Houd je nog een beetje van me?

"Jij hebt natuurlijk gewoon een kutkarakter," zegt hij aan de telefoon.
Ik heb hem net gezegd dat ik van hem houd, twee keer.
De eerste keer dacht ik dat we gingen ophangen. Maar er was nog zoveel te vertellen, te vloeken en te lachen dat ik het veel later nog een keer zei. En hij dit zei, over mijn karakter.
Hij heeft gelijk.
Hij houdt er zo van.

Man oh man, ik houd van jou. Jij hebt heel precies wat ik aantrekkelijk vind. Je nukken en je kuren, je passies, oh mijn God, hoe ik houd van jouw passies. En het mooie is, ik kan zo lekker tegen je aanzeiken. Je bent nooit te bang. Je laat het nooit klappen, je luistert, je deelt, je vloekt, je tiert, je bent razend en geil, dat ook, ik voel je, alles. 
Dat is wat ik zo mooi vind aan jou. Je geeft je, je laat het me weten, precies weten. Ik kan je ruiken, dwars door al je woorden heen, je vrouwelijke en je mannelijke hormonen die ook jouw lijf bestieren.
Vanaf het begin was je open.
Hard soms, onredelijk ook en geef toe, soms lul je gewoon maar wat, net als ik. Maar jij, jij bent er altijd, mijn lans en mijn schild.
En man, je hebt geen idee, wat heb je me veel geleerd.

Kom ga nog even met me mee, loop nog een eindje op. Laten we nog even samen struikelen.
Want de dingen en de zaken gaan zoals ze altijd gaan.
En ook de wereld. Zoals zij draait, op de heupen van een buikdanseres.

Tel Aviv,
Jezzebel

Foto: J. Simon

En voor zij die het niet begrijpen, dit is natuurlijk gewoon een ode;
to all the men I’ve loved before.
Uiteindelijk zitten we allemaal gevangen in ons eigen kutkarakter.