Ik ben tranen aan het verdringen, ik weet niet welke. Ik verlang naar stilte. Steeds dieper probeer ik in mijn schulp te kruipen. Mijn zelf gecreëerde gevangenis. Ik moet er uit.
Waarom doe ik dat, steeds dieper, steeds eenzamer.
Mijn vader en moeder, vandaag zitten ze me te dicht op de huid.
Honderd keer per dag wordt mijn naam uitgesproken, even controleren, waar ben ik, wat doe ik, wat vind ik, wat wil ik en wat denk ik.
Geen vragen waarmee een gesprek opent, slechts bevesting die ik moet geven. Ik ben er. Ik besta nog. Ergens.
Deze ochtend schilder ik. En weer is het schrikken als ik zie waar ik ongeveer sta. Ergens in het paars, in droeve kleuren, zoals hij het noemt, ik zie slot en grendel.
"Ja, mooi," zegt hij. "Maar niet de kleuren. Droeve kleuren. Daar houd ik niet van."
"Ja," zeg ik, "maar dit is geen schilderij dat je even ergens koopt." Het hoeft niet persé in je interieur te passen, is wat ik niet zeg. Dit zijn de beelden van binnen, naar buiten. Die zijn van mij.
Aan het avondeten voel ik dat het misgaat. Hij zit op zijn oordeelstoel. We hebben het over Israël en ik probeer uit te leggen. Land waar ik werkelijk van houd, maar soms benauwde het me. En wat ik me realiseerde, boven alles, ik wilde er niet oud worden. Alleen, zonder dat ik de taal goed beheerste. Als je niet meer werken kunt wordt het alleen maar minder.
Zo moeilijk als het nu is, dan, als je hulp en steun nodig hebt, dat wordt alleen maar erger. Dat wilde ik mezelf niet aandoen.
"Had je daar dertien jaar voor nodig," vraagt hij.
Ik probeer uit te leggen zonder me aangevallen te voelen. Er zijn dingen en zaken waar je eens je best voor moet doen, waar je soms je tanden in moet zetten, voordat je weet dat het werkelijk niet gaat. Diverse keren ging het roer om. Rigoureus. Ik wilde de opening, met heel mijn hart, daar deed ik mijn best voor. Soms moet je doorzetten en soms moet je loslaten.
"Ja," zegt hij met iets van afkeer in zijn stem.
Ik probeer het nog een keer. "Maar het is niet zo, dat ik hier als een arme sloeber ben teruggekomen. Misschien wel uiterlijk, als je naar mijn armoedige kleding kijkt, maar als je mijn CV leest," kan ik niet laten, "dan kun je zien dat ik ondertussen ook nog even carrière heb gemaakt. Ik heb er veel gedaan. Ik was producer voor televisie, zelfstandig journalist, schreef voor vele tijdschriften, hoofdredacteur van een blad, coördinator van een organisatie."
Het maakt een beetje indruk, maar ik hoor mijn eigen onmacht.
Wat ik niet vertel is dat ik ondertussen ook nog even officieel erkend ben als kunstenaar, een behoorlijke studie heb gevolgd, samen met iemand een boek schreef dat nooit werd gepubliceerd en ook in allerlei flutbaantjes werkte. Van sigarettenverkoopster in de kiosk, tot juwelenhostess bij die diamantenplukker uit Brazilië.
Vandaag ben ik bang. Het keurslijf voelt me veel te strak. Te dicht op mijn huid. Al dat keurige, al dat gestylde, al dat mooie, al die formules voor succes. De dingen en de zaken, ik weet het soms niet zo precies.
Volgende week heb ik een gesprek. Een reële en helemaal geen slechte kans, maar ik wapperde vanavond eens door het blaadje van mijn moeder. Ik weet het niet.
Ik ben het ontgroeid, dat wat ik ooit deed, alles wie ik ooit was, het is vandaag een beetje anders.
Hoe vertel je dat een ander?
Jezzebel,
Tussenstop
Art: Odilon Redon, Silence
Niet, gewoon even niet zeiken ! Het wordt nooit meer zoals het was.
laat het bezinken….uitleggen is altijd zo moeilijk, helemaal als het aan ouders betreft…die hebben een plaatje in hun hoofd van jou…..en zó moet het eigenlijk zijn…
patience dear….patience
ga gewoon naar die afspraak…..als je maar eerst iets hebt waar je mee kan gaan beginnen….en een eigen plek…..
keep on walking..
