Het is voorbij. Mijn huis leeg. Op de muren de littekens en spinraggen van een leven voorbij. In een waas loop ik er doorheen. Ik ben alleen, nergens meer. Mijn huis, het leven dat ik had, het bestaat niet meer.
Ik zou bij mijn mooie denkende vriendin slapen. Maar ik gooi de plannen om. Ik krijg het niet voor elkaar deze ochtend. Werkelijk paniek als ook de elektriciteit uitvalt en er nog steeds zeiknatte lakens in de droger plakken. Geen warm water, geen licht en de verhuiswagen binnen een paar uur op de stoep.
Ik moet nog dollarkoersen en shekels omrekenen voor de dingen en de zaken die ik tegoed heb van de huisbaas. Belangrijke papieren sorteren. Wat mee te nemen, wat achter te laten. De laatste restjes. Het had gekund, gemakkelijk, als. Op de tast wordt dat dus toch paniek.
Ik prop de spullen waarmee ik me een maand – misschien twee – moet zien te redden voordat de boel weer op zijn plaats staat, in grote haast in een koffer, als het licht het weer doet en de droger begint te spinnen. Nog een tas voor de handbagage, externe brander voor de laptop, paspoort en een snelle print van de ticket in een andere tas. Loodzwaar, de laatste resten die ik sleep. Mijn lege leven puilt uit.
Ik bel haar, mijn mooie vriendin, maar haar eigen hoofd loopt om.
Ze schreeuwt, momentje, momentje, ze belt zo terug.
Ik onderbreek, krachtig en snel. Er is geen later. Het moment nu. De mannen al in huis, hoe laat is ze vanmiddag thuis, hoe laat kan ik komen.
Ze belt terug, zegt ze toch iets kalmer. Ook tot haar dringt het door.
Even later vertelt ze het probleem, we maken wel een bedje in de huiskamer.
In gedachten zie ik de troep die ik in paniek op het balkon heb gezet, voor de verhuizers om af te blijven. Dat wordt niets in deze chaos.
Ik laat het maar even zo.
De verhuismannen vragen om water. Maar ik heb niets, geen glas, geen bekertje, geen koffie en geen thee. Mijn huis is leeg.
En dan is hij er, ook hij in paniek deze ochtend. Hij moet en zal zijn gelijk halen bij de vrouw voor wie hij koos. Hij hangt nog even aan de telefoon. Ik loop weg. Ik kan dat geruzie niet aanhoren, de paniek in zijn stem, harde woorden, afgebroken zinnen.
Ik ga buiten in het zonnetje zitten en val stil. Ik weet het niet meer.
Daar gaan mijn schilderijen, ze vormen het grootste probleem. De doeken en kartonnen zijn te groot. Oprollen zegt er één. Maar het zijn er teveel. Hoeveel ruimte denk je dat dat gaat innemen. Ze kiezen voor de boel opplakkaten in enorme aan elkaar geplakte, joekels van platte dozen.
Hij komt zenuwachtig naar buiten gelopen. Het spijt hem, hij had het perfect voor elkaar, hij had eerder willen komen, maar zij.
Ik houd hem even vast. Samen heel stil. Zachtjes, strelen mijn handen zijn rug. Dan gaan we zitten en begint hij te vertellen.
Ik luister naar alles wat er mis ging deze ochtend. En ik vertel hem van de ellende met de elektriciteit.
Hij wist het, ook hij was deze nacht om vier uur aan het spoken. De buurt lag plat.
En dan moeten we lachen.
Hij gaat warme boreka’s en koffie voor de mannen halen.
Ik bel mijn mooie denkende vriendin.
Dit gaan we anders aanpakken.
Met het bed van het huis en geleende lakens van hem zal ik dit weekend in mijn eigen lege huis overnachten, alleen.
Ik heb het nog even nodig, de dingen en de zaken, het ritme dat van mij is.
Straks, als ik bij mijn moeder land, zal dit niet langer bestaan.
Maar dat is voor later.
Later meer.
Tel Aviv,
Jezzebel
Foto: Sleutels van mijn huis
Jongens, ik ben er tot zondag, want er zijn dingen en zaken die je niet kunt laten. En afscheid nemen doe ik het liefst op mijn eigen manier.
Ontzield huis. Goed, beter, om dáár te waken, tussen leenlakens.
