Vandaag is hij burger

Mijn mooie, denkende vriendin klinkt warrig aan de telefoon. Ze luistert niet, ze wil het niet horen, mijn pijn, het lege huis, afscheid nemen.
Ze is er vol van. Gisteren was haar zoon soldaat af. Hij is weer terug bij haar, een vrij mens.
Vanavond gaat de hele familie uiteten en morgen vliegt hij naar Thailand naar de nieuwe familie. Van de nieuwe vrouw van zijn vader.
Ze heeft het over iedereen die ze met klem heeft gevraagd iets moois voor hem te schrijven. Al zijn vrienden. Ze noemt de namen en ik realiseer me dat dit haar vriendinnen zijn.
Als ik wil, als ik kan, al is het enkel een felicitatie, dan stopt ze dat ook in de folder. Vanavond gaan ze het vieren. Echt een simpel restaurant, ze heeft het met opzet uitgekozen voor de ruimte tussen de tafels, een beetje privacy. Ze wil het niet over het eten, niet over de atmosfeer en niet over de verschillende smaken hebben. Ze heeft er werkelijk over nagedacht., alle aandacht voor haar jongste zoon. Hij is het leger uit.
Maar ik weiger. Mijn hoofd te vol. Ik ben afscheid aan het nemen van mijn eigen vrienden en een leven voorbij, iedereen van wie ik houd. Ik ken haar zoon niet zo goed. Ik vind hem wel aardig, maar een vlammende afscheidsbrief voor hem en zijn nieuwe toekomst zou een leugen zijn. Zo goed kende ik hem werkelijk niet.
Ze legt het me nogmaals uit. Hij is zo’n prachtig, pure ziel, zo’n kwetsbaar mens, hij is echt mooi.
En ik ben waarschijnlijk te Hollands en te nuchter, ik zeg haar dat hij echt en werkelijk een prachtmens is. Maar dat het misschien tijd is dat ze ophoudt om hem zo schreeuwend te verkopen en aan te prijzen. Hij heeft het werkelijk niet nodig.
Iedereen die hem spreekt begrijpt het meteen. Hij is bijzonder en heel speciaal, ook zonder de goede bedoelingen van zijn moeder.

Oi va voi, afscheid nemen doet pijn. En soms zeg je dingen en zaken die niet meer te begrijpen zijn.

Tel Aviv,
Jezzebel

Art: Maggie Taylor, The reader