Door de titel werd ik naar je toe getrokken, net toen ik wou slapen. Ik wist dat jij het was. Je titels, zelfs die, zijn zo eigen. Zo wezenlijk jou.
Alles is anders. Wat kan ik zeggen Jezz. Wittebroodsweken al over? Het moest een keer komen, jammer zo snel. Ik snap waarom die vragen nu komen. Ik snap waarom het voor jou zo voelt.
Ieder heeft zijn kader, en het jouwe lag zo ontzettend ver bij dat van je ouders vandaan. En het leven in Israel is zo wezenlijk anders dan wat je hier aantreft. Hoe KUN je dat uitleggen, als je ouders er niet gewoond hebben, niet hetzelfde kader hebben.
Soms duurt het 13 jaar. Soms duurt het nog veel langer. Does this make sense?
Groei, groei van binnenuit, met indrukken van buitenaf, is uiteindelijk het enige wezenlijke. Dit ben jij. En dat is hartstikke goed.
Ik denk aan je en wens dat het je goed gaat. Sjavoea tov chamoedele. Dikke kus.
"Je est un autre"
zei ooit Rimbaud
en dat valt nooit
te bewijzen.
Dat jij dat weet,
daar gaat het om Jezz!
Geen advies, geen raad, alleen een warme omslagdoek, zo eentje uit oude tijden. En een kopje thee.
Lieffie, sollicitatiegesprekken met organisaties die een beperkt budget hebben lopen zo.
Men probeert de eigen onmacht te verschuilen achter onmogelijke eisen.
Strengheid. Selectiviteit. Bla bla.
They probably can’t afford you.
Try brutality.
"Hey, who’s cock do I have to suck before some motherfucker offers me a job here?"
Jezz
haal adem en schilder
dat doe ik ook
ook nu al voordat ik ga
ergens in jezelf zit dat
wat jouw jou maakt
zoek dat je weet wel waar
liefs Moon
Good morning Liefies, vandaag wordt beter, ik ga er mijn best voor doen.
@Jacob, weet je, dat dacht ik aanvankelijk ook. Bek houden, geen blog schrijven. Maar over een tijdje, als de bom barst, weet ik niet meer waarom. Nog even zeuren dus, zodat ik het precies begrijp 🙂
@Jeg, oi, jouw stem had ik even nodig. Gewoon, dat het best oké is, zolang je je best maar doet. Oi vee, Jeg, er is iets met ouders, of laten we zeggen, er is iets met mij. Altijd maar mijn best doen om hun goedkeuring binnen te halen. Oi va voi wat een leed is dat. 🙂
@Eline, Shavuah Tov Lieverd, dat deze week zoet mag zijn. Lief je woorden, ik heb er veel aan. Het is ook zo ongelooflijk moeilijk om aan een ander uit te leggen hoe belangrijk het was, ongeacht de tijdsduur of het resultaat. Maar ja, je ouders… en zo, en zo, en zo.
@k. van vulpen, weet je wat het allermoeilijkst is? Om het respect voor jezelf vast te houden als een ander zo schamper zijn schouders ophaalt voor alles dat je gedaan hebt en je zoveel tijd kostte.
Wat een leed 🙂
@Morgaine, oh, lekker, weet je dat ik daar inderdaad de meeste zin in heb. Een warm kopje thee en zo’n omslagdoek waar je in kunt schuilen en heel even veilig bent, bescherming voor die godvergeten gevoelige huid.
@Jaap, je laat me lachen 🙂 Bij mijn eigen ouders?
Misschien heb je gelijk, maar soms is al dat meten en passen en precies in het gareel lopen… oi va voi, ik ben er gewoon niet zo goed in. Mijn weg is zo eigen, ik kan ook niet van hem verlangen dat hij het begrijpt.
The road is endless, op eindeloos lange benen.
Wat een leed! 🙂
@Moon, ik heb ook tot het laatste moment zo vaak als ik kon geschilderd en geprutst. Ik heb het nu hard nodig, dat is de bron, net als schrijven. Even weer mezelf begrijpen zonder dat een ander een oordeel velt.
Dankjewel Lieverd.
Iedereen erg bedankt, het is fijn om even te kunnen delen, zelfs als er ‘niet zeiken’ tegen je wordt gezegd. 🙂
Sorry lieverd, ik heb het te snel gelezen. Ik dacht dat je al met een sollicitatie bezig was geweest.
mooie vrouw,…. :))
Goedemorgen!
dag JEZZ. al een bankje uitgezocht in het park?
