Met moed

Houd me vast man.
Met touwen als het moet.
Laat het knallen.
Met zwepen als het moet.
Kus mijn tranen.
Met blinddoeken als het moet.

Kus me, streel me, beuk me.
Met liefde als het moet.
Houd me in godsnaam vast.
Voordat ik glip.
Met al je ballen als het moet.

Met moed.

Laatste shabat in mijn eigen huis. De toekomst heeft aangeklopt, shavuah tov, goede week. Laat zij in godsnaam zoet zijn.
Ik ben zo ongelooflijk bang. Maar ik kan niet toegeven, moet niet toegeven, zal niet kruipen. Er zijn momenten dat ik dapper ben. Soms, als de tijd vertraagt, als de tranen komen. Ik moet verder. Kan niet opgeven. Mag niet vallen. Nu niet vallen. In godsnaam houd het nog even bij elkaar.
Nog een paar dagen, ik zal je nooit meer zien. Dit is het einde, ik moet je loslaten.
Houd me in godsnaam vast. Dertien jaar van mijn leven heb ik met jou gelachen en gehuild, hebben we gehobbeld en geschreeuwd. Jij en ik, altijd samen, apart. Soms heel alleen.
Man van mijn hart, zet je tanden er in, laat me in godsnaam gaan.

Ik durf niet vandaag. En ook gisteren. Een laf doosje, niet meer dan doen alsof, slappe poging. Morgen. Morgen echt, neem ik me voor. Elke dag, verder, er is een moment dat ik moet opschieten, dat het anders gaat, dat vluchten niet meer kan. Ik laat het weer akelig op het randje balanceren. Waarom?
Ik ben zo godvergeten bang.
Vandaag heb ik de stekkers er uitgetrokken. Twee keer sta je op mijn antwoordwoordapparaat. Maar ik kan niet, wil niet, durf vandaag niet verder. Ik heb zo’n pijn. Zo’n godvergeten pijn.
Houd me vast, houd me in godsnaam nog heel even vast.

Ik moet bijna gaan.

Tel Aviv,
Jezzebel

Art: Edvard Munch; Madonna