"Jij bent de meest ongebonden persoon die ik ken," zei ze twee dagen geleden.
Mijn mooie denkende vriendin die ik zo ongelooflijk mis in dit land van plenty, lachte er stralend bij.
Wat zou ze hier genieten. Ze houdt zo van de culinaire hoogstandjes die hier in de schappen van de gewone buurtsuper voor het grijpen liggen.
Samen waren we er goed in om dat soort wereldse overvloed op geheime plekken op te duiken, in de hoeken en de gaten van de sjoek, of op een ander mysterieus adres, iets van de importeur van de exporteur die een broer is van de vriend die, of zo.
Hier hebben ze alles. Je hoeft er nauwelijks je best voor te doen.
"Ja," zei ik, "maar daar betaal ik ook een prijs voor. Ik heb niets, geen huis, geen vangnet, geen enkel bewijs, geen verplichting, maar ook geen nagel om mijn kont te krabben."
"Of course," zei ze ongeduldig. "Daar gaat het juist om. Echte vrijheid is dat waar je de consequenties van draagt."
Vandaag zijn haar woorden al niet meer waar. Het eerste contract getekend, de verbinding voor twee jaar aangegaan. Een mobiele, ik ben te bereiken en heb een abonnement. Mijn eerste stappen uit de startblokken.
Ik ben begonnen en vandaag was stralend helder, alsof de wereld knipoogde. Jaren geleden heb ik prachtige mensen achtergelaten, vandaag kwam ik ze tegen. Ze zijn er nog steeds, mijn mooie vrienden van vroeger.
Dat waren weer tranen. Ik was het vergeten, hoeveel echte liefde ik de rug toekeerde, dertien jaar geleden.
En om mezelf te verwennen heb ik ook een paar tubes verf en wat mooie kwasten aangeschaft. Er moet ergens een bron zijn waaruit ik mijn krachten put. Ik kan niet twee maanden wachten voordat al mijn echte spullen er zijn.
En wat heb ik een mooie dingen gezien in de tekenwinkel. Ook dat is een luxe waar maar moeilijk aan te komen viel. Zelfs in de meest gesorteerde zaak van de stad was het behelpen met wat toevallig in huis – en indien al van enige kwaliteit – werkelijk onbetaalbaar.
Hier ligt de weelde in luxueuze vakken.
Dat is wat me het meest opvalt, de enorme welvaart waarin Nederland zich wentelt en koestert.
Ik weet het, mijn beeld is niet eerlijk en niet reëel. Ik heb geluk. Ik kom uit een gezin dat het werkelijk goed heeft en het Dynastie-appartement van mijn ouders is voor geen van de vele meters representatief.
In mijn armoedig, inmiddels werkelijk verjaarde kleren stiefel ik door de straten van overvloed, het dorp van vroeger nu bedevaartsoort voor de piskapee.
Wat is het hier enorm veranderd. Iedereen loopt in bont. Mijn eigen moeder heeft een nerts om haar schouders. Ik vraag het haar. Een paar jaar geleden durfde ze dat niet meer. Er waren er teveel met een spuitbus, daar was ze bang voor.
"Ja," zegt ze fel. "Nu wel, ondertussen ben ik een oude dame, ik kan dat wel."
Ik moet om haar lachen. Ze heeft een kast vol met die jassen. Het overweldigt me.
Maar ik ben begonnen, er is afgefloten. De eerste telefoontjes gepleegd, afspraken gemaakt.
Weet je, ik heb er werkelijk zin in, om er iets moois van te maken. Niet op mijn moeders overdadige manier, maar op die van mij. Eentje die me gelukkig maakt.
Dat wordt giechelen!
Jezzebel,
Tussenstop
Art: Mimmo Paladino
Hai Jezz, we zitten bij Jaap. Kan me je senstaties voorstellen, hoewel ik nooit in Israel was, maar ik ken onze reputatie als welvaartsland. Ik zie allemaal mooie kleurtjes pastel voor me. Heb je die ook gekocht?