Gelezen Jezz. En ook een glimlach om het blaadje van je moeder….
op de een of andere manier wel herkenbaar..
moeilijk is dat ja. Als zelfs je ouders je niet willen begrijpen of weinig moeite doen om.. als mensen mij niet begrijpen kruip ik ook in mijn schulp en ik probeer het soms niet uit te leggen want dat lukt me dan niet ..en soms begrijp ik mezelf ook niet hoor dus…
jij bent jij!
Liefies, is ze weer, zij die eeuwig aan de computer hangt 🙂
@Jaap, ik moest al zo lachen. 🙂
@Alice, good morning Lieverd! Lekker dat je er bent!
@Astroloog, oehhh, ik heb je gemist, ik heb nog geen bankje, mijn vlucht is nu naar het balkon, straks, mijn eigen plek, ik verlang er naar.
@Gingy, 🙂 Straks gaan we samen giechelen om die blaadjes, toch?
Zo snel mogelijk terug!
Afscheid van Holland levert minimaal weer 300 afscheidsbloggen op!
PS….dat ik ondertussen ook nog even officieel erkend ben als kunstenaar…
WHOEAAHHHH!!!
De vleugels van de doorstart hangen nog te drogen…
Zo te lezen heb je bovenal een training ondergaan in doorzettingsvermogen. Een formule voor succes? Succes waarin? Succes in het loonslaaf worden van de maatschappij? Succes in de ogen van de anderen? Of succes in het trouw blijven aan jezelf en je omgeving? Het is maar wat je kiest. Alles in één zou uiteraard handig zijn, maar zo is het meestal niet.
Waarom al die wanhoop als de stilte binnen handbereik is, en het licht ook.
Je weet toch dat alles al in jezelf zit?
rené
Jezz, ik heb je de afgelopen tijd rustig gevolgd. De emoties gingen zo diep, kon daar niets aan toe voegen. Je lijkt een beetje tot rust gekomen, genoeg om weer wat in verzet te komen. Goed Zo!
Ouders, tell me about it. Heb er nog één en ben er zelf ook één. Mijn motto op dit punt: ‘Ouders zijn het bewijs dat je je eigen gang moet gaan, ze gingen je daarin voor.’
Jij bent jij en zij zijn dat niet, uitleg is overbodig zou ik zeggen. Doe je ding, uiteindelijk sukkelen ze er wel achter aan.
Maar ik moet gaan, achter mijn zoon aan sukkelen…
Ben ik weer even, ik was nog wat slierten over het net en daar heb ik een hele leuke advertentie gevonden! Meteen even de hulptroepen ingeschakeld voor een mooi woordje en wieweet watvoor contacten.
Weet je, hoe angstig ook, dit is ook wel lekker, alles, werkelijk alles is open.
@Helena, oi, je was er tussendoor geglipt. Lief je woorden, ja, het was werkelijk zoals ik het tegen Jacob zei, ik dacht eerst ook, niet zeuren, laat maar, je hoeft er niet over te bloggen, zo belangrijk is het niet. Maar, dat is het wel, want dit alles knaagt aan iets dat dieper ligt, mijn eeuwige zoektocht naar erkenning van mijn ouders. Ik ben blij dat ik toch even ben gaan zeuren. En het is fijn om daar een beetje steun bij te krijgen, dankjewel.
@Partout, ik vroeg me al af waar je bleef. Je was zo tam. Gelukkig, je hebt je stok gevonden. Ik kan je geruststellen, ik blijf.
@Landheha, zo is dat. 🙂
@K, ja, maar het is een beeldvorming waar je je niet tegen kunt verdedigen, want ieder heeft zijn eigen afwegingen waaraan hij succes meet. Die van mij zijn anders dan van mijn ouders. Dat is op zich niet zo erg, het is alleen niet leuk om in een hoek gedreven te worden alsof je toch ergens gefaald hebt.
@Victor, er zijn dagen dat je er makkelijker mee omgaat dan andere dagen, ook dat is bepaald, door hormonen bijvoorbeeld. Ik weet nog de laatste keer dat ik er over schreef; de volgende hormonale crisis met tranen zou in het huis van mijn ouders, in het noodbed dat voor me is opgezet, plaatsvinden. Morgen beter, wedden?