@Klaas, nog heel even, voordat ik het zondag werkelijk los laat, maar dit weekend, deze vrijdag en deze zaterdag zijn van mij. Niets hoeft (want geen kantoor open), alles is gedaan, ik ga door de stad slenteren.
Het is fijn om nog even hier te zijn. 🙂
Soms is alleen zijn louterend! Het ga je goed Jezz om de overgang te verwerken. Elk afscheid heeft zijn eigen pijn…..
🙂 >:D< 😉
(de tweede moet een knuffelsmiley voorstellen)
Ach liefje wat een leed,het lijken wel de 7 Plagen….en wat mooi beschreven…ik dacht dat je al in the plane zat,blijf daar toch maar zolang mogelijk,want hier is het weer comme çi,comme ça,dus naadje!!!!
X van de juf!
Je voelt het gewoon,ik kan het amper lezen zo in den ochtend..veel te veel imput..zo kut met peren voor jou…ach ach toch what a pity..
Shekels en Boreka`s…warme broodjes heen en terug,ken je dat boekje ook,love?
verblijven in de leegte van de woestijn
en vanaf een rots (geen berg, dat was Mozes)
je blik willen richten naar
‘het beloofde land’…
maar waar ligt het, als ‘t niet voor je
noch achter je ligt?
precies Jezz: daar waar jij staat/zit,
diep in jezelf!
doorsta je verblijf in dit niemandsland
met kracht. dat wens ik je: KRACHT.
Wat een vreselijke momenten zijn dit. Alles verandert, voortdurend, maar ook dit gaat weer voorbij.
Toe ik wegging bloeiden de anemonen, voor het eerst dat jaar, mijn lievelingsbloemen in mijn tuin namen afscheid. Ik dacht dat mijn hart aan stukken gescheurd werd.
Heel veel kracht en wees niet te verdrietig, alles is wel ergens goed voor, ooit.
Reactie is geredigeerd
Terwijl ik dit schrijf, kijk jij voor de laatste keer naar de vertrouwde dingen om je heen, is het hier een grijze dag vol blubbersneeuw en komen onze grenzen steeds dichter bijelkaar……
Ik kom niet meer, mijn afscheidswoorden heb ik al gesproken.Maar niet voor lang, natuurlijk niet voor lang! Goede reis, mazzeltof lieve Jezz,XXXXXXXXXXXXXXXXXXX, As
Lieverds, ben ik weer even.
Ik heb lekkere, leuke dingen gedaan. Nu ben ik weer thuis en hoop dat er niemand belt.
Heel even, nog heel even, laat me nog heel even alleen. Met de dingen en de zaken waar ik zo van houd.
Deze ochtend ben ik een Israëlisch ontbijtje gaan halen in de zon. Nog even door de straten, langs het strand en op de rots.
Vandaag is stil, maar zo lekker. Langzaam komt de rust weer terug. Want ook de kriebels zijn gekomen, soms lig ik in bed en voel ik de rillingen door mijn lichaam gaan, de zenuwen voor morgen, straks.
Straks is er niets meer over, alles nieuw, alles anders.
En hetzelfde, want het is van mij.
@Solvejg, Weet je, als het er werkelijk om spant, de dingen en de zaken, het hart en het verstand, dan ben ik het liefst alleen. Dan maar eenzaam en er dwars doorheen. Daar haal ik mijn kracht vandaan. Als ik het weer begrijp, mezelf.
En soms heb je daar reflectie voor nodig, zoals de dingen en de zaken in mijn lege appartement hun eigen beeld hebben achtergelaten op kale vergeelde muren.
Lieverd, straks gaan we heel veel kletsen, ik heb je veel te vertellen. Ik ken jou, ik kan je voelen.
@Flax, dankjewel Lieverd. Dikke, vette, vieze, vuile, gore, echte kus voor jou. 🙂
@Dunya, lekker mens. Dinsdag vliegen, nu nog even struikelen.
Ik ken alleen Pita met hagelslag, ken jij die?
Oi va voi Dunya, begin er nog maar niet over. Ik ben nog niet weg. Maar ik geloof dat ik de boel eens flink laat schudden, daar bij jou waar het naadje is. Ik kom met al mijn ballen.
@k.van vulpen. Toen gisteren de schilderijen werden opgedoekt, toen kwam ook nog wat werk uit het stof waar ik geen foto’s van heb. Een paar jaar geleden gemaakt, achter de kast opgeslagen, ik was het vergeten.