@Eric, ik kom zo ook even een afzakkertje halen. 🙂
Ik had de pastels wel in mijn handen, maar die zijn voor later. Er is nog een prachtdoos met honderden mooiste kleurtjes onderweg.
Je gaat jezelf bodypainten? 🙂 Ik zie je er voor aan. Vrije Expressie, jezelf naakt dopen in de meest uiteenlopende kleuren en dan je emoties via beweging op het doek kwijtkunnen die op de grondligt.
Welkom op aarde.
Echte vrijheid is dat waar je de consequenties van draagt.
Klopt toch ook?
Als je wordt afgesloten, draag je de consequenties óók. En vrijheid? Ik heb een mobiel óók héél lang afgezworen, onder het mom van: "overal bereikbaar? Ikke nie". En nu neem ik de helft van de tijd gewoon niet op, en zie ik nog geeneens welke oproep ik heb gemist.. Da’s óók vrijheid, volgens mij..
Liefs, van Phi, want je zult het nodig hebben in dit kikkergebied.. 😉
Good morning, heren 🙂
@Tijdrover, ik ga maar beginnen gewoon een beetje met mijn vingers te kliederen. Maar oi va voi hoe ik verlang ik naar mijn eigen plek en de spullen die onderweg zijn. Daar kun je pas echt mee aan de slag.
@Alib, ik moest steeds aan je woorden denken. Als dit aarde is, waar kwam ik in godsnaam vandaan?
@Mephisto, net als jij heb ik een mobiel altijd vreselijk gevonden. In Israël belden voor werk ongeveer zo’n 20 – 50 ‘Lieverds’ per dag. Ik werd er volslagen krankzinnig van. De mobiel gaat heel vaak uit. Maar mensen laten boodschappen achter en ook daar moet je op reageren.
Echte vrijheid is volgens mij volledig onbereikbaar voor de buitenwereld, geen gedachten die je worden opgedrongen, enkel jezelf. Die momenten had ik soms op mijn rots, hier moet ik nog een plekje vinden.
Dank voor Phi’s liefs, want oi va voi, het is nog even wennen.
🙂
Ik probeer de overvloed al 5 jaar uit te leggen hier… het wordt niet begrepen, zelfs niet door de Nederlanders… Nu ik je dit zo schrijft, besef ik mij ineens… ik mis dat niet meer… in het begin wel, kon hier niets vinden (het was er niet)… het hoeft niet meer, nu doen we het zelf, ook brood. Ik kan er ff niet goed bij wat voor gevoel dit oproept… een beetje zoiets als bah
Ik zag je al verregend de stad doorstruinen, uiteindelijk de bibliotheek in strompelend vanwege de goedkoopste koffie en de gratis kranten, om vervolgens je ellende op het gratis internet aldaar te gooien, een schreeuw om warmte,aandacht en begrip.
Het valt dus allemaal reuze mee.
groet
rené
Madammekes met een bontjas..en mobieltjes met de meest exotische ringtones.. in de tram ‘ja mam, ik kom eten’ ‘Ik zit nu in de tram, ik ben er over 10 minuten’. De meest bizarre gesprekken, door vele oren gehoord.Ik hoor beschaamd mijn eigen ringtone, en zet m snel uit.
That sounds like it!Nieuwe kleuren ontdekken in dit land. Noorderlicht! Schilderen!Je hart openen en ontdekken. Het gaat goedkomen Jezzlief. Het gaat helemaal goedkomen. Als je bij jezelf blijft kun je het zo mooi maken als je wilt…. stevige kus, As
Welkom in de wereld. In dit geval het lage land waar alles goed lijkt, maar waar de schijn nog steeds bedriegt. De leegte hier is groot. Of is mijn leegte groot?
@Flax, net als jij kan ik er ook niet goed bij.
Het overweldigt me, ik weet niet waar ik sta of wat ik er van vind. Het is zo veel.
