Waarom draagt vuurrode sluiers

Deze avond kan ik mezelf, mijn innerlijk, mijn diepste ik maar nauwelijks raken.
Hier staat ze, de gespleten vrouw. Ze kan zich niet bewegen.
Godverdomme!
Maar het is ook zo ongelooflijk veel. Weet ik veel, wat te doen, wat te laten, wat te beslissen en hoe aanpakken. Ik heb geen idee.
Ik weet het niet.
Er gaat van alles door mijn hoofd. De vraag is waarom, in vuurrode sluiers.
Waarom ben je niet blij.
Waarom zou je het niet doen.
Waarom! Waarom! Waarom!
Het beschuldigende vingertje. En ik probeer eerlijk te zijn, zo diep als ik kan.
Oké, waarom. Ik zal je vertellen waarom.

Het is een prachtbaan, maar mij is het naar de bol gestegen. Zomaar, opeens.
Ze hadden het over mijn CV en dat dit beneden mijn capaciteiten was, maar of ik niet alsjeblieft, voor deze keer toch… Ze beloofden dat het die andere sollicitatie niet in de weg zou zitten, die ene die ik werkelijk interessant vind, jeweetwel, die een tikkie boven mijn pet gaat.
Het was allemaal volkomen duidelijk dat mijn interesses op dieper journalistiek niveau lagen. 
Maar ja, ze zaten werkelijk met hun handen in het onbedekte haar.

Ik zei niet zoveel, ik luisterde tijdens het gesprek. Ja, ik vertelde, de ditjes, de datjes, over dat prachtige land dat zij ook helemaal te hip en trendy vonden. Het land van mijn hart is hot bij de publieke en de commerciële. Maar als het over de job ging, liet ik hun praten. Pauzes die ze uiteindelijk zelf vulden. Ik weet niet hoe ik het voor elkaar kreeg dat zij zich gingen bewijzen. Ik moest begrijpen dat het een mooi voetje binnen de deur was, en van het één kwam het ander, en kijk, wat je natuurlijk bij zo’n gerenommeerde omroep hebt is dat er altijd gedacht wordt aan de mensen die fris in het geheugen liggen, dat zei hij, de eindredacteur en de man van personeel en organisatie… Hoorde je dat? De man van de organisatie. Oi va voi daar is hij weer, dat wordt oppassen geblazen.

Zij vertelden, af en toe stelde ik een vraag, wat was er bijvoorbeeld met mijn voorgangster gebeurd? Was ze overspannen? Er werd zo mysterieus over haar ziekte gedaan.
Het is maar voor een maand. Nu beginnen. Per direct, langer kunnen ze echt niet wachten.
Ze schalen me in tegen het plafond van mijn CAO, want ja, gezien de ervaring en toch beneden mijn niveau… 
Buiten vind ik het schaterend leuk. 
Hoe kreeg ik dit nou voor elkaar?

Maar thuis gaan één voor één de sluiers af en wordt het een ander verhaal. Het betekent dat ik over een maand opnieuw moet beginnen, met alles dat ik nu heb uit staan. Ik had voor morgen, overmorgen en de dag daarna elke dag een sollicitatiegesprek, een belangrijke, een leuke. Die kan ik allemaal afzeggen. En wanneer kan ik schrijven, als ik weer aan het organiseren ben?

Ik weet precies hoe het gaat. Ik kan de dingen niet half. Als ik het doe, dan doe ik het met heel mijn krankzinnige hart. Van ‘s ochtends vroeg tot ‘s avonds laat, op de tsores van een ander, even regelen.
Over een maand woon ik nog steeds bij mijn ouders, dodelijk bang voor wat morgen me brengen zal, ben ik opnieuw op zoek naar werk en een huis en heb ik me een maand lang de tetter gewerkt, totdat er niets meer overbleef, tot poeder. Ik ken mezelf.

In mijn omgeving wordt flink geduwd en getrokken. Was ik gek geworden? Wat een kans! En hoeveel zouden hun handen niet dichtknijpen. En hoeveel hadden niet gezegd dat het heus niet zo gemakkelijk zou zijn. Nederland was echt geen paradijs, ik zou het nog moeilijk krijgen met de wensen en de dromen.
Maar zoals de man van P&O al zei, mijn CV liegt er niet om.
Man! Nog maar een paar weken geleden was ik al blij als ik voor iemand een fluttig stuk mocht tikken.

En waarom ben ik dan niet blij?
Ben ik bang?
Op de vlucht?
Of geloof ik het werkelijk? Dat het belangrijker is om eerst een huis te zoeken, mijn rust en tijd te nemen om te landen op de plek waar ik vandaag precies een week geleden ben aangekomen en die me nu volledig in het diepe zuigt, als drijfzand.

Ik weet niet aan wie ik het kan vragen. Waarom heeft een vuurrode sluier.

Onder mijn stukken zet ik per ongeluk de naam van de stad waar ik vorige week nog woonde. Soms sta ik op zonder mijn hoofd. Dan dwaal ik naar de keuken die niet meer bestaat, even iets drinken dat er niet is. Maar ook dat is een leugen, hoe waar ook.

Jezzebel,
Tussenstop

Art: Odilon Redon