Nieuwe Tijd

Bijna zes uur ‘s avonds, nieuwe tijd, eerder en terug. Zoals ik het gisteren schreef. En vandaag plaats. 

Sinds gisternacht vier uur, toen nog mijn eigen tijd, ben ik onderweg. Koffers uitgepakt, spullen opgeborgen, al heel wat afgekletst en ik sneak het balkon op.
Even alleen, weg van de wereld, zo perfect en harmonieus dat het overweldigt. Ik snak naar een moment van mij, even alleen.
Wie ben ik, waar kom ik vandaan en wat heb ik gedaan deze lange, lange nacht.

Buiten is het ijskoud tintelend guur, de rust als rijp aan mijn wimpers gekleefd. Bevroren moment. Aan het IJsselmeer van vroeger, daar ergens Pampus, mastlijnen tingelen,  boten keurig op het dok en ik kijk naar het flikkerbos en de dijk. Morgen misschien, dan ga ik het verkennen. Er is tijd, geen vertrek dat daagt, tijd als een ongestolde wond, gapend open.
Ik ben thuis, eindelijk thuis.

Ik heb hem gebeld, hij de man van vurig gestolen momenten, de enige die ik sprak. Ik kan niet spreken, niet praten, niet kletsen, niet vertellen, buitenwereld voor later, niet nu, ik weet het niet, hoe het gaat, wat ik voel en waar ik aan denk.
Mijn hoofd suist.
Alles okay, goed aangekomen en de ontvangst beter dan gedacht. We komen er wel, met ons drieën. Dat gaat lukken, we moeten wel.

Hoe is het met hem.
Niet gemakkelijk, deze afgelopen nacht. Missen veel erger dan hij dacht.
Tranen branden, voor de zoveelste keer, deze eindeloze dag, ik ook.
Hij was de laatste van wie ik afscheid nam. Heel even maar, banaal moment, oneindig intiem, zo doodgewoon. Laatste kus. Dat was het dan.

Ik was weer alleen. En ik ben naar het restaurant in de hal van vertrek gegaan, speciaal voor de rokende sloebers als ik, koud en kil ingericht. Daar heb ik getekend, met gebroken lijnen. 
Oh godver, zo gemakkelijk, leuk en lekker is het allemaal niet.
Het verhaal nog niet afgelopen, we weten het allebei.

En als ik weer naar binnen ga gloeit een glimlach op mijn wangen. Buiten, de opening, even lucht. Zo slecht heb ik het niet. Een strandje, een bos, een dijk en een enorme plas. Ik weet niet hoe die heet, niet precies, vergeten, de naam van het warme bad van mijn ouders. 
Topografie van Nederland ben ik volledig kwijt, plaats en plek zijn me ontschoten, ik ben thuis.

Jezzebel,
Tussenstop

Art: Picasso – Woman with crow