@Victor, je hebt geen idee hoeveel vervreemdender dit schijnwereldje is. In de regen, in een stinkend café, de dingen en de zaken die je werkelijk laten landen op aarde. Je weet waar je bent.
Hier, ik heb geen idee, waar ik sta. Ik hoop op mijn eigen plek, snel, zodat de realiteit er weer is, die van mij.
Je begrijpt vast wat ik bedoel.
@Morgaine, wat ben ik blij met je woorden! Ja, ik voel grote schaamte en weet niet eens precies waarvoor. Is het omdat ik niet op dat armoedige bankje zit? Of omdat ik toevallig in deze misselijkmakende overvloed terecht ben gekome? En hoe ga ik dat zelf doen? Waar zal ik staan?
Ik heb de antwoorden nog lang niet.
@Asdale, ja, ik had het werkelijk nodig, de wereld die ik zelf wilde kleuren. Soms is het veel, de dingen en de zaken.
@Blacksmoker, precies wat ik bedoel, en het voelt zo wattig als je er in landt. Je zou gelukkig moeten zijn, waarom knaagt het dan?
Ja ik begrijp het. Bovenstaande reactie was mijn tweede omdat de eerste niet "gepakt" werd.
Daarin stond iets over de leegte die je onlangs de volle schappen nog zult ontdekken.
groet
rené
Zo Jezz, geland en al, een contract voor twee jaar! Dat heb je goed gedaan. Wat zou ik intens gelukkig zijn als ik dat voor elkaar had gekregen. Want dat is niet voor iedereen weggelegd! Na je 45ste tel je niet echt meer mee in dit kikkerlandje! Hoe rijk het ook lijkt, daarin is dit land arm.
Ik heb geen mobile jezz, ja ok, eerlijkheidshalve, er zwerven er hier drie, sommige ontmanteld, maar allen in elk geval Dood.
Er is teveel te kiezen hier Jezzebel, wellicht zul je dan mijn ‘probleem’ ook beter gaan begrijpen :)) Was ik maar in Rusland geboren! roep ik wel eens… en hoor op de achtergrond the Clash aanzwellen:
Im all lost in the supermarket
I can no longer shop happily
I came in here for that special offer
A guaranteed personality
I wasnt born so much as I fell out
Nobody seemed to notice me
We had a hedge back home in the suburbs
Over which I never could see
I heard the people who lived on the ceiling
Scream and fight most scarily
Hearing that noise was my first ever feeling
Thats how its been all around me
Im all tuned in, I see all the programmes
I save coupons from packets of tea
Ive got my giant hit discoteque album
I empty a bottle and I feel a bit free
….
etc
Liefies ben ik nog even. Er gebeurt vandaag weer van alles, waarschijnlijk goed nieuws, maar dat durf ik nog niet hardop te zeggen. Dat komt, later.
@Victor, de leegte is schrijnend, ik moet er heel erg aan wennen.
@Solvejg, het is niet zo mooi als je denkt hoor. Dat contract was mijn eerste handtekening thuis en wel voor een mobiele telefoon. Jammer genoeg nog geen baan, want ook ik heb al te horen gekregen met mijn 41 jaren dat ze liever iemand hebben die jonger is, die ze kunnen kneden en veel minder kost.
Dat is niet leuk om te horen. Maar ik laat me er niet door uit het veld slaan. Ik heb tegen die meneer gezegd dat ik toch graag een afspraak met hem maak. Het is wel makkelijk om me dat allemaal over de telefoon te vertellen, maar ga dat dan maar eens in mijn gezicht zeggen, dat lijkt me dapperder 🙂
@Alice, ik haat telefoon! Maar zo raar, als mensen je niet te pakken krijgen, geven ze het snel op. Niet zo handig als er nog zo veel geregeld moet worden, ik kan het me niet permitteren om niet bereikbaar te zijn, op die uren dat ik even onderweg iets anders aan het organiseren ben.
