Vandaag doet pijn

Ik ben tranen aan het verdringen, ik weet niet welke. Ik verlang naar stilte. Steeds dieper probeer ik in mijn schulp te kruipen. Mijn zelf gecreëerde gevangenis. Ik moet er uit.
Waarom doe ik dat, steeds dieper, steeds eenzamer.
Mijn vader en moeder, vandaag zitten ze me te dicht op de huid. 
Honderd keer per dag wordt mijn naam uitgesproken, even controleren, waar ben ik, wat doe ik, wat vind ik, wat wil ik en wat denk ik.
Geen vragen waarmee een gesprek opent, slechts bevesting die ik moet geven. Ik ben er. Ik besta nog. Ergens.

Deze ochtend schilder ik. En weer is het schrikken als ik zie waar ik ongeveer sta. Ergens in het paars, in droeve kleuren, zoals hij het noemt, ik zie slot en grendel.
"Ja, mooi," zegt hij. "Maar niet de kleuren. Droeve kleuren. Daar houd ik niet van."
"Ja," zeg ik, "maar dit is geen schilderij dat je even ergens koopt." Het hoeft niet persé in je interieur te passen, is wat ik niet zeg. Dit zijn de beelden van binnen, naar buiten. Die zijn van mij.

Aan het avondeten voel ik dat het misgaat. Hij zit op zijn oordeelstoel. We hebben het over Israël en ik probeer uit te leggen. Land waar ik werkelijk van houd, maar soms benauwde het me. En wat ik me realiseerde, boven alles, ik wilde er niet oud worden. Alleen, zonder dat ik de taal goed beheerste. Als je niet meer werken kunt wordt het alleen maar minder. 
Zo moeilijk als het nu is, dan, als je hulp en steun nodig hebt, dat wordt alleen maar erger. Dat wilde ik mezelf niet aandoen.

"Had je daar dertien jaar voor nodig," vraagt hij.
Ik probeer uit te leggen zonder me aangevallen te voelen. Er zijn dingen en zaken waar je eens je best voor moet doen, waar je soms je tanden in moet zetten, voordat je weet dat het werkelijk niet gaat. Diverse keren ging het roer om. Rigoureus. Ik wilde de opening, met heel mijn hart, daar deed ik mijn best voor. Soms moet je doorzetten en soms moet je loslaten.
"Ja," zegt hij met iets van afkeer in zijn stem.
Ik probeer het nog een keer. "Maar het is niet zo, dat ik hier als een arme sloeber ben teruggekomen. Misschien wel uiterlijk, als je naar mijn armoedige kleding kijkt, maar als je mijn CV leest," kan ik niet laten, "dan kun je zien dat ik ondertussen ook nog even carrière heb gemaakt. Ik heb er veel gedaan. Ik was producer voor televisie, zelfstandig journalist, schreef voor vele tijdschriften, hoofdredacteur van een blad, coördinator van een organisatie."
Het maakt een beetje indruk, maar ik hoor mijn eigen onmacht.
Wat ik niet vertel is dat ik ondertussen ook nog even officieel erkend ben als kunstenaar, een behoorlijke studie heb gevolgd, samen met iemand een boek schreef dat nooit werd gepubliceerd en ook in allerlei flutbaantjes werkte. Van sigarettenverkoopster in de kiosk, tot juwelenhostess bij die diamantenplukker uit Brazilië.

Vandaag ben ik bang. Het keurslijf voelt me veel te strak. Te dicht op mijn huid. Al dat keurige, al dat gestylde, al dat mooie, al die formules voor succes. De dingen en de zaken, ik weet het soms niet zo precies.
Volgende week heb ik een gesprek. Een reële en helemaal geen slechte kans, maar ik wapperde vanavond eens door het blaadje van mijn moeder. Ik weet het niet. 
Ik ben het ontgroeid, dat wat ik ooit deed, alles wie ik ooit was, het is vandaag een beetje anders.
Hoe vertel je dat een ander?

Jezzebel,
Tussenstop

Art: Odilon Redon, Silence