om een vraag mee te beginnen. Probeer wat/waarom/hoe om je motieven te verkennen en te begrijpen, kijk dan naar je doel en naar de middelen die je nodig hebt om dat doel te bereiken. Voel. Wat zegt het hart. En volg je intuïtie. Dat kan je wel…
Het is voor een maand? Dat is klote, als je daardoor de andere gesprekken niet kunt voeren. Zou je het niet naar joúw hand moeten zetten? Éérst de gesprekken, dan de beslissing. Kun je ook geen spijt krijgen van het één of ander. Is het eerlijk om je zo het mes op de keel te zetten? Jíj beslist.
En…al zou het geen goede keuze zijn geweest….dan nog is het een goede keuze…want juist van die momenten…die leermomenten groei je….het enige wat ik zelf vreemd vind is de tijd….een maand is erg kort…normaal gesproken kost het minstens een maand om helemaal de structuur van een baan te ontdekken en in te werken…..maar ja….zolang je gedachten in beweging zijn…jezelf in beweging blijft….volg je je eigen spoor…stap voor stap kom je daar waar je wezen moet…en daarachter bevindt zich weer een ander spoor; ))))))
Godverdomme!
Maar het is ook zo ongelooflijk veel. Weet ik veel, wat te doen, wat te laten, wat te beslissen en hoe aanpakken. Ik heb geen idee.
Ik weet het niet.
Er gaat van alles door mijn hoofd. De vraag is waarom, in vuurrode sluiers.
Waarom ben je niet blij.
Waarom zou je het niet doen.
Waarom! Waarom! Waarom!
Die tekst toen ik het las begreep ik het (zelf).
Als ik het op mezelf richt.
Je anwoord zit hem in je vraag!
Uiteindelijk vind / weet je dat zelf
Goedemorgen Lieverds. Wat fijn dat je er bent! Ik heb goed geslapen met dat koortsig bonkende hoofd.
Straks heb ik nog een sollicitatiegesprek, vandaag weer een dag van rennen en vliegen.
Langzamerhand wordt het me duidelijk, zoals jullie al zeiden, ik geef mijn eigen antwoorden.
Je hoort het nog, straks, heel precies.
@Jeg, Lieverd, ik vraag het me vaak af, wat dat met ons is. Soms ben ik dicht bij het antwoord. Het heeft met liefde en met passie te maken en niet alleen met verstand, toch?
Fijn dat je er bent Lieverd. 🙂
@Eline, op één belangrijk gesprek na bij een andere omroep, staan ze verder geen ‘free time’ toe. Het kan werkelijk niet, ik begrijp dat wel, er is simpelweg werk aan de winkel.
Ook voor mij. Ik geloof dat ik mijn besluit heb genomen. Nu nog even moed, je hoort straks wel hoe.
Weet je nog een tijdje geleden dat ik het had over mijn praktische vriendin? 😉 Telkens als ik je antwoorden lees moet ik er om lachen. Het is fijn dat je het zo haarscherp voor me op een rijtje zet. Dankjewel.
Redon is mooi he? Vorige week keek ik een kunstboek in van MoMa en hoewel ik zijn schilderijen lang niet allemaal ken, hij maakte me blij! Telkens opnieuw verraste hij.
@Morgaine, weet je dat ik mijn stuk opnieuw en opnieuw gelezen heb? Vertwijfeld vroeg ik me af, heb ik dan zelf het antwoord gegeven, kreeg ik het dan toch te pakken?
Ik geloof dat je gelijk hebt 🙂
Dankjewel.
@IJskastmoeder, je hebt volkomen gelijk, waarom slaat vreselijk dood, ook in een gesprek of interview. Vraag iemand waarom en hij voelt zich aangevallen.
Beter is te vragen hoe het zit, dan kun je er eens rustig naar kijken zonder direct een conclusie te trekken.
Dank voor je fijne insteek. 🙂
@K, mijn vader heeft me geleerd dat niet elke kans een kans is. Dit is de situatie, die kan ik niet verder naar mijn hand zetten. Nu is het mijn besluit, take it or leave it. En ik geloof dat ik het weet. Je hoort het straks wel. 🙂
@Isis, uiteraard is een maand zeer kort. Maar omdat er bij dezelfde omroep nog een andere sollicitatie loopt heb ik bij voorbaat gezegd dat het niet langer kon dan die ene maand dat ze me werkelijk nodig hebben. Ze wilden me eventueel ook tot het einde van het seizoen 12 mei aanhouden, en mocht ik niet in aanmerking komen voor die andere baan dan zou dit toch nog tot de 12e verlengd kunnen worden.