Wat een leed! 🙂
Je hebt geen idee Alice, ik begrijp je zo goed. Maar weet je, kiezen doe je met je hart en je verstand. Niet rechtlijnig, heel eenvoudig, dit wel en dat niet. Gewoon omdat jij bepaalt waar je de consequenties van wilt dragen.
Oi, we hebben het er nog wel eens over. Weet ik zeker. 🙂
Haha, kun je zien hoe gefocused ik ben op een andere baan 🙂 Ik zit hier duimen te draaien met een contract voor onbepaalde tijd. Vrolijk word je ook daar niet van! Goed dat je toch een afspraak wilt: face to face zullen ze zich er inderdaad niet zo gemakkelijk van af kunnen maken, de helden!!
”dit is het antwoordapparaat van Morg. Ik ben er wel, maar heb geen zin om op te pakken. U kunt een boodschap achterlaten na de piep. U kunt ook ophangen. Dank u.”
Altijd bereikbaar zijn, ik weiger om er aan mee te doen. Mijn tijd is van mij, ik deel wanneer ik wil.
Kom je net terug uit een ver en zonnig land, moet je meteen een tweejarig contract sluiten met een mobieltje.. Hopelijk is dat mobieltje een lekker ding met veel mogelijkheden!
een wonder, de watten wereld waarop je bent losgelaten.:-)
het kan best hoor Jezz, in de weldaad bijna ongestoord leven en wel een mobiel hebben maar nauwelijks gebruiken…het voorbeeld schrijf nu deze woorden….het komt hier voor dat de telefoon en onze mobiels een hele week niet afgaan…. niet heerlijker dan ongestoord te leven zonder het kontakt met de buitenwereld te verliezen..want dat moet natuurlijk niet….
jij zult wel je nieuwe "rots" vinden….
follow your heart and do it your way….
Piskapee:>))
Ook het beeld erboven is ontroerend.
Ik geniet!
Ingelicht! :>)
Zoveel leuke vrienden hier….maar vergeet niet Jezz die zitten je hier ook vaak dicht op je huid. Ga je eerst maar verwonderen. Hoi!
@Solvejg, ja, toch? Dan maar de confrontatie, laten we maar zien wat daar van komt. 🙂
@Morgaine, precies, jij bent zoals ik. Het is natuurlijk hartstikke leuk als iemand je belt, maar dat is (uiteraard) altijd op een moment dat het hem of haar uitkomt, net als jij deel ik graag mijn eigen tijd in. Zeker als ik verhalen aan het schrijven ben (voor mijn boterham) wil ik niet gestoord worden. 🙂
@Zev, wat een overgang! Dat is het moeilijkst, van werkelijk op je tandvlees leven tot opeens ergens in de sky is the limit zweven, gewoon, omdat je mazzel hebt.
Ik voel me er heel raar bij.
@Jeg, lekker is dat he, af en toe gewoon eens met rust gelaten te worden. Ik weet dat ik in de periodes dat ik het moeilijk heb, ik steeds meer naar binnen keer. Daar ligt mijn kracht, als ik zelf de boel weer op een rijtje heb. Even zonder de mening en de goede bedoelingen van een ander. Allemaal heel lief bedoeld, maar het zijn wel mijn beslissingen en ik moet voor de gevolgen opdraaien, dat wil ik voor mezelf duidelijk hebben. 🙂
Ach, ik weet dat jij me als geen ander begrijpt. 🙂
Annetta, stralend lichtje 🙂
Ik ga meer werk van Mimmo Paladino laten zien. Hij heeft werkelijk hele mooie (en mijn God hoe vaak heb ik dat al van die of die gezegd) dingen gemaakt. Ik houd van zijn subtiele lijnen, zo kwetsbaar vaak, maar wow, wat zijn ze krachtig!
