Ik ga het maken

Vandaag tintelde, maar eerst waren er tranen. Ik snap er soms niet veel van, van dit land dat me zo bekend is. Het zijn maar kinderachtige dingen en zaken, maar op een dag als vandaag is het opeens allemaal teveel.
De culture shock, dus toch, dat had ik eigenlijk niet verwacht. Ik kende Nederland toch, alles waarmee ik ben opgegroeid, ik kan meepraten over televisieprogramma’s als Q&Q en Briefgeheim heb ik gelezen. 
Maar de shows en de spelletjesprogramma’s waar mijn ouders naar kijken, zeggen me niets, boeien me niet. En al die leuke dames die weer iets aankondigen, hard vind ik hun zwaar opgemaakte gezichten en hun strakke borsten altijd wel ergens ingeperst. Ik ben een andere, misschien ruwere, maar ook zwoelere schoonheid gewend, de laatste dertien jaar.
"Ja, maar Jezz," zegt ze echt lief, "vergeet niet, je bent hier nog niet eens een week."
Ze heeft gelijk. Ik wil het weer allemaal te vlug. Geduld is niet mijn sterkste kant. En soms is het gewoon teveel. Zoveel nog dat ‘even’ moet, en er zijn momenten dat ik echt niet weet waar te beginnen.
Een baan, realiseer ik me weer vanmiddag. Ik moet een baan. Want dat gesprek dat wacht, ik weet het niet. En ik begin eens serieus rond te kijken. De tijd is aangebroken, totnogtoe deed ik het op de connecties die ik heb. Nu wil ik wat vrijer, wat losser, alles dat me leuk lijkt, een nieuw avontuur.

Ik ben vandaag naar een rots op een piepklein strandje gegaan. Ik geloofde het zelf niet. Hoe krijg ik het voor elkaar, ook hier is er een hoop stenen in het water dat troost. En de golven waren zo zacht als boter, maar de wind sneed door mijn botten. Nederland is venijnig koud.
Toen ik weer binnenkwam tintelde het. Ik heb nog iets te doen.
En opeens besefte ik, het heeft niet zoveel zin om bang te zijn. Ik weet niet wat me te wachten staat, maar één ding heb ik me voorgenomen, ik ga er iets van maken.
Hetzelfde gevoel als dat we hadden, net na ons eindexamen, wij met ons drieën, arrogante jeugdige overmoed, allebei nog steeds mijn beste vrienden. Alle twee hebben ze het waar gemaakt.
En nu ik.

Jezzebel,
Tussenstop

Art: Antony Gormley, Learning to think

@Partout, want de wereld draait zoals zij draait, op de heupen van een buikdanseres.