Vaste Grond

"Jij bent de meest ongebonden persoon die ik ken," zei ze twee dagen geleden.
Mijn mooie denkende vriendin die ik zo ongelooflijk mis in dit land van plenty, lachte er stralend bij.
Wat zou ze hier genieten. Ze houdt zo van de culinaire hoogstandjes die hier in de schappen van de gewone buurtsuper voor het grijpen liggen. 
Samen waren we er goed in om dat soort wereldse overvloed op geheime plekken op te duiken, in de hoeken en de gaten van de sjoek, of op een ander mysterieus adres, iets van de importeur van de exporteur die een broer is van de vriend die, of zo.
Hier hebben ze alles. Je hoeft er nauwelijks je best voor te doen.
"Ja," zei ik, "maar daar betaal ik ook een prijs voor. Ik heb niets, geen huis, geen vangnet, geen enkel bewijs, geen verplichting, maar ook geen nagel om mijn kont te krabben."
"Of course," zei ze ongeduldig. "Daar gaat het juist om. Echte vrijheid is dat waar je de consequenties van draagt."

Vandaag zijn haar woorden al niet meer waar. Het eerste contract getekend, de verbinding voor twee jaar aangegaan. Een mobiele, ik ben te bereiken en heb een abonnement. Mijn eerste stappen uit de startblokken.
Ik ben begonnen en vandaag was stralend helder, alsof de wereld knipoogde. Jaren geleden heb ik prachtige mensen achtergelaten, vandaag kwam ik ze tegen. Ze zijn er nog steeds, mijn mooie vrienden van vroeger.
Dat waren weer tranen. Ik was het vergeten, hoeveel echte liefde ik de rug toekeerde, dertien jaar geleden.

En om mezelf te verwennen heb ik ook een paar tubes verf en wat mooie kwasten aangeschaft. Er moet ergens een bron zijn waaruit ik mijn krachten put. Ik kan niet twee maanden wachten voordat al mijn echte spullen er zijn.
En wat heb ik een mooie dingen gezien in de tekenwinkel. Ook dat is een luxe waar maar moeilijk aan te komen viel. Zelfs in de meest gesorteerde zaak van de stad was het behelpen met wat toevallig in huis – en indien al van enige kwaliteit – werkelijk onbetaalbaar.
Hier ligt de weelde in luxueuze vakken.

Dat is wat me het meest opvalt, de enorme welvaart waarin Nederland zich wentelt en koestert.
Ik weet het, mijn beeld is niet eerlijk en niet reëel. Ik heb geluk. Ik kom uit een gezin dat het werkelijk goed heeft en het Dynastie-appartement van mijn ouders is voor geen van de vele meters representatief.
In mijn armoedig, inmiddels werkelijk verjaarde kleren stiefel ik door de straten van overvloed, het dorp van vroeger nu bedevaartsoort voor de piskapee.

Wat is het hier enorm veranderd. Iedereen loopt in bont. Mijn eigen moeder heeft een nerts om haar schouders. Ik vraag het haar. Een paar jaar geleden durfde ze dat niet meer. Er waren er teveel met een spuitbus, daar was ze bang voor.
"Ja," zegt ze fel. "Nu wel, ondertussen ben ik een oude dame, ik kan dat wel."
Ik moet om haar lachen. Ze heeft een kast vol met die jassen. Het overweldigt me.

Maar ik ben begonnen, er is afgefloten. De eerste telefoontjes gepleegd, afspraken gemaakt. 
Weet je, ik heb er werkelijk zin in, om er iets moois van te maken. Niet op mijn moeders overdadige manier, maar op die van mij. Eentje die me gelukkig maakt.
Dat wordt giechelen!

Jezzebel,
Tussenstop

Art: Mimmo Paladino