En weet je, volgens mij is het belangrijk, zoals IJskastmoeder al zei om je hart te volgen. Soms is het moeilijk om daar naar te luisteren, maar als je heel stil bent dan hoor je het vanzelf. Toch?
@Blik,
Fijn je antwoord, dankjewel, weet je dat ik het soms zelf niet weet. Maar het is waar, het antwoord van een waarom-vraag ligt in de vraag zelf. Zij draagt al een mening, als een vuurrode sluier om zich heen.
Lieverds, ik moet het vandaag op discipline doen om het allemaal voor elkaar te krijgen.
Ik ben er dus niet zoveel. Maar straks, een beetje later, kom ik nog even bij jullie ‘thuis’ buurten.
🙂
Heb ik toch niet voor niets…?
Dag Jazzy,
Prachtig; beeld en tekst.
Doen waar je hart ligt, is mijn advies en een cursus tai-chi doet wonderen;-)
Geniet van het leven als spel.
Annapolis
En nog iets;
Ik print hem uit voor de tijdsbeeldmap.
Veel te kiezen hebben hoort echt bij deze tijd:-)
Jezz. ik luister….
Lieverd: ik duim voor je vandaag! Ik duim m’n duimen helemaal tureluurs voor je! Dikke kus! :-))
Mooi hoor. Baan en CV als metafoor voor Leven.
Oi,oi,oi!!
Het leven in een stroomversnelling. Doe wat het hart zegt. Zie je, die eindeloos lange benen willen al weer te snel. Zachtjes zweven, goed kijken en dan een mooie landing met de voeten stevig in de aarde…..
kus van een nerveuze actreutel 🙂
Oi, oi, oi… Is ze weer. :-)Wat een rare wereld!
Kans van gisteren heb ik laten lopen, ze vroegen nog als het eventueel drie dagen in de week was of ik dan toch, alsjeblieft en zo. Maar ik wil nu werkelijk eerst even zorgen dat ik mijn eigen plek krijg. Wat ik heb begrepen is dat het met de baan wel goed komt.
Bijvoorbeeld vandaag:
Niet werkelijk een baan, wel een belofte, schrijven en plaatsen zo vaak er een gaatje is.
En dan misschien later, straks, in maart, komt er een positie vrij als adjunct… oh mijn God, ik durf het woord niet eens uit te spreken.
Adjunct Hoofdredacteur, of zo.
Jongens, ik voel me werkelijk een verwend nest. Maar er is nog iets waar ik werkelijk mijn hart in wil stoppen en mijn best voor ga doen, die ene kans, tikkie te hoog gegrepen. Ik ga dat morgenochtend eens fris proberen. Ze weten er al van, ze wachten er op, op de officiële brief en papieren.
Oi va voi!
En nu dus even verder, een huis, er moet ergens een leuk plekje zijn. Daar ga ik me eens goed op concentreren.
Ik had vandaag iemand aan de telefoon die voor opvang zorgt van mensen uit het land van mijn hart.
Hij vond het allemaal moeilijk, we moesten maar eens praten, volgende week. Het hing van zoveel dingen af.
Toen heb ik gezegd dat dit me allemaal veel te lang duurt. Hij wist niets te vertellen wat ik niet zelf inmiddels al had bedacht, of uitgezocht.
Ik vroeg om zijn e-mail, dan mail ik de vragen wel even door. Ter voorbereiding van ons gesprek.
Niet hun gebruikelijke werkwijze, zei hij nog bedachtzaam.
Maar mijn God, als hij volgende week pas gaat nadenken (en opzoeken) over de vragen die ik hem nu al kan stellen, dan is er weer een dag naar de gallemiezen.
Op deze manier kunnen we het ergens over hebben, zei ik er pittig bij.
Ik geloof dat ik een tikkie te snel ging. En misschien ga.
I dunno.
Ik doe maar gewoon of ik er lol in heb 🙂
@Prom, Lieverd, gewoon doordraaien. Liefde gaat over lijden. Totdat de blaren er op staan. 🙂
@Anna, de cursus Tai chi of yoga staat hoog op het lijstje als ik ergens op een plek zit dat wat meer op een bewoonde wereld lijk.
Vanavond ga ik naar een huis kijken, hartje stad.
@Gingy, ik ben zo blij dat je er bent! Lieve kus! 🙂
@Jaap, dikke vette kus op die schraal gedraaide duimen. Thanks big friend!
@Koos, soms heb ik het gevoel alsof het niet helemaal over mij gaat.