Eén daarvan raakte me als een mokerslag, uit juli 2005.
Foto’s versnipperd en aan elkaar geplakt, de rots in het rond. Ergens in de witte verte kun je vaag de vorm van Nederland ontdekken en de stippelijnen voor regen als pijlen naar de figuurtjes en de poppetjes op die rots.
Mijn God, ik heb heel wat tranen afgekletterd, ik was het vergeten.
@Thera, ik moest er net aan denken, toen ik toch maar weer even op die godvergeten rots was gevlucht. Ik zal dit jaar de klaprozen niet zien, de eerste tekenen van een nieuw seizoen. Alles begint al flink groen te worden, maar voor die prachte rode bloemen is het nog net te vroeg.
En toen ik langs de bloemenstalletjes van de stad liep, vandaag is hoogtij voor de bloemenverkopers, voor shabat iedere moeder een bos bloemen, toen zag ik een emmertje met tulpen staan. Een delicatesse voor hier, veel te warm in dit krankzinnige land voor die luxe.
En ik moest lachen, straks, dan ga ik weer op zaterdagochtend over de Singel en koop armen vol.
@As, ben je helemaal belazerd! Dit is geen afscheid van jou en mij, dit is tot straks.
Enneh, kom nog even buurten, ik vind het zo gezellig als je er bent. As, straks, straks, gaan we thee drinken en giechelen. Dat ook! 🙂
Bye Lieverds, tot later.
Jezz. de redactie is volkomen geflipt, je bent van de voorpagina af. Ik heb je bij mijn favorieten staan, anders was ik je kwijt! Shitzooi!!!!
Volgens mij ben jij een van de weinigen, die kwaliteit levert in dagboekvorm!
Dat je lekker in je eigen huis blijft, begrijp ik, nog een paar nachten Jezz. Lekker aftellen!
Shabath shalom!
Reactie is geredigeerd
Home is where the heart is. Maar mijn god, dat wordt janken. Ik hou de zakdoeken bij de hand, hoef je er niet naar te zoeken als je ze nodig hebt.
Gingy, Ik ben inderdaad van de voorpagina gekukeld.
Such is life.
Het waarom wordt er niet precies bijverteld.
Ik begreep er niets van.
En in mijn hoofd had ik de antwoorden al weer klaar.
Ze begrijpen er niets van, etc. etc.
Tegelijkertijd komt er ook een addertje met scherpe tandjes naar boven.
Ze bekijken het maar, ik ga door.
Ik heb nog een verhaal te vertellen.
En zo en zo en zo. 🙂
@Daan, vandaag is best lekker. In de stilte en de leegte. Maar op een plek die van mij is. Nog even.
Wist je dat een droger ook heel milieuvervuilend is, niet enkel paniekzaaiend (bij stroomuitval)?
Groetjes aan je denkende vriendin trouwens, mocht je haar nog weten te knuffelen morgenvroeg..
Want afscheid nemen kan niet vanuit afgescheiden wegen, nietwaar?
Reactie is geredigeerd
Je staat in mijn linkjes Jezz, en in m’n gedachten. Dus ik raak je niet kwijt. Het maakt niet uit.
Snap je, dat je niet ergens anders wilt zijn dan in je eigen huis de laatste dagen. En ook hoe zwaar en moeilijk dat is. Leonardo da Vinci zei het al. Als je met nog iemand in een kamer bent, ben je nog maar voor de helft (van) jezelf. En je moet nu juist van jezelf zijn.
Denk aan je, je bent niet helemaal alleen. Maar wel jezelf 🙂 Tisjmeri al atsmech.
@Mephisto, oi vee, praat me niet van de droger. Daar kan ik je nog wel wat verhalen over vertellen. 🙂
Tel Aviv is een vochtige stad. In de zomer ben je de hele dag door kletsnat, vanaf het moment dat je onder de douche staat ‘s ochtends tot als je er ‘s avonds weer onder gaat.
In de winter, als je huis niet op een zonnige plek staat, maar in de schaduw van andere gebouwen, zoals dat armzalige huis van mij, dan krijg je de was niet droog, het begint te ruiken, het schimmelt aan de lijn.
Een droger was voor mij niet bepaald een luxe met mijn gevoelige huid.
En omdat de slang niet door het raam naar buiten kon (aan het andere eind van de badkamer) kwam die uit in een bakje. Mijn hele huis zat altijd onder het stof. Ook dat was voor mij bepaald niet gezond.