🙂
@Noud, wat zeg je dat mooi, en je maakt me aan het lachen. Zo waar je woorden. Dankjewel.
Dag liefies 🙂
‘Landen’ heet dat geloof ik. Dat doe je meestal langzaam. Ondertussen praten, ondertussen eigen woonruimte zoeken zodra je daarvoor de middelen hebt, zorgen dat je autonoom kan blijven. Vooral dat. Eenzaamheid veranderen in alleenheid (zoals ik het altijd maar noem).
goed om te lezen. je blijft.
kom ik nog even skønne langebenpragtkvinde……
ja ouders en kinderen…..hou op met je te willen bewijzen..stop er mee Jezz..het helpt geen ene moer….ik ken dat….altijd weer moeten bewijzen…nee, dat heb ik al opgegeven toen ik behoorlijk jong was….ik heb het gewoon laten zien..zonder woorden…maar ze wilden het niet eens zien……blind door hun eigen kindplaatje…
later, veel later pas, zagen ze het en zagen ook hoe ze het verkeerd bij me hadden gezien….
mijn vader sprak er pas over op zijn sterfbed..kun je nagaan..hij zei dat hij besefte dat ie tenslotte voor mij moest buigen in plaats van dat hij altijd had gewild dat ik het voor hem moest doen……pffff, heavy hoor….daar had ik wel respect voor….
m’n oude mommaatje begint er tegenwoordig regelmatig over hoe jammer dat wel niet allemaal was…en dan herhaalt ze maar weer hoe het haar spijt…maar het geeft niet, het doet me geen pijn meer…ik ben er overheen gegroeid om me te moeten bewijzen voor iedereen en alles….en ik moet zeggen, dat voelt geweldig en werkelijk vrij..
eenzaam t.o.v. ouders/familie is verworden tot totale vrijheid en openheid van mijn kant…
bewijzen houdt ook alle liefde geven en ontvangen tegen!!!!!!!
als je iets werkelijk kunt toont zich dat vanzelf…..
ik hoop dat je iets aan m’n woorden hebt….
kys til dig….
@Alib, blij ben ik met je woorden. Ja, eenzaamheid verruilen voor alleenheid. Hoeveel liever alleen dan eenzaam in gezelschap. Dankjewel.
Mooi nieuw avatar heb je. 🙂
@Zev, ik ben een doorzetter 🙂
@Jeg, mooie Lieve Vriendin, je woorden doen me zo goed. Ja, Ik weet het allemaal met mijn verstand, maar oi va voi, dat verdomde hart is soms zo ongelooflijk traag.
Dankjewel Lieverd, dat je dit deelde, het steunt me enorm.
Lieve Jezz, je bent een doorzetter.
Praat me niet van familie…. zucht. Niets is ingewikkelder. Je dicht elkaar een bepaalde rol toe, en die ZUL je spelen, wat er ook gebeurt, come hell or high water, tot je erbij neervalt, en wie je in de tussentijd ook bent geworden.
Ik doe mijn alleruiterste best om mijn zoon te helpen, de beste naam en achternaam te worden die hij kan zijn. Niets meer. Niets minder. Geen kloon van mij, geen kloon van zijn vader, niet alles wat ik of zijn vader hadden willen zijn. Alleen zichzelf. Op z’n best. Ik hoop dat ik niet faal.
Terug, maar ondertussen koelde het nest af.
Die lieve, wijze, kleurgevoelige, opinierende man. Is hij soms je verwekker? Omarm hem, kus hem, wandel met hem, sluit hem in je armen.
Huil uit met hem (als het niet anders kan… in gedachten). Hou van hem als mens en klapwiek. Dons werd veren, Jezz.
Ben ik nog even, goedemorgen 🙂
@Eline, ik denk dat het belangrijk is je kindeen vertrouwen te geven dat het goed is, wat ze ook doen. Mooi hoe je dat beschrijft.
@Klaas, je zegt het prachtig Klaas en je hebt gelijk. Dons werd veren. Sommige dagen is dat moeilijker dan andere, ook voor hem. Ik doe mijn best en hij ook. We komen er wel.
En toch… is het misschien niet voor hun dat je wil bewijzen maar voor jezelf… je mag het hoor, heus…
Van al die wendingen sta ik steeds paf. Het is haute couture met woorden. De prijs is vast onbetaalbaar of was dat. Prachtig.
morgen weer een nieuwe dag, nieuwe kansen..