In de kreukels

Vier uur. Ogen open, nacht gebroken.
Eigenschuld te graag geslapen.
Half vijf. Tanden op elkaar, ademen, ademen.
Druk en benauwd.
De wereld in mijn bed.
Vijf minuten later.
Opstaan, eruit, te vroeg voor gillend gek.
Laat de buurt maar slapen.

Zeventien lange minuten. Ordenen en sorteren.
Maar schrijven gaat zo lekker niet.
Waar blijven mijn gedachten.
Zeurende kiespijn. Oh God nee! Dat wil ik niet.
Geen wortelkanaalbehandeling.
Niet nu, nu níet. Later, thuis.
Ontstoken oog. Ook dat, ik kijk niet.
Ik wil het niet weten.
Geen trek in.
Theezakjes schenken verlichting.

Vijf uur vijfendertig, tikt de ochtend verder.
Ik moet pakken, ik moet ruimen. Soppen en regelen.
Tijd om verder te gaan.
Buiten stormt, de rots in het duister.
Ik kom er niet. Dat haal ik niet.
Te koud, er hangt nog een griepje.
Buikpijn, alsof er iets niet klopt.
Ik kan er niet bij.
Waar zit het.
En waar ben ik.

Gisteren. Behoorlijk opgeschoten.
Nu al zaken afgehandeld, voorbij, voor altijd weg.
Vandaag verder.
Ik lig goed op schema. In de kreukels.
Telefoongesprek met mijn moeder.
Ze had zin in gezellig. Waarschijnlijk.
Maar ik moest het weer zo nodig precies vertellen.

Tel Aviv,
Jezzebel

Picture: Eigen foto.
Art: Damien Hirst (?)