Daar was ik al blij als iemand een minuutje wilde luisteren, ik was niet meer dan een lastig pakket, hier word ik als een soort prinses met loper binnengehaald.
En de waarheid is, het is allebei niet waar.
Dag Lieverds, dank voor alle steun, later meer. Ik ga het precies vertellen.
ADJUNCT HOOFDREDACTEUR!? Mwoh…(grinnik)
Prachtig toneel. Even schrikken van dat grove, die vloek. Maar als je werkelijk van die geboortedag bent klopt dat! Het mag van de sterren en als die het zeggen, als die het uitstralen…..:>)
Als het klopt, als het tikt, dan lees ik je elke avond. Dan ga ik elke avond met je naar bed:>)
ja, ik wist het wel dat je dat zou kiezen….
en je hebt weer gelijk…
en het andere…liefde en passie..dat zal het wel zijn o.a….
dat gevoel van lastpost en tegelijkertijd prinses zijn,,..en dan te weten dat het allebeid niet waar is…
oef dat ken ik zoooo goed!
maar nu begint het er eindelijk op te lijken dat
de middenweg in zicht is..
dus blijf maar hopen Jezzlief…. neem geen reuzenstappen, maar wandel even met je lange benen of draai maar flink wat pirouettes…
intussen kun je even je zelf zoeken…
Mooi dat je niet meer twijfelt en die andere kans is een tikkie te hoog gegrepen? misschien niet.
@ Jezz – ik herinner het me. Die ene die soms net een kerel is, en direct met de oplossingen komt. ‘t Is wel waar, zo zit ik wel een beetje in elkaar 🙂 … gisteren nog heel hard tegen een heel lief en gevoelig mens zitten schreeuwen (echt…) dat ze beter voor zichzelf moet opkomen enzo. Tja.
Ik dacht al dat dit je keus zou zijn. Het schemerde al een beetje door in je stukje, zoals je zelf ook al zei, en het is de meest logische stap. En als het er ECHT op aankomt, kun jij volgens mij heel praktisch zijn. Je hebt groot gelijk. Ik heb weer voor je geduimd hoor! En morgen. En wat hoog gegrepen betreft: why have wings, if not to fly and try and reach the sky?
Dat laatste is ook zo intrigerend, dat omdraaien dat draaiende. Nu hou ik op!
:>)
Waarom dwingt, tot wikken. Dorstig dwalend naar de keuken -in je hoofd- weet je. Wie je goed leest, weet het ook…
Alle sollicitaties lekker doen, daarna even laten bezinken en kiezen wat je het meeste aanspreekt…
jezz, ik lees en leef met je mee,
toch maar even een reactie, loop je zelf niet voorbij, ga niet sneller dan je voeten je kunnen dragen.
Liefies, ik ben er nog even om de boel af te sluiten, maar vandaag is eigenlijk al lang op.
Ik doe mijn best, gaat ie:
@Asdale, soms vlieg ik mezelf voorbij, maar ik probeer het perspectief goed in het oog te houden, al was het maar vanuit dat kraaiennest.
🙂
Waarom ben je nerveus actreutel? 🙂
Dikke kus!
@Eric, sstttt… oi va voi, dat kun je nog niet hardop zeggen, hoor! 🙂
@Annetta, oi vee, dat is zoveel, wat kan ik er op zeggen, blij dat je er bent, je woorden doen me zo vaak goed.
@Jeg, de wereld draait, zoals zij draait, op de heupen van een buikdanseres, zwoel en zwierig, maar met kracht, die van de aarde zelf. I know, you know, we know.
@K, ik ga het proberen, morgenochtend fris, met heel mijn krankzinnige hart.
@Eline, mijn vleugels zullen smelten in de zon waar ik zo van hou, dat is het lot. Maar ik zal vliegen. Dank voor je prachtige woorden.
@Annetta, 🙂 Ik weet wat je bedoelt.
@Klaas, ik houd van jouw scherpe blik. 🙂
@Rami, het schema was werkelijk strak, en deze week nog niet voorbij, maar morgen heb ik een adempauze ingelast. Even denken, en voelen. Zodat ik het weer weet. Dan kan ik verder.
@door mijn ogen, echt fijn dat je er bent. En ook jij ziet het scherp, precies wat ik ook voel. Soms moet er een moment zijn dat je de tijd neemt, om te verwerken, al was het maar, en enkel, voor jezelf.
Dag Lieverds, slaap lekker.
Ja Blik zag het al: waarom je niet blij was en waarom en …. dan is het ook niet goed! Goed dat je het niet gedaan hebt dus 🙂