@Frap, ja, en ook daar heb ik mazzel mee. Op het blog heb ik opeens heel veel mensen leren kennen. Eerst gewoon omdat het fijn was om eens in mijn eigen taal te kunnen kletsen met mensen die ik leuk vind (ik werkte voor een Nederlandse organisatie in Israël en had mijn gesprekspartners natuurlijk niet voor het uitkiezen.) Later toen ik besloot om terug te komen, toen besefte ik hoe fijn het is, om elkaar zo goed te leren kennen. Voor virtueel halen veel hun onverschillige schouders op. Maar ik vind het echt fijn om zo dicht bij iemands gedachten te zijn. Achter het geschreven woord kan iemand zo ongelooflijk open, kwetsbaar, naakt en wow hoe prachtig zijn.
🙂 Dag Liefies, ik kom straks weer terug.
Hallo Jezz, sjalom chamoeda. Wat goed om je te lezen. Oeeh en die herkenning. Je kijkt je ogen uit in het begin. Weet je wat het is, je ene voet staat op jouw realiteit en de andere op die van je ouders. Die is niet van jou. Maar straks heb je genoeg grond van jezelf om op te staan, met beide voeten…. en blijf de tijd nemen, te zweven!
de meest gesorteerde zaak van de stad… Arta toch, op, wat was het, Allenby? Werkt Itsik er nog? 🙂 (daar kocht ik altijd m’n spullen voor de studie binnenhuisarchitectuur. )
Voor de rest: ben gewoon blij dat je er bent. Ik wens je een hele zachte landing. En zet em op! Kadima!
Ik krijg steeds meer bewondering voor je.
je leeft op geslaagd
en op-gedrongen
mijn leven binnen, concreet en ijdel.
mooi,
@Eline, zo waar wat je zegt. Ik verlang heel erg naar mijn eigen grond, het hoeft niet perfect te zijn, werkelijk niet, als het maar van mij is.
Shabat Shalom chamoedah, en ook dat mis ik, dat speciale vrijdag gevoel.
@Beus, dankjewel, ik ben blij dat je er bent. 🙂
@Zev, concreet en ijdel ja, hoe waar, en hoe weinig die het toegeven.
Jouw woorden zijn mooi.
Sjabbat sjalom lieverd! Ik weet t, t is zoooo moeilijk, het te voelen hier 🙁 … je eigen grond, natuurlijk. Maar die komt er, ik weet t zeker. Als ik aan je denk voel ik alleen maar positiviteit. Het gaat lukken! Als je helpende handen nodig hebt weet je ze te vinden, toch?
Oi, goed dat je er nog even bent Eline, Arta zit op Nachlat Benyamin, de meest gesorteerde zaak, maar zo godschuwelijk, belachelijk duur voor heel vaak rommel. Toch?
Lieve Jezz
wat ben je moedig en wat goed dat je zoveel schrijft en dat gevoel van die kwasten kopen ken ik zo goed, dat doe ik al als ik maar een weekje of 2 wegben van mijn huis.
ik heb net iets heel moedigs gedaan vindt ik zelf ik heb onze terugreis geboekt
als ik zover ben ga ik erover bloggen nu is het nog een soort onwezelijk gevoel
liefs kus Moon
Helemaal mee eens 🙂 o ja, Nachalat Binyamin. Alles wat het kleine donkere winkeltje niet had, kocht ik bij Arta. Ik ging bijna failliet aan die studie! (ergens op zolder, tussen jeugdsentimenten, heb ik nog de ontvangstbewijzen voor elke ‘tjsek dachoej’, en dat was alleen nog de studie zelf…) al heb ik veel gehad aan de T-lineaal, ooit een stalker mee afgeschud, s avonds laat op weg naar huis … oei ik voel alweer een blogje opkomen… HIK….
Jezz wat moet je moe zijn. Al die indrukken, al die wensen, hoop. verwachtingen, mixed feelings, praktische dingen ook. Ben blij je hier weer te zien.
Tussenstop? Waar gaat de reis straks naartoe?