En weet je, toen ik een paar maanden geleden de definitieve beslissing nam om dit land achter te laten, toen was één van de redenen dat ik zo niet oud wilde worden. Misschien nooit oud zou worden, zo ver durf ik niet eens te denken.
Nederland is voor mij veel gezonder. Of zo. Oi va voi, je moet het toch op één of andere manier goed praten, welke beslissing je ook neemt.
De laatste dagen zijn voor mijn mooie vriendin.
Dan slaap ik in haar huis.
En de man van mijn hart, man die een andere reden was waarom ik hier zolang bleef, brengt me naar het vliegveld. Hij zal me mijn vleugels geven. Zoals hij dat zo vaak deed.
Oi va voi, afscheidnemen doet werkelijk pijn.
@Eline, ik kende de quote van Leonardo da Vinci niet, maar ik begrijp goed wat hij bedoelt.
Ik ben graag alleen, ik doe daar mijn best voor, voor die momenten. Want een ander neemt altijd je gedachten mee. En sommige dingen en zaken moet je eerst zelf verwerken.
Shabat Shalom Lieverd, fijn dat je zo dicht in de buurt blijft.
Oi, ik ben verdrietig.
Als ik bij mijn moeder land in mijn vaderland…
sterkte
Het huis is stil en ademt voor jou. Nog even genieten, en ja dat is verdrietig…
Gianni Versace is doodgeschoten en Gianni Romme is maandag jarig,hij wordt 34!!!!
Kop op,Be strong woman!!!
Denk aan wat Elsjefiederelsje immer naar voren bracht:niet zeuren de schouders eronder!!!!
Arggggghhhhhh I hate such iron lady!!!!
Dunya Lieverd, moeder bakt pannekoeken, maar het meel is te duur.
Oi va voi wat een leed, en ik heb zin om ruzie te maken!
@Rami, zo is dat. Moedertaal, vaderland. Ik houd er van.
@Bart, dankjewel, komt vanzelf goed, one way or the other. 🙂
@Daan, genieten van je verdriet, ook dat is een kunst. 🙂
@Dunya, ik weet niet meer wat ik haat en wat ik liefheb. Ik doe het op de tast.
Nog even, straks, straks zal dat zooitje toch wel inzinken?
troostwoorden:
O hold it true, whatever befall, I feel it, when I sorrow must…
it is better to have loved and lost, than never to have loved at all…….
love conquers all….so let us too yield to Love…..
enjoy your last days dear…..
Al ga je niet weg en heb je nog een verhaal te vertellen, toch zal ik je missen, op die ‘godvergeten’ rots, vanwaar (naast ook wel eens iets van oh, niet weer, he) een vaak magisch mooi proza kwam en een hart om van te houden. Maar ja, het is natuurlijk pas het begin van Jezz!
Lieve Jeg en Eric,
Dank voor al je lieve, fijne woorden en steun. Je hebt geen idee hoe vaak dat me er doorheen sleepte.
De rots is voorbij, maar ik vind wel weer een andere plek, waar de tijd stil lijkt te staan en de woorden vanzelf komen.
Dag Lieverds, tot straks.
Ik kon je log niet meer vinden, oh wat een leed.. maar ineens zag ik je jezzebel letters weer in het blauw! Groetjes van een voormalige ”haar”, die nu een eigen log heeft gemaakt, en ronddwaalt in de volkskrantwereld..
Hello Hello 🙂
Vertel eens, waar kan ik je vinden?
Laat nog even een linkje achter, voor straks…
Thanks 🙂
Reactie is geredigeerd
Dame van het gedragen leed, dit is mijn nieuwe blog:
http://www.volkskrantblog.nl/blog/6689
En ik snap niet hoe jullie ervaren bloggers blauwe letters toveren..
groeten van een blognewbie
Reactie is geredigeerd
🙂 Morgaine je bent niet ingelogd.
Klik even op ‘je eigen weblog’
Daar word je om je wachtwoord en e-mailadres gevraagd.
Dat is ook de enige manier om een nieuwe bijdrage te maken. Als je dan bij mensen reageert ben je in het blauw en kan ik bijvoorbeeld, door op je naam te klikken jou weer naar je eigen log terugvolgen.
Ik hoop dat het lukt, succes en bedankt voor de link. In Nederland ga ik je volgen.
🙂