@ Betty: naar de eigen grond onder de voeten, denk ik… eigen stek. Ow wat zul je daar aan toe zijn, Jezz!
Is ze weer 🙂
@Moon, Lieverd, wow, dat was voor mij ook de grootste stap. De ticket boeken én de verhuizers op die en die dag laten komen.
Ik weet zo goed hoe angstig dat is. Opeens moet je een dag bepalen, een hele duidelijke streep zetten. Zo en zo lang heb je nodig, daarna hoe dan ook, stap je op je vliegtuig, een droom voorbij.
Sterkte Lieverd, rustig aan, stap voor stap. Laat dit eerst maar even goed tot je doordringen.
@Eline, er was trouwens ook Canvas op Rehov Eilat, dat was verbonden aan een kunstaccademie, maar de sortering was daar veel minder, hoewel ze alles konden bestellen.
Daar kon je ook doeken op maat laten maken en er liep altijd wel iemand rond die handig was om een vlonder of speciaal whatever in elkaar te flansen.
Lekker is om het hier allemaal te ontdekken. Heb je er nog wat meegedaan, met die zelfstudie?
@Betty, zoals Eline zegt, straks als ik de sleutel heb van de plek waar ik wil wonen, dan komt er weer een echte plaatsnaam onder mijn stukken. Tot die tijd is het nog even zwerven. 🙂
Jezzebel, Eline, ik moet eerlijk toegeven dat ik niet precies uit J´s blog kon opmaken waarom ze nu precies in Israel zat. Ik werd regelmatig op het verkeerde been gezet en moest dan switchen….
Ik bekijk de stukjes van Jezzebel eigenlijk op mijn heel eigen, misschien wel absurde manier: waar bij haar het hartezeer door het vertrek toeneemt, realiseer ik me des te meer dat mijn tijd dichterbij komt om naar Israel terug te gaan en dat brengt me in hogere sferen.
Betty, wat mooi! Weet je dat ik er kippenvel van krijg?
Land van mijn hart, volk van mijn bloed.
Het doet pijn om er niet te zijn, het doet pijn om er te zijn. Eén been hier, één been daar.
Dat blijft Betty, altijd, ik heb daar ook een paar stukken over geschreven.
Wanneer ga je? Heb je al een idee?
Shabat Shalom
Jezzebel, ik heb tot nu toe nagenoeg nog nooit een reactie op je stukken gegeven, maar ik lees ze heel vaak wel. Ik heb de spanning voelen oplopen voor het vertrek, meteen voor mezelf realiserend dat mijn spanning ook oploopt, maar dan op een andere manier. Een gevoel van dankbaarheid komt over mij, te weten dat ik in augustus weer voor een tijdje terug ga. (erg he, dankbaarheid, en dat voor een land waarvan gezegd wordt dat het de belangrijkste dreiging voor de wereldvrede is – ik kan er niks aan doen, maar dat land kan ik niet loslaten).
Shabat shalom!
Shabat Shalom Betty, ik begrijp je zo goed. Dat krankzinnige land van haat en liefde, heeft mijn hart, mijn ziel en mijn lichaam in bezit genomen.
Hoe ik ook scheur, wat ik ook breek, ik kom nooit meer helemaal los van haar.
ALs ik op Ben Gurion ben opgestegen (ik ga al 10 jaar lang 3 keer per jaar, en heb er ook gewoond in Jeruzalem en heb daar nog een onderkomen)en ik zie dat we van de kust overgaan op zee, dan biggelen de tranen over mijn wangen. Aan de ene kant ben ik blij met de wetenschap dat het geen definitief afscheid is, aan de andere kant ben ik verdrietig dat ik weer een tijdje weg ga. Als ik me goed concentreer, dan ruik ik de Bouqanville (??) op mijn balkom, ik weet precies hoe De Ben Yehuda, Keren Ha Yesod, Achad Ha´am, Yemin Moshe of Betsalel ruiken. Kan ik die reuk maar in een flesje doen en meenemen.